Οι Ευρωπαίοι πάνε στις κάλπες πολύ θυμωμένοι. Ίσως είναι η πρώτη φορά που η ψήφος για την ανάδειξη ευρωβουλευτών δεν είναι απλή τυπική διαδικασία για τον πολίτη της Ευρώπης αλλά τρόπος για να αποδοκιμάσει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας της γερμανικής σχολής σκέψη. Ας μη ξεχνάμε ότι ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Βρετανία υπέγραψαν Μνημόνιο. Όμως η σαρωτική λαίλαπα της κρίσης που μεταφράστηκε σε πέντε χρόνια οικονομικής αστάθειας και ανεργίας τους παρέσυρε σαν τσουνάμι.
Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της συνεχούς ανόδου της Χρυσής Αυγής – και δικαίως – θεωρείται ανησυχητικό γιατί αφορά σημαντικές συνοικίες της Αθήνας. Στην Ευρώπη, όμως, η κατάσταση είναι ακόμα πιο σοβαρή: τα αδελφά κόμματα του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στη Γαλλία ή το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία αναμένεται να αναδειχθούν σε πρώτη δύναμη στη χώρα τους… Πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάνω και από τους Συντηρητικούς και από τους Σοσιαλδημοκράτες…
Αν, μάλιστα, επιβεβαιωθούν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων που δίνουν στη Λεπέν διαφορά από το δεύτερο κόμμα πάνω από τρείς μονάδες, μιλάμε για πλήρη αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος..
Και αυτό γιατί η Λεπέν έχει ως σημαία της την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωζώνη και ο Φάρατζ την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση...
Κατά συνέπεια, αν και εφόσον επιβεβαιωθούν οι χειρότεροι εφιάλτες της έλευσης των νεοφασιστών και στο Ευρωκοινοβούλιο, αυτό θα σημαίνει ότι οι πολίτες αμφισβητούν ανοιχτά το νόημα, την ουσία και τους σκοπούς της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Όσο, λοιπόν, εμείς θα είμαστε απασχολημένοι να αναλύουμε πόσες μονάδες κέρδισε ή έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν η ΝΔ θα πληρώσει το μάρμαρο από τη φθορά της εξουσίας και αν η ΕΛΙΑ θα επιβιώσει, οι κρίκοι της Ενωμένης Ευρώπης θα έχουν αρχίσει να λύνονται…
Και να σκεφτεί κανείς ότι η Γαλλία ήταν ιστορικά η κοιτίδα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και ανέδειξε υψηλά πνεύματα διανόησης που πολέμησαν το φασισμό. Αντιστοίχως, η Βρετανία παρά τον αριστοκρατικό της συντηρητισμό, ποτέ δεν άφησε να γαλουχηθεί στα σπλάχνα της πολιτικής της ο εξτρεμισμός και ο λαϊκισμός. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα…
Το παράδοξο είναι ότι η Ιταλία, που υπήρξε μητέρα του φασισμού, δεν έχει αυτόνομο νεοφασιστικό κόμμα μετά τη διάλυση της Λέγκας του Βορρά και της αποδυνάμωσης τουΜπερλουσκόνι… Ο Μπέπε Γκρίλο – ακόμα και για τους πιο σκληρούς επικριτές του- είναι ένας ακραίος λαϊκιστής που, όμως, μέμφεται το νεοναζισμό.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Πορτογαλία και η Ιρλανδία ,οι οποίες ταλαιπωρήθηκαν από το Μνημόνιο με την ανεργία να παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα, δεν στράφηκαν σε ακραία νεοναζιστικά μορφώματα. Όμως, για πόσο ακόμα;
Στην Ευρώπη – όπως και στην Ελλάδα – γίνεται προσπάθεια δικαιολόγησης και ερμηνείας της επιλογής ακραίων πολιτικών λύσεων. Πιστεύουν πως οι πολίτες – κυρίως οι νέοι – που επιλέγουν να ψηφίσουν νεοναζιστικό κόμμα δεν είναι ούτε παραπλανημένοι, ούτε κατευθυνόμενοι. Είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι, με το σκεπτικό ότι μόνο με το φόβο αντιμετωπίζεται ο φόβος. Δηλαδή εκτιμούν ότι μόνο αν φοβηθεί το ευρωπαϊκό κονκλάβιο ότι θα χάσει τα κεκτημένα του, μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση…
Ο Βρετανικός Economist αναφέρει, επίσης, ότι οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι -τα τελευταία 35 χρόνια ύπαρξης του ευρωκοινοβουλίου- δεν έχουν δει να ανταμείβονται ή να δικαιώνονται από τη δύναμη που του έδωσαν …
Ουσιαστικά , συνεχίζει ο Economist, το Ευρωκοινοβούλιο έχει αποτύχει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να έχουν ρόλο και γνώμη μέσα στα όργανά του..
Για παράδειγμα, ακόμα και η επιλογή του προέδρου της Κομισιόν γίνεται με απίστευτα γραφειοκρατικές διαδικασίες, όπως ανάδειξη υποψηφίων από τα βασικά πολιτικά κόμματα και μετά εκλογή του από το Ευρωκοινοβούλιο, τη στιγμή που θα μπορούσαν να τον ψηφίσουν άμεσα οι πολίτες των χωρών – μελών της Ένωσης..
Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπογραμμίζει, θέλει να διατηρήσει τη δημοκρατική της νομιμότητα θα πρέπει ακόμα και την επιλογή της υποψηφιότητας του προέδρου, να την κάνει μέσω των εθνικών της Κοινοβουλίων και όχι μόνο…
«Οι ηγέτες των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν την ευθύνη των οικονομικών μεταρρυθμίσεων και να μη κρύβονται κάθε φορά πίσω από τους κακούς ανθρώπους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο».
Σε κάθε περίπτωση, εκτιμά ο Εconomist, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντί να ενδιαφέρεται μόνο για το περιτύλιγμα- δηλαδή πώς θα ενισχύσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς- θα ήταν καλύτερο να ενδυναμώσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κρατών- μελών.
Οι στρατηγικές της οικονομίας και της πολιτικής πρέπει να σχεδιάζονται από τους ηγέτες των κρατών – μελών και όχι από την Κομισιόν με στόχο να ενισχυθούν τα εθνικά Κοινοβούλια έναντι του Ευρωκοινοβουλίου.
Αν, είναι, τελικά να επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να γυρίσει πίσω εξουσίες και αρμοδιότητες στους ίδιους τους πολίτες….»
Άλλωστε οι πολίτες που δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν , από τη στιγμή που δεν έχουν χρήματα και εργασία, δε φοβούνται μη χάσουν την ελευθερία τους…
Της Ι. Βελισσαράτου από το Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου