Ακόμη και αυτό να μην συνέβη, ο αγώνας της πλειοψηφίας των φοιτητών που εξεγέρθηκαν εναντίον της δικτατορίας, ήταν αγώνας για την επιστροφή της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που για το τι μέλλει γενέσθαι αποφασίζουν οι πολλοί και δεν επιτρέπει στους λίγους να... φασίζουν έναντι των πολλών.
Η επιστροφή της δημοκρατίας σήμανε λοιπόν πως για το μέλλον της χώρας αποφασίζει ο ελληνικός λαός μέσω ελεύθερων εκλογών για τις οποίες στη μεταπολίτευση δεν υπάρχει καμιά σοβαρή υποψία για νοθεία και παραποίηση των αποτελεσμάτων.
Από το Νοέμβρη του ’73 που οι φοιτητές αγωνίζονταν και θυσίαζαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι και η ενοχή του συστήματος για τη συμπόρευση με τη δικτατορία, οδήγησε στο άλλο άκρο. Στις αυθαιρεσίες και ασέλγειες ευάριθμων ομάδων εναντίον του πανεπιστημίου, των φοιτητών και της κοινωνίας.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι κατά την περίοδο της δημοκρατίας κατάντησαν να ελέγχονται από οργανωμένες μειοψηφίες κομματικών πυρήνων και ο ρόλος τους είναι να επιβάλουν τις πελατειακές σχέσεις ομάδων συμφερόντων σε βάρος της αξιοκρατίας και της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Ισχυρό όπλο επιβολής της θέλησης της μειοψηφίας αποτέλεσαν οι καταλήψεις, οι οχληρές παρεμβάσεις και διαλύσεις των συγκλήτων και οι προπηλακισμοί των καθηγητών που δεν υποτάσσονται στις επιθυμίες τους.
Όλα αυτά όχι στο όνομα της αυθαιρεσίας ή της τυραννίας αλλά της προόδου και της ελευθερίας. Ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου αυτοχαρακτηριζόταν Χούντα αλλά Επανάστασις...
Άλλοθι, για όλες αυτές τις παρανομίες αποτελούσαν και αποτελούν οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των σχολών.
Όλοι γνωρίζουν τις μεθοδεύσεις κάτω από τις οποίες λαμβάνονταν αυτές οι αποφάσεις. Σε ένα σύνολο π.χ. 1.000 φοιτητών, στη γενική συνέλευση εμφανίζονταν 200-300 και η οργανωμένη μειοψηφία των 50-100 που επεδίωκε την κατάληψη δεν επέτρεπε να έρθει η ώρα της ψηφοφορίας, πριν ο αριθμός των παρευρισκομένων της επέτρεπε να κερδίσει την απόφαση...
Έτσι μετά από 2-3 ώρες οι αποχωρήσεις όσων δεν άντεχαν άλλο τις φλυαρίες περί παντός του επιστητού, επέτρεπαν σε 50-100 άτομα να αποφασίσουν στο όνομα των 1.000.
Αυτό όμως απέχει από τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια αποτελεί τη γελοιοποίησήη και καταστρατήγησή της.
Ο νέος Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών πρότεινε την ηλεκτρονική ψηφοφορία προκειμένου στις αποφάσεις να συμμετέχουν περισσότεροι. Θα μου πείτε μα οι καταλήψεις είναι παράνομες ούτως ή άλλως, αλλά φαντάζομαι πως ο κ. Φορτσάκης το έκανε από ένδειξη καλής θέλησης και απόδειξης της αυθαιρεσίας.
Κάθε φοιτητής δηλ. να έχει ένα κωδικό και να συμμετέχει στις ψηφοφορίες που τον αφορούν χωρίς να χρειάζεται να υποστεί τον κόπο, τις πιέσεις και ενδεχομένως τις απειλές των γενικών συνελεύσεων των οποίων τη σύσταση των συμμετεχόντων σε αυτές, κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί.
Αν δημοκρατία είναι να αποφασίζουν όσο το δυνατόν περισσότεροι για τα ζητήματα που τους αφορούν, τότε ο κ. Φορτσάκης, πέραν όλων των άλλων σ’ αυτή την περίπτωση αγωνίζεται για τη δημοκρατία.
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε ωμές και βίαιες παρεμβάσεις μειοψηφικών ομάδων στις πρυτανικές εκλογές. Οργανωμένες ομάδες δεν επέτρεπαν στο διδακτικό προσωπικό να έχει ελεύθερη και αυτόβουλη πρόσβαση στις κάλπες. Αυτό δεν συνιστά αγώνα για τη δημοκρατία, αλλά επιβολή των λίγων στους πολλούς. Δηλαδή, δικτατορία.
Όταν οι πρυτανικές εκλογές έγιναν μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, οι περισσότερες διοικήσεις των πανεπιστημίων ανατράπηκαν. Περίπτωση τέτοιας ανατροπής συνιστά και η εκλογή του κ. Φορτσάκη, ο οποίος προσπαθεί να επαναφέρει το πανεπιστήμιο στο ρόλο του. Δηλαδή, την εκπαίδευση και την αξιοκρατία.
Ο αγώνας του κ. Φορτσάκη στο πανεπιστήμιο συνιστά αγώνα της δημοκρατίας στη νέα δικτατορία οργανωμένων μειοψηφιών.
Αν ο κ. Φορτσάκης αναγκαστεί να υποχωρήσει, ζημιωμένο θα βγει το πανεπιστήμιο, η ελληνική κοινωνία και η δημοκρατία συνολικότερα.
Στο δικό μου αξιακό κόσμο ο κ. Φορτσάκης συνεχίζει τον αγώνα των φοιτητών του ’73. Τον αγώνα για τη δημοκρατία.
Ο κ. Φορτσάκης και η σύγκλητος που τον στηρίζει αγωνίζονται για το αυτονόητο. Να εφαρμόζονται οι νόμοι, να λειτουργεί ομαλά και αξιοκρατικά το πανεπιστήμιο να έχουν συμμετοχή στη ζωή του πανεπιστημίου οι φοιτητές, αλλά με δημοκρατικό τρόπο. Δηλαδή με την εξασφάλιση της συμμετοχής όσο το δυνατόν περισσότερων στις αποφάσεις.
Η σύγκλητος του ΕΚΠΑ αποτελεί ένα από τα λίγα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκονται στη διάλυση, η οποία πηγάζει από την αδυναμία της κρατικής οργάνωσης να επιβάλλει τις αποφάσεις της δημοκρατικής πλειοψηφίας.
Αν χαθεί αυτή η προσπάθεια, το χάος θα έχει σαν αποτέλεσμα κάποια μειοψηφία να βάλει τη χώρα στο «γύψο» και να βρεθούμε ξανά στα δεδομένα πριν την εξέγερση του ’73...
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου