Η γιαγιά μου η Ελένη, έζησε ως έφηβη στην Κρυοπηγή Χαλκιδικής μαζί με τους τους Γερμανούς κατακτητές για περίπου 3 χρόνια κάτω από την ίδια στέγη. Το πατρικό της είχε επιταχθεί για να μείνει εκεί η τοπική ναζιστική διοίκηση.
Παρά τις εκτελέσεις και την τρομοκρατία που ασκούσαν στην τοπική κοινωνία οι Ναζιστές, η γιαγιά μου δεν φοβήθηκε όταν ο προπάππους μου Αποστόλης της είπε πως για ένα διάστημα θα μεταφέρει, κρυφά από τους Γερμανούς, φαγητό σε μια ομάδα Άγγλων κομάντος που κρύβονταν λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Κοντά στο οικογενειακό μποστάνι και στάβλο, όπου κάθε τόσο γιαγιά μου πήγαινε να ταΐσει και να ποτίσει τα ζώα. Πολλές φορές είχε και την συνοδεία ενός Γερμανού αξιωματικού ο οποίος δεν κατάλαβε ποτέ τι συνέβαινε κάτω από την μύτη του.
Όταν έφυγαν οι Γερμανοί ήρθε ο εμφύλιος. Όταν την ρώτησα για την εποχή του εμφυλίου μου απάντησε πως δηλητηριάστηκαν οι πάντες. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, αδέλφια και πρώτα ξαδέλφια προσπαθούσαν να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον. Άλλοι πέθαναν επειδή κάποιος τους κατηγόρησε, με δόλο ή από λανθασμένη πληροφόρηση, πως είναι είτε κομμουνιστές είτε συνεργάτες των ναζί.
Έφυγε το ένα κακό και μας ήρθε το άλλο κακό, μου είπε χαρακτηριστικά. Άσβεστο μίσος, εκτελέσεις, κηδείες, φυλακίσεις, ρουφιανιές καχυποψία και παραφροσύνη ήταν αυτά που ακολούθησαν μετά την πτώση των Ναζιστών.
Μπορεί να χαρακτηριστώ ακραίος και υπερβολικός, όμως έχω την εντύπωση πως και σήμερα ο αέρας έξω μου μυρίζει το ίδιο πράγμα. Διάφοροι μιλούν για τα «γνωστά» ανθελληνικά εβραιοσατανικά-νεοταξικά κέντρα προβλέποντας επίθεση εναντίον μας από Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια! Άλλοι βάζουν στη μαθητική παρέλαση τον ύμνο του ΕΑΜ. Γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις, όπως του Θάνου Πλεύρη, ο οποίος απάντησε στο ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα και ύφος μαζί με τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Τέλος, οι μισοί χρήστες σε facebook και twitter, με αφορμή και την επέτειο του ΟΧΙ ονειρεύονται τα αίματα των πιθανών και υποτιθέμενων, εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών. Όταν πέντε στους δέκα υπηρέτησαν τη θητεία τους σε γραφεία και δίπλα στο φαγητό και στο καθαρό κρεβάτι της μαμάς. Καλό θα ήταν όλοι μας να μιλήσουμε με ανθρώπους οι οποίοι έζησαν από πρώτο χέρι τι είναι πόλεμος και τι εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Τον καθημερινό θάνατο, τον φόβο και το μίσος. Το μίσος που οδηγεί σε σπαραγμό.
Ο παππούς μου ο Χρήστος με την κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς επιστρατεύτηκε στη Θεσσαλονίκη και πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο. Κακουχίες, κρυοπαγήματα και στο τέλος, η ήττα με την έλευση των γερμανικών δυνάμεων. Γύρισε πίσω με τα πόδια. Επέζησε της Κατοχής. Στον εμφύλιο επιστρατεύτηκε πάλι από τις δυνάμεις του Ε.Σ. Μετά από πολλά χρόνια όταν του πρότειναν μια «καλή πολεμική ταινία», στο σινεμά ή στην τηλεόραση, απαντούσε με περισσή σοφία πως «είναι πολύ εύκολο να βλέπεις πολεμικές ταινίες, όταν δεν έχεις ζήσει ο ίδιος τον πόλεμο».
Του Νίκου Κακαρίκα από το Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου