Δεν έχω πειστεί για τα θεμέλια του φόβου και παραμένω οπαδός της προσέγγισης ότι ένα κράτος υπό την «μπότα» του Ταμείου είναι μια προβληματική περίπτωση. Το πρώτο βήμα επιστροφής στην ομαλότητα είναι πάντοτε δύσκολο, σαν αυτό που έχει να κάνει ο επί μακρό διάστημα κατάκοιτος ασθενής, αλλά είναι το πιο απτό δείγμα ότι ο άνθρωπός μας... σηκώθηκε.
Το παράδοξο είναι ότι στην πρώτη γραμμή των ανησυχούντων βρέθηκαν επίλεκτα στελέχη της αντιπολίτευσης. Παρά το γεγονός ότι είναι ομολογημένα εχθροί των αγορών. Και ότι βδελύσσονται την κρίση των αγοραίων, όπως άλλωστε επιβάλλει ο κρατικοδίαιτος μαρξιστικός καθωσπρεπισμός τους.
Πλην όμως, το κυβερνητικό σχέδιο, που αποδείχτηκε ευάλωτο στην πρώτη μη αναμενόμενη κρίση, έχει ανάγκη ενισχύσεων και διορθώσεων. Ακριβώς αυτό που δημοσίως αρνήθηκε ο πάντοτε στιβαρός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης: όταν το Σχέδιο «Α» αποτυγχάνει, περνούμε στο Σχέδιο «Β». Ευτυχώς, άλλωστε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έχει απολέσει τη λαμπρή ικανότητα ανασύνθεσης των δεδομένων που διαθέτει. Στη συνάντηση της Τετάρτης, η ψυχραιμία Βενιζέλου βοήθησε αποφασιστικά έναν εξαντλημένο Αντώνη Σαμαρά να μην παρατήσει την προσπάθεια. Γιατί είναι αλήθεια ότι η κυβερνητική δουλειά μεταμορφώνεται, ολοένα και περισσότερο, σε ηθικό καθήκον παρά σε εκλογική άσκηση. Σε τελευταία ανάλυση, κανείς δεν γνωρίζει αν αυτή η μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, που δείχνει να προτιμά το άλμα Τσίπρα, θα επιμείνει στην ικανοποίηση του άμεσου ιδιωτικού συμφέροντός της, αγνοώντας επιδεικτικά την ευρύτερη εικόνα.
Ο ψηφοφόρος αντιμετωπίζει την ψήφο του ως οικονομική απόφαση. Είναι σωστό και κανείς δεν μπορεί να έχει άλλη άποψη. Ενας συνταξιούχος που θα «αγοράσει» την υπόσχεση της 13ης σύνταξης έχει ένα σοβαρό λόγο να πατήσει το κουμπί, ακόμη κι αν ψήφιζε μια ζωή Δεξιά ή τον Αντρέα! Οταν επιχειρηματίες πράμα εκμυστηρεύονται, σε όποιο νεότευκτο lounge βρεθούν πως «σιγά, τι θα γίνει δηλαδή αν έρθει ο Λαφαζάνης;» ο αλυσοδεμένος στην ανεργία συμπολίτης, που πλήρωσε διπλά και τριπλά την κρίση, θα σκεφτεί μήπως και κινδυνεύσουν το τραπεζικό σύστημα και οι... αποταμιεύσεις;
Παρά ταύτα, η προσεχής ψήφος των Ελλήνων προσομοιάζει σε μια σοβαρή επενδυτική απόφαση. Οι Ευρωπαίοι, που αντιλαμβάνονται άριστα το διακύβευμα, είναι πρόθυμοι, όπως αντιλαμβάνομαι, να συμφωνήσουν μέσα σε λίγες μέρες την παροχή προς τη μεταμνημονιακή Ελλάδα μιας πιστωτικής γραμμής. Η κίνηση αυτή θα βοηθήσει τους πάντες. Εμάς, γιατί θα κοιμόμαστε πιο ήσυχοι έναντι κάποιας εσωτερικής, πολιτικής προφανώς, ανωμαλίας. Γιατί, για να είμαστε ρεαλιστές, κατά τις πρώτες (πόσες;) μετεκλογικές εβδομάδες, αφού μοιάζει απίθανη η εξεύρεση των «180», θα χρειαστεί να μαθητεύσουν οι υπουργοί ΣΥΡΙΖΑ επί της κεφαλής του κράτους, δηλαδή ημών των πολιτών.
Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να γνωρίζουμε για τι λεφτά μιλάμε. Πρόχειροι υπολογισμοί που έκανα, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ποσό που χρειάζεται για να μην κινδυνεύει το κράτος, δεν ξεπερνά τα 10 δισ., πολύ λιγότερα δηλαδή από τα 20 δισ. του Τόμσεν. Κεφάλαια αυτής της τάξεως, που δεν θα χρειαστεί να εκταμιευτούν εφόσον συνεχιστεί η κυβερνητική προσπάθεια με σύνεση μέχρι και την τελευταία ημέρα προ των εκλογών, δεν αποτελούν κανενός είδους πρόβλημα για τους εταίρους μας. Αρκεί να βρουν την καλή διάθεση, αντί της αντιπαθητικής αποστροφής με την οποία, μέχρι στιγμής, αντιμετωπίζουν την πειραματική διάθεση των Ελλήνων εκλογέων.
Η κεκαυμένη ζώνη είναι αν η Πιστωτική Γραμμή θα είναι Enhanced («με απ’ όλα») ή Conditioned («με ολίγη») ως προς τους προγραμματικούς όρους που θα τη συνοδεύουν. Ο κ. Σαμαράς θα προτιμούσε μια «σκέτη», αλλά αυτό δεν προβλέπεται καν από τις κατευθυντήριες οδηγίες του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM).
Η πραγματική χρησιμότητα της Πιστωτικής Γραμμής είναι ότι θα ηρεμήσει τα πνεύματα όλων, κυβερνητικών και αγορών, ώστε να συζητηθεί σοβαρά το μόνο σοβαρό ζήτημα που έχει ανοικτό η Ελλάδα: μια Ρύθμιση για το Μέλλον του Χρέους.
Το πραγματικό και γι’ αυτό εθνικό συμφέρον είναι ένα σταθερό (δηλαδή κλειδωμένο) επιτόκιο για όλα τα ευρωπαϊκά χρέη για 15 χρόνια, με παράλληλη επέκταση της διάρκειας των δανείων. Σε αυτό το «κούρεμα» κανείς δεν επιτρέπεται να διαφωνήσει. Πόσοι, όμως, είναι πρόθυμοι να το εγγυηθούν;
Του Μπ. Παπαδημητρίου από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου