Ο κ. Σαμαράς στο τελευταίο ανασχηματισμό επέλεξε να απομακρύνει το κ. Χατζηδάκη, ένας τεχνοκράτη πολιτικό με ήπιο πολιτικό λόγο και ευρωπαϊκό προσανατολισμό και να υπουργοποιήσει ένα πολιτικό με λαϊκίστικο λόγο, του οποίου η οικογενειακή επιχείρηση λίγους μήνες νωρίτερα είχε βρεθεί στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών του Υπουργείου των Οικονομικών.
Αυτή είναι η Ελλάδα…
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του πολιτικού ρεπορτάζ επικρατέστερος για το Υπουργείο Ανάπτυξης του κόμματος που αυτή τη περίοδο προηγείται στις δημοσκοπήσεις είναι ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, επικεφαλής των αριστερού ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ που ζητά τη έξοδο της χώρας από το Ευρώ και εκτεταμένες κρατικοποιήσεις.
Από τότε θυμάται κάποιος της γενιάς μου τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, είναι επαγγελματικό στέλεχος της κομματοκρατίας, αρχικά του φιλοσοβιετικού, σταλινικού ΚΚΕ και εν συνεχεία του αλλοπρόσαλλουΣΥΡΙΖΑ…
Με την πολύτιμη αυτή επαγγελματική εμπειρία θα φροντίσει για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, η οποία για όποιον δεν αστειεύεται ή πελαγοδρομεί εν συγχύσει, απαιτεί συνθήκες προσέλκυσης τεράστιων κεφαλαίων από τον εγχώριο και διεθνή ιδιωτικό τομέα.
Οι πλέον αισιόδοξοι, διατείνονται πως ο επελαύνων προς την εξουσία, βάση δημοσκοπήσεων (ο ίδιος είμαι δυστυχώς επιφυλακτικός) κ. Τσίπρας, στην τελευταία στροφή θα αδειάσει τα «βαρίδια» του Αριστερού Ρεύματος(που αποτελεί το 30-40%)του κομματικού μηχανισμού και θα προσαρμοστεί στις επιταγές των ευρωπαϊκών και άλλων διεθνών δεσμεύσεων της χώρας, όπως υπόσχεται ιδιωτικά ή κλείνει το «μάτι» σημειολογικά δημοσίως…
Είμαι επιφυλακτικός για το δυστυχώς, γιατί έχει πλέον πειστεί πως η Ελλάδα μόνο μέσω μιας κατάρρευσης στα χέρια αριστεράς είναι σε θέση να αποβάλει τις αριστερές ψευδαισθήσεις, η κυριαρχία των οποίων κατά τη μεταπολίτευση απειλούν να την αποσπάσουν από την Ευρώπη και να τη μεταφέρουν κοινωνικά και πολιτικά κάπου μεταξύ Λατινικής Αμερικής και Υποσαχάριας Δυτικής Αφρικής.
Πόσο μάλλον όταν σε ορισμένου διεθνείς κύκλους που βλέπουν το κύμα των αντιδράσεων που θα προκύψουν από την διευθέτηση τους χρέους της Δύσης και τη είσοδο σε μια περίοδο αποδανειοποίησης των οικονομιών( που σημαίνει περιστολή, λιτότητα και μείωση του βιοτικού επιπέδου) αρέσκονται στην δημιουργία ενός παραδείγματος προς αποφυγή.
«Αν τους αρέσει ο Κομμουνισμός λένε, αφήστε τους να δοκιμάσουν…» είναι η διατύπωση που χρησιμοποιούν. Η διάλυση μιας χώρας που είχε πλησιάσει αρκετά το μέσο όρο των δυτικών χωρών, κατά τη περίοδο της ευημερίας με δανεικά θα αποτελέσει καλό παράδειγμα προς αποφυγή για άλλες «νοσούσες» οικονομικά χώρες της Δύσης, όπως η Ιταλία, η Γαλλία…
Οι πλέον αισιόδοξοι λοιπόν που πιστεύουν πως ο κ. Τσίπρας θα κάνει την στροφή προς τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό και ζητάνε προς τούτο την μη αυτοδυναμία του, για να υπάρχει ένα άλλοθι προς τον εκλογικό κοινό στο οποίο έχει υποσχεθεί μέχρι και παραλίες στην Πίνδο. Με ή χωρίς αυτοδυναμία ο κ. Τσίπρας θα έχει τουλάχιστον 20-30 βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος στη Βουλή, με βάση τη σημερινή αναλογία ίσως και περισσότερους, οπότε η όποια στροφή θα πρέπει να λάβει υπόψη και την δική του απόσχιση και αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης.
Το τραγικό για τη χώρα είναι πως ούσα ακόμη στις 40 πλουσιότερες με βάση το κατακεφαλην ΑΕΠ έχει να επιλέξει για το Υπουργείο Ανάπτυξης μεταξύ του παλαιοδεξιού μαυρογιαλούρου κρατικιστή κ. Γιακουμάτου και του αμετανόητου παλαιοκομμουνιστή, επαγγελματικού στελέχους της ΚΝΕ κ. Λαφαζάνη…
Αν δεν αφορούσε εμάς και τα παιδιά μας θα μπορούσε να γελά ο κάθε πικραμένος…
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου