Γενική είναι η πεποίθηση λοιπόν πως διαβιούμε μια ανθρωπιστική κρίση. Μια κατάσταση δηλαδή όπου χρειάζεται η ενεργοποίηση ανθρωπιστικών οργανώσεων προκειμένου να επιβιώσει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Εν μέρει αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Στο όνομα της ανθρωπιστική κρίσης εν τω μεταξύ έχουν χτιστεί πολιτικές, καλλιτεχνικές και δημοσιογραφικές καριέρες, οι οποίες κινδυνεύουν να θρυμματιστούν μόλις έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα... (Το ξέρω οι καλοί (προσαρμοστικοί) του είδους επιβιώνουν πάντα).
H Ελλάδα το 2013, μετά τρία χρόνια χρεοκοπίας με βάση τα στοιχεία του ΔΝΤ ήταν η 42η πλουσιότερη χώρα στο κόσμο με 24.000 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα σε σύνολο 187 χωρών...
Το 2008 ήταν στην 36η θέση με 30.000 δολάρια εισόδημα.
Από πλευράς ανταγωνιστικότητας η Ελλάδα βρίσκεται στην 81η θέση στην τελευταία έκθεση του WEF βελτιωμένη κατά 10 θέσεις με ένα χρόνο πριν και στα ίδια επίπεδα με την προ κρίσης περίοδο.
Για να αποκτήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης θα πρέπει να επισημάνουμε πως οι βασικές χώρες με τις οποίες συνορεύει η Ελλάδα βρίσκονται στην κατάταξη ως εξής: Τουρκία στην 67η θέση με 15.353 δολάρια, Βουλγαρία στην 69η θέση με 14.499 δολάρια και Αλβανία στην 95η θέση με 9.506 δολάρια. Οι δύο από τις ατυχήσασες επλήγησαν από το κομμουνισμό και η άλλη παραμένει στη μέγγενη της ισλαμικής υστέρησης...
Επιπλέον στον πλανήτη σε σύνολο 7 δισ. ανθρώπων υπάρχει ένα δισ. που ζει ξοδεύοντας περί το 1 δολάριο την ημέρα...
Από αυτούς προέρχεται μερίδα όσων θαλασσοπνίγονται καθημερινά για να φτάσουν στην Ελλάδα, όπου ακόμη, παρά το 1,5 εκατ. ανέργους στα σκουπίδια μπορεί κάποιος να βρει τρόφιμα με ποσότητες θερμίδων που μπορούν να συντηρήσουν μια φορά ακόμη τον πληθυσμό της χώρας...
Η Ελλάδα βιώνει κρίση, αλλά όχι ανθρωπιστική ακόμη. Η Ελλάδα βιώνει κυρίως μια κρίση ψυχολογικής υστερίας λόγω της ανάγκης προσαρμογής σε χαμηλότερα επίπεδα βιοτικού επιπέδου και κυρίως μια κρίση επαφής με την πραγματικότητα λόγω της πλύσης εγκεφάλου που έχει υποστεί ο πληθυσμός από την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη μεταπολίτευση. Ανθρωπιστική κρίση βιώνει μια μικρή κατηγορία συμπολιτών.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η επιχειρηματικότητα, ο καπιταλισμός και η δημοκρατία σαν το πολιτικό σύστημα οργάνωσης αυτών, αντιμετωπίζονταν με αρνητικές προκαταλήψεις. Στην ουσία επιχειρηματικότητα και καπιταλισμός είναι ταυτισμένα με την εκμετάλλευση, τη βία και την ελεγχόμενη πληροφόρηση και όχι με την ελευθερία επιλογής, την καινοτομία, την ευημερία και την ανοιχτή κοινωνία.
Αντιθέτως ο σταλινισμός και ο ναζισμός, οι δυο ολοκληρωτικές ιδεολογίες που στηρίχθηκαν στον τρόμο και τη βία, με δεκάδες εκατομμύρια θύματα το περασμένο αιώνα, είναι αποδεκτές από ποσοστό του πληθυσμού που είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των ανεπτυγμένων ελεύθερων κοινωνιών...
Η Ελλάδα αν δεν πραγματοποιήσει μια επανάσταση το ταχύτερο δυνατόν κινδυνεύει να βρεθεί πίσω από χώρες όπως η Τουρκία και η Βουλγαρία.
Φυσικά η επανάσταση που πρέπει να κάνει δεν είναι αυτή που ονειρεύεται ο κ. Τσίπρας, ο κ. Γλέζος και ο κ. Μηλιός, μέσω κρατικοποιήσεων δηλαδή να γίνει Βουλγαρία ή Αλβανία της εποχής του Ζίβκωβ και του Χότζα.
Όπως έχουμε ξαναγράψει το ελληνικό πρόβλημα αποτελεί την αιχμή του δόρατος ενός παρόμοιου γενικότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Δύση.
Η Δύση γερνά δημογραφικά και χάνει μερίδιο από τον παγκόσμιο πλούτο λόγω της βελτίωσης των συνθηκών στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Το μερίδιο της ΕΕ στο παγκόσμιο ΑΕΠ ανέρχεται στο 23%. Αντίστοιχο κοντά στο 21% είναι και το μερίδιο του ΑΕΠ των ΗΠΑ.
Αμφότερες αντιπροσωπεύουν το 44% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Αθροίζοντας πληθυσμό κοντά στα 700 εκατ. ανθρώπους και οι δυο αντιπροσωπεύουν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού... Μπορεί το 1% να κατέχει ένα μεγάλο ποσοστό εικονικού πλούτου, αλλά με όρους καθημερινής διαβίωσης το 10% του πλανήτη κατέχει το 44% του πλούτου και οι υπόλοιποι στον πλανήτη το ανακτούν.
Όχι με πολέμους και αντιαποικιακές επαναστάσεις αλλά με εργασία, μόρφωση και ανοιχτές αγορές.
Επιπλέον η Ευρώπη πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως. Τα νούμερα δεν βγαίνουν, είναι προφανές...
Οι Ευρωπαίοι φτωχαίνουν. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλη μεταναστευτική πίεση.
Η μεταβολή του βιοτικού επιπέδου προς τα κάτω δημιουργεί κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις. Στη Γαλλία πρώτο κόμμα είναι το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, στις τελευταίες εκλογές στη Σουηδία οι μόνοι που κέρδισαν είναι οι ακροδεξιοί. Η Σκωτία εμφανίστηκε σχεδόν διχασμένη στο ζήτημα της ανεξαρτησίας από το ΗΒ χάριν της προσδοκίας να μοιραστούν μόνοι τους τον πλούτο των υδρογονανθράκων...
Στην Ελλάδα που αποτελεί προπομπό και αιχμή του δόρατος της κρίσης, από την ένταση κερδισμένοι βγήκαν η αλλοπρόσαλλη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η ναζιστική ΧΑ. Με βάση τις διεθνείς εξελίξεις η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πρόσκαιρη εξαίρεση...
Το πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως αυξάνει τον κίνδυνο ενός ατυχήματος σε σχέση με τη θέση της χώρας στο Ευρώ και την ΕΕ. Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο επικίνδυνος για τον εαυτό του καθώς θα κληθεί να υλοποιήσει υποσχέσεις που είναι αδύνατον να υλοποιηθούν.
Το μετά το ΣΥΡΙΖΑ είναι το ερώτημα...
Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων και προσαρμογής του βιοτικού επιπέδου χαμηλότερα...
Πόσο χαμηλότερα κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει. Το ζητούμενο είναι να αποφύγουμε αναδιανομές ισχύος και πλούτου μέσω πολέμων και να επιβιώσει ο δημογραφικά αδύναμος ευρωπαϊκός πολιτικός και κοινωνικός πολιτισμός.
Οι ΗΠΑ με την επανάσταση του σχιστολιθικού αερίου μοιάζουν να είναι σε καλύτερη κατάσταση...
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου