Μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο υφυπουργός Ανάπτυξης δήλωσε ότι πολλές βιομηχανίες τροφίμων και καταστήματα κάνουν προσπάθεια να ρίξουν τις τιμές και να βοηθήσουν την οικονομική αδυναμία των καταναλωτών.
Ο ίδιος επισήμανε πως προσωπικά έχει διαπιστώσει από τους ισολογισμούς εταιρειών τροφίμων ότι τα περιθώρια κέρδους τους είναι περιορισμένα.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά το γάλα, ο κ. Γιακουμάτος σημείωσε ότι τις επόμενες μέρες θα εξετάσει με τα σούπερ μάρκετ και τα κέντρα διανομής πώς θα διατηρηθούν χαμηλά οι τιμές στο γάλα. Ανέφερε, δε, ότι τα περιθώρια κέρδους των αγελαδοτρόφων έχουν πέσει στο ναδίρ, ενώ οι βιομηχανίες γάλακτος παραπαίουν….»
Άρες, μάρες, Γιακουμάρες….
O Γεράσιμος Γιακουμάτος «κομισάριος» επί των τιμών καλεί τις νοικοκυρές να πηγαίνουν στο σούπερ μαρκετ με τη μύτη ψηλά, αλλά να ψωνίζουν συγκρίνοντας τιμές και διαλέγοντας τα φθηνότερα προϊόντα.
Τι να σου κάνουν και οι νοικοκυρές όμως αν αντί της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς γάλακτος από τα τεχνάσματα της φρεσκότητας που θα πλημμύριζε τα ράφια με φθηνό εισαγόμενο γάλα, έχουν να επιλέξουν μεταξύ των 3-4 εγχώριων βιομηχανιών που μονοπωλούν την αγορά;
Δίκαια θα αντιτείνει κάποιος πως η πλήρης απελευθέρωση είναι επικίνδυνη καθώς μπορεί να αφανίσει την εγχώρια παραγωγή και βιομηχανία επεξεργασίας γάλακτος.
Αυτή είναι μια σωστή παρατήρηση. Το ερώτημα είναι ποιος και με ποια κριτήρια αποφασίζει πόσο μπορεί ο καταναλωτής να επιδοτεί την εγχώρια παραγωγή και βιομηχανία επεξεργασία γάλακτος;
Βλέπετε παντού και πάντα όπου υπάρχουν αναμετρήσεις μηδενικού αθροίσματος τα κέρδη του ενός είναι η ζημιά του άλλου.
Αν στην Ελλάδα ένα λίτρο γάλακτος στοιχίζει στον καταναλωτή π.χ. 1,4 Ευρώ και στην Ευρώπη κάτω από 1 Ευρώ. Το γεγονός πως το κράτος κρατάει μακριά το εισαγόμενο γάλα, για μια οικογένεια που καταναλώνει 1 λίτρο τη ημέρα, σημαίνει επιπλέον κόστος 140 Ευρώ το χρόνο.
Δηλαδή, κάθε νοικοκυριό επιδοτεί τους παραγωγούς γάλακτος και τους βιομηχάνους που το επεξεργάζονται με 140 Ευρώ το χρόνο. Αν στην Ελλάδα έχουμε 2 εκατ. νοικοκυριά που καταναλώνουν ένα λίτρο ημερησίως έχουν μια επιδότηση της τάξης των 280 εκατ. Ευρώ ετησίως…
Δεν υποστηρίζω τη μια ή την άλλη άποψη. Μια χώρα που δεν έχει στοιχειώδη αυτάρκεια σε βασικά είδη εύκολα γίνεται έρμαιο γεωπολιτικών εντάσεων και ανακατατάξεων. Μια χώρα που αρνείται το διεθνές εμπόριο και ανταγωνισμό επιδιώκοντας την πλήρη αυτάρκεια ακόμη και εκεί που δεν διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, καταντά μια ιδιαίτερα φτωχή χώρα όπως ήταν η Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, όπου το κράτος όριζε ποιο θα ήταν το εισόδημα του γαλακτοπαραγωγού και ποιο του καταναλωτή γάλακτος.
Αν θέλουμε λοιπόν ελληνική γαλακτοπαραγωγή και ελληνική βιομηχανία γάλακτος θα πρέπει να συμβιβαστούμε με τη πραγματικότητα να πληρώνουμε ακριβό γάλα.
Ποιος όμως είναι αρμόδιος να αποφασίσει πόσα θα βγουν από τη τσέπη του καταναλωτή και πόσα θα μπουν στην τσέπη του αγελοδοτρόφου ή του γαλακτοβιομήχανου;
Αν θέλουμε π.χ. να ενισχύσουμε την εγχώρια παραγωγή και επεξεργασία γάλακτος, περιορίζοντας περαιτέρω τον διεθνή ανταγωνισμό, δεν έχουμε παρά να αυξήσουμε την τιμή του γάλακτος στο ράφι…
Αν π.χ. το πάμε με διάταγμα στα 2 Ευρώ τη τιμή ανά λίτρο είναι βέβαιο πως κάποιοι θα πλουτίσουν χωρίς προσπάθεια και πολλοί νέοι «παίκτες» θα έχουν κίνητρο το περιθώριο κέρδους να μπουν στην αγορά…
Αν ανεβάσουμε την τιμή στα 10 Ευρώ το λίτρο θα συμφέρει όλους τους Έλληνες να γίνουν γαλακτοπαραγωγοί. Δεν θα μείνει όμως κανένας να αγοράζει γάλα…
Οπότε το σύστημα θα καταρρεύσει. Αυτός είναι και λόγος που οι κοινωνίες κερδίζουν περισσότερα απ΄ όσα χάνουν, όταν αφήνουν την αγορά να βρίσκει σημεία ισορροπίας. Πάντα όμως σε κάθε επιλογή κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις…
Αν π.χ. ζεις σε χώρα της Αφρικής με μεγάλες εκτάσεις ερήμου δεν συμφέρει να επενδύσεις στην μετατροπή της ερήμου σε βοσκοτόπια για την παραγωγή γάλακτος. Ίσως να είναι πιο αποδοτικό να εξάγεις άμμο για παιδικές χαρές και να εισάγεις γάλα από την Ολλανδία…
Η στροφή της κυβέρνησης προς το λαϊκισμό λόγω της πίεσης που δέχεται από τη δημαγωγία της αντιπολίτευσης, σημασιοδοτήθηκε το περασμένο καλοκαίρι από την υπουργοποίηση Γιακουμάτου.
Ευθύς εξ αρχής ήταν βέβαιο πως δεν θα μπορούσε να πετύχει κανένα αποτέλεσμα. Στην κυβέρνηση, είτε δεν γνώριζαν πως δεν μπορεί να μειώσει τις τιμές, είτε το γνώριζαν και πάρα ταύτα προσχώρησαν…
Δεν ξέρω πιο από τα δυο είναι πιο επικίνδυνο…
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου