Θυμηθείτε για παράδειγμα τις κρατικοποιήσεις της δεκαετίας του ‘80. Αντί πολλές μεγάλες προβληματικές επιχειρήσεις απλά να κλείσουν, το ελληνικό κράτος αποφάσισε να συνεχίσει να τις κρατά εν ζωή, στο όνομα του να μην μειωθούν οι θέσεις εργασίας κτλ. Ελάχιστοι τότε είχαν αντισταθεί στη λαίλαπα του κρατισμού που έπληξε την Ελλάδα. Αλλά ακόμα και αυτοί που δεν είδαν με καλό μάτι αυτές τις κρατικοποιήσεις, δεν μπορούσαν να βρουν λόγους να τις αφήσουμε να κλείσουν.
Σήμερα όμως είμαστε στην άλλη άκρη. Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να ρευστοποιηθούν και να ανακυκλωθούν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που δεν είναι βιώσιμες, αλλά κρατιούνται στη ζωή μόνο και μόνο επειδή το τραπεζικό σύστημα φοβούμενο να αναλάβει τις ευθύνες του, τις κράτα εν ζωή για να μην γράψει ζημία.
Έτσι, λοιπόν, πολλά από τα λεγόμενα ‘εξυπηρετούμενα δάνεια’ θα έπρεπε να ήταν κόκκινα (NPL) και σε πολλές περιπτώσεις θα έπρεπε να είχαν σχηματιστεί προβλέψεις πριν χρόνια. Σήμερα όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και δεν μπορούν τα ζόμπι της ελληνικής επιχειρηματικότητας να πάρουν άλλη αναβολή. Σήμερα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας και να παραδεχτούμε ότι οι σοσιαλιστικές μπούρδες του παρελθόντος απέτυχαν.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν θέλουμε να αντιμετωπίσομε τους διαμονές μας, δεν έχουμε τρόπο να το κάνουμε.
Πέραν του ότι οι πτωχευτικές διαδικασίες διαρκούν χρόνια αντί μηνών ή εβδομάδων όπως στις ΗΠΑ, πέραν του ότι δεν έχουμε ειδικά πτωχευτικά δικαστήρια (και δικαστές που γνωρίζουν το αντικείμενο), το πρόβλημα είναι ότι στη χώρας μας δεν έχουμε investment banks με την κλασσική έννοια του όρου.
Όλες οι λεγόμενες χρηματιστηριακές εταιρείες, με λίγες εξαιρέσεις, ανήκουν σε τράπεζες. Και ακόμα και αυτές που δεν ανήκουν σε τράπεζες, δεν ασχολούνται με underwriting στην αγορά ομολόγων, στην αγορά ομολόγων υψηλού ρίσκου (junk bonds), και δεν ασχολούνται με την αναδιάρθρωση, εξαγορά και χρηματοδότηση εταιρειών όπως μια εταιρεία τύπου Goldman Sachs. Επίσης, σε αντίθεση με την Goldman Sachs, οι ελληνικές “Investmen Banks” δεν αναλαμβάνουν κανένα ρίσκο και το μόνο που κάνουν είναι να ζουν από προμήθεια.
Και επειδή οι λεγόμενες Investment Banks που κάνουν αυτή τη δουλειά (όσες την κάνουν τέλος πάντων) ανήκουν σε τράπεζες, έχουν και νοοτροπία τραπεζών.
Πιστέψτε το ή όχι, δεν θα είναι εύκολη υπόθεση αυτή η ρευστοποίηση και ανακύκλωση των προβληματικών εταιρειών χωρίς τον κλάδο αυτό.
Η κατάληξη είναι ότι πολλές προβληματικές εταιρείες θα περάσουν στα χέρια των τραπεζών ή επενδυτών το επόμενο διάστημα. Όπου μπορεί να γίνει κάποιο είδος debt-to-equity swap και τότε οι εταιρείες αυτές θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα σωθούν αυτές οι θέσεις εργασίας.
Αν δεν μπορεί να γίνει κάποιου είδους κεφαλαιοποίηση υποχρεώσεων, τότε δεν υπάρχει τρόπος σωτήριας τους, με εξαίρεση να βρεθεί κάποιος να θέλει να αναλάβει ένα μέρος των υποχρεώσεων αυτών και να πάρει τα κλειδιά του μαγαζιού.
Τέλος, μου κάνει εντύπωση που ορισμένοι σε πολλές από αυτές τις εταιρείες συμπεριφέρονται λες και τους ανήκουν. Έχω νέα για όλους αυτούς, οι εταιρείες αυτές πλέον δεν ανήκουν στους ιδίους, αλλά στους πιστωτές. Και άσχετα αν έχουν το 100% των μετόχων, ουσιαστικά και πρακτικά δεν έχουν τίποτα.
Του Γιώργου Καισάριου από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου