Πριν το ’80 ένα ανάλογο ρούχο κόστιζε πολλά μεροκάματα. Τότε όμως το ύφασμα το κατασκεύαζε η Πειραϊκή Πατραϊκή, το φερμουάρ κάποια βιοτεχνία στον Ταύρο και το έραβε κάποια άλλη στο Κερατσίνι.
Το ελληνικό αντίστοιχο ρούχο κόστιζε βδομαδιάτικα ολόκληρα, ενώ αν ήταν εισαγόμενο γνωστής φίρμας, χρειαζόταν μέχρι και μήνες εργασίας.
Το σχέδιο τότε το αντέγραφε με το «μάτι» κάποιος βιοτέχνης από τη διεθνή έκθεση της Κολονίας, γιατί οι φωτογραφικές απαγορεύονταν (Είχα γνωρίσει παλιότερα Κάποιον που έκανε αυτή τη δουλειά...).
Σήμερα το ύφασμα το κατασκευάζει κάποιο εργοστάσιο στο Μαρόκο, το φερμουάρ κάποιο άλλο στο Μεξικό. Τα χάλκινα πριτσίνια κάποια άλλη μονάδα στην Αλγερία.
Κάποιο γραφείο με σχεδιαστές στο Μιλάνο ή στο Λος Αντζελες σχεδιάζει τι θα φορέσουν οι έφηβοι ή οι μεσήλικες στη Νέα Υόρκη, το Νέο Δελχί, το Κάϊρο, μέχρι την Σαγκάη και την Αθήνα.
Την μεταφορά και την παραγωγή στο Βιετνάμ τη συντονίζει κάποιος που εργάζεται σε ένα νησί του Αιγαίου ή στη Μαγιόρκα μέσω διαδικτύου για μια εταιρεία που έχει επισήμως έδρα στην Ιρλανδία ή το Γιβλαρτάρ, τις Ηράκλειες Στήλες που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Ένα τζιν παντελόνι σήμερα στοιχίζει όσο μισό μεροκάματο στην Ελλάδα, την πιο χαμηλά αμειβόμενη οικονομία της Ευρωζώνης, αλλά με την πιο ισχυρή κομμουνιστική αριστερά της Ευρωζώνης (Τίποτα δεν είναι τυχαίο).
Μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο στην Ευρώπη οι πολιτικές επιλογές που έχει μακροσκοπικά κάποιος, ήταν να ψηφίσει συντηρητική δεξιά, σοσιαλδημοκρατία, φιλελεύθερους ή κομμουνιστές.
Η συντηρητική δεξιά είχε τις ευλογίες της εκκλησίας και σήμα την αυστηρή επιβολή του νόμου και της τάξης. Εξασφάλιζε στις επιχειρήσεις ηρεμία από απεργίες και φασαρίες, αλλά ήταν αμείλικτη στην τήρηση των ασφαλιστικών και εργασιακών κανόνων. Ρύθμιζε ακόμη και τον μισθό που θα λαμβάνει κάποιος σε όλα τα στάδια της ζωής του.
Η σοσιαλδημοκρατία έριχνε περισσότερο βάρος στην αναδιανομή εισοδημάτων μέσω της επιβολής υψηλότερης φορολογίας και τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Η σοσιαλδημοκρατία άνθισε κυρίως στην Ευρώπη και υπάρχει η άποψη πως θα ήταν ακατόρθωτο να πετύχει το κράτος πρόνοιας που κατάφερε, αν η Ευρώπη δεν βρισκόταν υπό την αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, γεγονός που εξασφάλιζε χαμηλές αμυντικές δαπάνες.
Οι φιλελεύθεροι ήταν κάπου στη μέση και η αριστερά ήταν περιθωριοποιημένη λόγω ψυχρού πόλεμου τις πρώτες δεκαετίες. Μετά εξαφανίστηκε από το στερέωμα, όταν έγιναν αντιληπτές στη Δύση οι συνθήκες διαβίωσης στην σοβιετία. Πολύ περισσότερο όταν κατέρρευσε η σοβιετία και γέμισε τη Δύση εξαθλιωμένες ψυχές και υποσιτισμένα σώματα πρόθυμα για κάθε εργασία έναντι ψυχίων...
Στην Ελλάδα παρέμεινε μόνο υπολογίσιμη δύναμη χάρη στην κίνηση του εκκρεμούς προς τα αριστερά στη μεταπολίτευση και το αυτιστικό περιβάλλον αντίληψης του κόσμου που επέτρεψε η ευημερία με δανεικά και επιδοτήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Τη δεκαετία του ’50 όταν «χτιζόταν» το αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στη Δύση και την Ελλάδα αναλογούσαν για κάθε ένα συνταξιούχο 6-7 εργαζόμενοι. Σήμερα, η αναλογία έχει μειωθεί δραστικά. Στην Ελλάδα που λόγω αφροσύνης έχει βρεθεί στην αιχμή του δόρατος του προβλήματος, αυτή τη στιγμή έχουμε περί τα 3 εκατ. συνταξιούχους (2,65 εκατ. ήδη συνταξιούχους και 300 χιλ. που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα και αναμένουν) και 2,5 εκατ. εργαζόμενους στο ιδιωτικό τομέα.
Αν τολμήσει κάποιος να θίξει το μη βιώσιμο της αναλογίας, καθυβρίζεται από ανόητους αριστερίζοντες ή ναζίζοντες ακροδεξιούς με θολά επιχειρήματα του τύπου: οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς ή οι ξένοι αποτελούν την λύση του προβλήματος.
Η παλιά συντηρητική δεξιά της τάξης και της χριστιανικής ηθικής δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης.
Το ίδιο και η σοσιαλδημοκρατία της φορολογίας και τη αναδιανομής. Οι φθηνές θέσεις εργασίας έχουν μεταναστεύσει στην Κίνα και το Βιετνάμ. Οι εισοδηματίες στους φορολογικούς παραδείσους και οι ευφυείς που αποτελούν τα στελέχη της νέας οικονομικής δομής της παγκοσμιοποίησης μπορούν να εργάζονται από μακριά μέσω διαδικτύου, επιλέγοντας που θα φορολογηθούν.
Μοιραία κάποιοι προβάλουν την παγκοσμιοποίηση σαν υπεύθυνη των δεινών. Κάποιοι άλλοι σαν υπεύθυνη των καλών, όπως το τζιν παντελόνι που στοιχίζει μισό μεροκάματο.
Η παγκοσμιοποίηση πιέζει εν μέρει τους ανειδίκευτους εργαζόμενους της Δύσης που μετά τον πόλεμο έζησαν πολύ παραπάνω από τις οικονομικές δυνατότητες των κλειστών οικονομιών της χάρη στην άνιση παγκόσμια κατανομή πλούτου. Μετά το ’80 ο αριθμός των ανθρώπων του πλανήτη που ζούσαν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας του 1 δολ. την ημέρα μειώθηκε από 2,5 δισ. κοντά στο 1 δισ. Αυτό χάρη στο άνοιγμα των αγορών.
Η μεσαία τάξη του πλανήτη αυξήθηκε από μερικές εκατοντάδες εκατ. στη Δύση σε 2 δισ. ήδη και οσονούπω τα 3 δισ. ψυχές χάριν στην εξάπλωση του καπιταλισμού και των ελεύθερων αγορών μέσω παγκοσμιοποίησης.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως αν κλείσουμε τα σύνορα, γυρίσουμε στα εθνικά νομίσματα, θα επιστρέψουμε στην εργασιακή και κοινωνική ασφάλεια της δεκαετίας του ’60. Όταν στη Δύση για κάθε συνταξιούχο αναλογούσαν 6-9 εργαζόμενοι.
Κλειστά σύνορα όμως σημαίνει διεκδίκηση πρώτων υλών όχι μέσω διακυμάνσεων των τιμών των αγορών, αλλά των όπλων. Ο πόλεμος έχει αποδειχτεί πως φέρνει μεγαλύτερη φτώχεια από τις προσαρμογές του οικονομικού ανταγωνισμού...
Ο κόσμος είναι σε μια μεταβατική φάση. Η μετάβαση άλλους τους ευνοεί και άλλους όχι... Το ζητούμενο για μικρές χώρες όπως η Ελλάδα είναι να είναι ευέλικτες και να καταλάβουν μια όσο το δυνατόν καλύτερη θέση στη νέα κατανομή των ρόλων...
Δεν έχει κανένα νόημα και καμιά αξία να αντιστέκεται κάποιος στην εξέλιξη και την πρόοδο, όταν αυτή ευνοεί τους πολλούς και θίγει τους λίγους. Έστω και αν σε χώρες ανειδίκευτες όπως η Ελλάδα οι «λίγοι» είναι πλειοψηφία...
Στην Ελλάδα πιστεύουν πως δεν αξίζουν μισθούς 500 ευρώ, χωρίς να φροντίζουν όμως να προσελκύσουν επενδύσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας, θα καταφέρουν να χάσουν και τους μισθούς Ελλάδας...
Στην Ελλάδα ο μέσος πολίτης αδυνατεί να καταλάβει πως οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη αν και δουλεύουν σκληρότερα αμείβονται χειρότερα. Όλα αυτά χάρη στη πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί από την κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου