Πώς τα κατάφερε, μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες, να εξανεμίσει τις εντυπώσεις από την πρωτιά στις ευρωπαϊκές εκλογές, είναι αξιοσημείωτο! Χρειάζεται κάποια ειδική ικανότητα, κάποιου είδους ταλέντο για να καταφέρει να βάλει τέτοια τρικλοποδιά στον εαυτό του.
Επέλεξε να συμπράξει με την πιο αντιπαθή και αναίσχυντη συντεχνία: τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ του Φωτόπουλου, ο οποίος υποτίθεται ότι προασπίζεται τη δημόσια περιουσία, όταν απεργεί, ενώ ισχυρίζεται γραπτώς και ενυπογράφως ότι τα χρήματα της ΔΕΗ «δεν είναι δημόσια περιουσία», όταν απολογείται για την κατηγορία της διασπάθισής τους. Με αυτούς συνέπραξε, για ένα σκοπό εξίσου αντιπαθή με την ίδια τη συντεχνία: απεργία καλοκαιριάτικα, με ομήρους τους χιλιάδες καταναλωτές αδιακρίτως και μοχλό πίεσης τις διακοπές ρεύματος.
Επάνω σε αυτό τον στόχο κήρυξε πλατύ λαϊκό μέτωπο για τη ΔΕΗ και μάζεψε μόνο τη Λούκα Κατσέλη (ο Γεράσιμος βαριόταν μες τη ζέστη...), τη Ραχήλ Μακρή και τον Φωτόπουλο αυτοπροσώπως στη δεύτερη σειρά για να μη δίνει στόχο. Πάνω σε αυτό τον στόχο και με αυτούς τους συμμάχους επέλεξε να δοκιμάσει τη συγκέντρωση των 120 ψήφων που θα χρειασθεί για να εμποδίσει την προεδρική εκλογή τον προσεχή Φεβρουάριο. Ποιος εξεπλάγη που απέτυχε παταγωδώς;
Το πολύ πολύ, να εξεπλάγη ο Κατρούγκαλος. Αμφιβάλλω όμως αν εξεπλάγη ο ίδιος ο Τσίπρας, διότι ο υποτίθεται «κουλ» Αλέξης αποδεικνύεται συν τω χρόνω ένας Βέγγος της Αριστεράς: υποχρεωμένος να τρέχει πάνω κάτω, χωρίς καλά καλά να ξέρει γιατί. Αυτό είναι προγραμματισμένος να κάνει ο «κουλ» Αλέξης ― αυτό έμαθε στο σχολείο που του παρέσχε τη βασική εκπαίδευσή του, την ΚΝΕ δηλαδή. Σε κατάσταση πλήρους ηθικής επανάπαυσης, αφότου ασπάσθηκε το Ευαγγέλιο του μαρξισμού, οπλισμένος με το θράσος που ενέπνευσε η ΚΝΕ στα στελέχη της την εποχή της κατάρρευσης του κομμουνισμού στην Ευρώπη, ο Τσίπρας είναι εν τέλει ένας πολύ απλός στη λειτουργία του ως πολιτικός. Το μόνο που διαθέτει είναι το τυφλό πείσμα που απορρέει από τη λενινιστική παιδεία του και θέλει την πολιτική σκοπιμότητα να υπερτερεί κάθε άλλης. Το πολιτικό υπερτερεί των κανόνων του παιχνιδιού, δηλαδή των νόμων, μας έλεγε όταν μάταια προσπαθούσε να φέρει στη Βουλή πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα προσωπικώς. Το πολιτικό υπερτερεί και της απλής λογικής, μας λέει τώρα, όταν σπεύδει στα τυφλά να εκμεταλλευθεί την απεργία της ΔΕΗ. Μιλώντας δε για το «πολιτικό», εννοεί αυτό που συμφέρει τον ίδιο και το κόμμα του για να πλησιάσουν την εξουσία.
Η πίεση που αισθάνεται από το κόμμα του δεν είναι αμελητέα. Στην απόφαση της Κ.Ε. του συνασπισμού Τσιπριστών-Λαφαζανιστών, μετά τις ευρωεκλογές, η τροπολογία της «Αριστερής Πλατφόρμας» των Λαφαζανιστών υπερψηφίστηκε από 59 μέλη, 4 ήταν τα λευκά και 7 οι αποχές. Καταψηφίστηκε από τους Τσιπριστές, που επικράτησαν στην ψηφοφορία με 84 ψήφους ― τούτο σημαίνει ότι, στους 154 της Κ.Ε., οι 70 είναι εναντίον του. Αυτή την εσωτερική διάσταση, ο Τσίπρας δεν μπορεί ούτε να τη συνθέσει ούτε να την υπερβεί. Το μόνο που μπορεί είναι να την ανέχεται και να νομίζει ότι τη διαχειρίζεται τρέχοντας πάνω κάτω, ώστε να μην προλαβαίνει η εσωκομματική αντιπολίτευση να θέτει το θέμα «πού πάμε». Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, λοιπόν, σε τίποτε δεν διαφέρει ο Τσίπρας από τους πραγματικούς δασκάλους του, τους πολιτικούς του δικομματισμού που ο ίδιος τόσο βδελύσσεται: αθροίζει αυτοσχεδιασμούς στην τακτική, με την ελπίδα ότι το άθροισμα θα δώσει μια στρατηγική.
Αυτός είναι ο Τσίπρας και, παρά την ηλικία του, δεν επιδέχεται βελτιώσεις ― το μοντέλο είναι σοβιετικής κατασκευής, χοντροκομμένο. Εχετε προσέξει, λ.χ., πώς δεν ντρέπεται καθόλου για τα λάθη και τις γκάφες του; Πώς κυλά η ντροπή από πάνω του χωρίς να τον ακουμπά, όπως το νερό από τα φτερά της πάπιας; Αυτή η αναισχυντία τον βοηθά να επιβιώνει από στραβοτιμονιές, εσφαλμένες αποφάσεις και ατυχίες. Είναι όμως και αυτή που τον εμποδίζει να βελτιώνεται. Ως εκεί μπορεί. Αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει αντιληπτό ευρέως στο εσωτερικό του κόμματός του, ιδίως αν αποτύχει να ανατρέψει την κυβέρνηση με αφορμή την προεδρική εκλογή· και τότε περιμένει τη σειρά της η Ρένα Δούρου.
Τείνει να πιστέψει κάποιος ότι, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει η καλή θέληση, ακόμη και οι ζημιές από τη στραβοτιμονιά του ανασχηματισμού μπορεί σε κάποιο βαθμό να επανορθώνονται, εφόσον ο Τσίπρας ηγείται της αντιπολίτευσης και είναι αυτός που εκπροσωπεί την εναλλακτική πρόταση στη σημερινή διακυβέρνηση.
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου