Ο Τόμας Πίερς, επιτετραμμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, διαμαρτυρήθηκε για την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιστολή που απηύθυνε στις 3 του μηνός προς τον Μ. Σπουρδαλάκη, κοσμήτορα της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Δεν είναι θέμα ακαδημαϊκής ελευθερίας», σημειώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης, «αλλά υιοθέτησης εκ μέρους της σχολής της προσπάθειας ενός καταδικασμένου δολοφόνου να βγάλει χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου». Η σύντομη επιστολή καταλήγει με τη δήλωση ότι η αμερικανική πρεσβεία δεν «προσβλέπει σε οιαδήποτε μελλοντική συνεργασία με τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών».
Η απάντηση του προσκείμενου στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) Μ. Σπουρδαλάκη εστάλη τη μεθεπομένη και στο κύριο επιχείρημα που αναπτύσσει σε αυτήν ο κοσμήτωρ, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει το χάσμα που χωρίζει τους δύο κόσμους: το πανεπιστήμιο όπως θα έπρεπε να είναι και το πανεπιστήμιο όπως έχει καταντήσει εδώ, έπειτα από τριάντα χρόνια δικτατορίας της Αριστεράς στους χώρους του. «Πιστεύουμε», γράφει ο κοσμήτωρ, «ότι το πανεπιστήμιο είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου δημοφιλείς και αντιδημοφιλείς, συμβατικές και αντισυμβατικές απόψεις μπορούν να εκφράζονται», ενώ η θέση της αμερικανικής πρεσβείας για το ζήτημα «επιδεικνύει μια διαφορετική αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου», την οποία προφανώς ο κοσμήτωρ απαξιοί να σχολιάσει και, απλώς, την παραδίδει στη χλεύη του δημοκρατικού κόσμου.
Oμως, η ιδιότυπη αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου την οποία υπερασπίζεται ο Μ. Σπουρδαλάκης, στην πραγματικότητα, συνιστά άρνηση της ελευθερίας, όπως νοείται τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο, και επιστροφή στην κατάσταση της ζούγκλας των φυσικών δικαιωμάτων, όπου όλα επιτρέπονται σε όλους και κερδίζει όποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη δική του άποψη περί δικαίου. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε ο Κουφοντίνας είναι κάτι χειρότερο από «αντισυμβατικές» και «αντιδημοφιλείς»: είναι στυγερές δολοφονίες εκ προμελέτης. Oταν ο Μ. Σπουρδαλάκης τις εντάσσει στη σφαίρα του ηθικού σχετικισμού, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι δέχεται ουσιαστικά την κατάργηση της στοιχειώδους διάκρισης μεταξύ δικαίου και αδίκου, που διέπει την οργάνωση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας;
Μπορεί –δεν το αποκλείω– να μην το καταλαβαίνει. Σε ένα πανεπιστήμιο, όπου είναι δυνατόν να εκλέγεται πρύτανης ένα πρόσωπο του κύρους και της βαρύτητας ενός Πελεγρίνη, όλα μπορεί να συμβαίνουν. Από την άλλη, βέβαια, για να μην τον αδικούμε, εξετάζω το ενδεχόμενο ο Μ. Σπουρδαλάκης να εκφέρει παρόμοιας γελοιότητος δικαιολογίες, επειδή ο άνθρωπος ντρέπεται να παραδεχθεί ότι δεν τολμά να ορθώσει το ανάστημά του στην παλαβή Αριστερά που διαφεντεύει τη ζωή του πανεπιστημίου ή, ακόμη, να ντρέπεται να παραδεχθεί τη συμπάθειά του προς τον αγώνα του Κουφοντίνα, επειδή στρεφόταν κατά των «κακών δεξιών». Ειλικρινά, δεν ξέρω τι από όλα ισχύει και δεν θέλω να τον αδικήσω. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν η αντίληψή του περί ελευθερίας του λόγου θα επέτρεπε μια εκδήλωση των αρνητών του Ολοκαυτώματος ή υπέρ του δικαιώματος στην παιδοφιλία. Γιατί όχι; Οπωσδήποτε υπάρχουν ανισόρροποι, που θα υποστηρίξουν ότι παρόμοιες απόψεις είναι απλώς...«αντισυμβατικές»!
Αξιοσημείωτη, επίσης, η κακομοιρίστικη κουτοπονηριά του επιχειρήματος ότι ήταν αδύνατον να εξετασθεί προς έγκριση το αντικείμενο της εκδήλωσης: «Ακόμη και αν ήθελα να το κάνω αυτό (σ.σ.: υπονοεί άραγε ότι δεν ήθελε;), θα ήταν αδύνατον στην πράξη, εξαιτίας της θλιβερής έλλειψης προσωπικού της γραμματείας της κοσμητείας». Με απλά λόγια, ο κοσμήτωρ αποποιείται την ευθύνη που είναι συνυφασμένη με το αξίωμά του και τη φορτώνει στο τρισκατάρατο Μνημόνιο. Αληθινός δάσκαλος, ο Μ. Σπουρδαλάκης! Οχι παίξε–γέλασε. Τέλος, να επισημανθεί ότι καταφεύγει και στην πολιτικάντικη στρεψοδικία. Διότι λυπάται, γράφει, για τον ισχυρισμό του Τ. Πίερς «ότι η κοσμητεία είχε την πρόθεση (sic) να προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων και τους επιζήσαντες». Ομως, ο Αμερικανός διπλωμάτης δεν καταλογίζει τέτοια πρόθεση στον κοσμήτορα. Διατυπώνει, απλώς, την πεποίθηση πως η εκδήλωση προσέβαλε τη μνήμη των νεκρών.
Το μόνο ευτράπελο στην, κατά τα άλλα αξιοθρήνητη, επιστολή του κοσμήτορα είναι ότι κλείνει με μια πινελιά (ακούσιου, ασφαλώς...) αυτοσαρκασμού. Εκφράζει τη λύπη του για την απόφαση της πρεσβείας «να κλείσει τον δρόμο της συνεργασίας (σ.σ.: εννοεί μεταξύ της συγκεκριμένης σχολής του ΕΚΠΑ και αμερικανικών πανεπιστημίων), η οποία θα ήταν αμοιβαία επωφελής». Αμοιβαία επωφελής; Εδώ γελάμε. Πού πας, ρε Καραμήτρο; Συγγνώμη, κ. Σπουρδαλάκη, ήθελα να πω...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Σχετ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου