Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης και ενδεχομένως της νεότερη ιστορίας, το σκάνδαλο Κοσκωτά, είχε τις ρίζες του στην προσπάθεια του συστήματος ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την πολιτική του υπεροχή σε μια νέα επιχειρηματική τάξη σε αμφίδρομη εξάρτηση από το ίδιο.
Μπορεί να απέτυχε στο μεγαλεπήβολο σχέδιο Κοσκωτά, λόγω της πλεονεξίας του ιδίου αλλά και του ηγετικού πολιτικού πυρήνα του κινήματος, αλλά σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την δημιουργία μια φιλικής επιχειρηματικής τάξης. Μια οικονομικής δομής που θα αναπαράγει την βάση του οικονομικού7 μοντέλου και θα συντηρεί το εποικοδόμημα.
Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και η Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που δεν κυβέρνησαν άμεσα.
Δυο ήταν τα βασικά εργαλεία άσκησης επιρροής του πολιτικού κόσμου πάνω στην ιδιωτική οικονομία: η πρόσβαση σε κρατικές δουλειές με παχυλά περιθώρια κέρδους που εξασφαλίζονταν με την αντιπαροχή μαύρου πολιτικού χρήματος, σε κόμματα και πρόσωπα…
Και η χρηματοδότηση μέσω των τραπεζών (ιδιωτικών και κρατικών) με «φιλικά» πολιτικά κριτήρια…
Το κράτος εξασφάλιζε στις τράπεζες προνομιακά κέρδη από δικές του δουλειές με ανταλλάγματα, πέραν των άλλων, και επιλεκτική χρηματοδότηση των φιλικών επιχειρήσεων. Όποιος καταλαβαίνει στοιχειώδη οικονομικά αυτά είναι χαρακτηριστικά οικονομιών με σοβιετικά, φασιστικά και εν γένει ολιγαρχικά χαρακτηριστικά.
Κατ’ αυτή τη έννοια η υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου αποτελεί μια από τις κορυφές του παγόβουνου, του μαύρου πολιτικού χρήματος και του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και του μεγαλύτερου μέρους αυτής που αφορά τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα.
Όποιος μιλά για «κούρεμα» των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων, επί της ουσίας μιλά για την προσπάθεια επιβίωσης του οικονομικού συμπλέγματος που αποτέλεσε τη βάση του πολιτικού εποικοδομήματος της μεταπολίτευσης. Μια επιχειρηματική τάξη που ανδρώθηκε όχι χάρη στη καινοτομία ή την ανταγωνιστικότητα, αλλά χάρη στη εύνοια (έναντι ανταλλάγματος) της κρατικής γραφειοκρατίας.
Κατ’ αυτήν την έννοια η πολιτική πρόταση της αριστεράς για κρατικοποίηση των τραπεζών και γενικό «κούρεμα» των δανείων, εκφέρεται μεν δημόσια από «αγαθούς» μπολσεβικίζοντες που αγαλλιούν με στερεότυπες εκφράσεις που αφορούν κρατικό έλεγχο, αλλά μεθοδεύονται από του επιτήδειους «μεταστάντες» πυρήνες του παλαιοκομματισμού που λειτουργούν υπό την χειραγώγηση κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Πρόκειται για την επανάληψη της ιστορίας των χρήσιμων ηλιθίων που μνημόνευε ο Λένιν.
Αυτό που τρομάζει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης, το οποίο χρεοκόπησε τη χώρα με τη συντήρηση ενός παρασιτικού οικονομικού μοντέλου, είναι οι όροι με τους οποίους θα συντελεστεί η μετάβαση και εξαφάνιση των δομών που τους εξασφάλιζαν πλούτο και πολιτική ισχύ.
Η πλειοψηφία της εγχώριας πολιτικής σκηνής μπορεί να αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση ακολουθώντας τυφλά το μνημόνια, επειδή έχει μάθει να διαχειρίζεται μόνο ρουσφέτια, αλλά αντιλαμβάνεται πως αν φύγουν οι ΔΕΚΟ από το κράτος και οι τράπεζες λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, οι επιχειρηματίες δεν θα τους έχουν ανάγκη για να κάνουν τη δουλειά τους.
Δεν θα χρειάζονται το «δόντι» στο κράτος για να κερδίσουν, αλλά την ανταγωνιστικότητα.
Χωρίς τις ΔΕΚΟ και τους συνδικαλιστές και την επιρροή στο ιδιωτικό τομέα απ’ όπου αντλούν «μαύρο» χρήμα, η άσκηση της εξουσίας όπως την ήξεραν τελειώνει.
Οι δανειστές, όταν δια στόματος Σόιμπλε λένε πως οι ελίτ της χώρας ευθύνονται για την καταστροφή της, δείχνουν πως έχουν καταλάβει ακριβώς τα αίτια της χρεοκοπίας. Τα «εθνικοπατριωτικά» και συνομωσιολογικά σενάρια που χρησιμοποιεί η άλλη πλευρά σαν ασπίδα, μπορεί να έχουν απήχηση στην λαϊκή φαντασία, αλλά δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την επιβίωση του παλιού οικονομικού μοντέλου. Δεν είναι σε θέση να εμπεδώσουν μια βιώσιμη οικονομική βάση.
Η ώρα του ξεθεμελιώματος της χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης έχει φτάσει, με την εκκαθάριση του επιχειρηματικού τοπίου μέσω των «κόκκινων» δανείων.
Οι επιχειρήσεις που δεν είναι βιώσιμες θα σταματήσουν να χρηματοδοτούνται. Τα χρέη αυτών που είναι βιώσιμες θα μετοχοποιηθούν και αυτές θα αλλάξουν χέρια.
Το πρόβλημα που προκύπτει αφορά τον τρόπο που θα λυθεί ο γρίφος μιας επιχείρησης που χρωστά 100 εκατ. και η αξία της δεν ξεπερνά τα 10 εκατ. Αν ο νυν ιδιοκτήτης προσφέρει 10 εκατ. και την αποκτήσει πίσω θα είναι σαν να του έχουν χαριστεί τα 90 εκατ. τα οποία θα διαγραφούν και θα βαρύνουν του φορολογούμενους που έχουν αναλάβει το κόστος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Σε δώδεκα μήνες από σήμερα το επιχειρηματικό τοπίο της χώρας θα έχει αλλάξει άρδην, όποια και αν είναι η εξέλιξη στα μέτωπα των δημοσιονομικών και ασφαλιστικών δεδομένων.
Κλειδί για τις αλλαγές αυτές αποτελούν τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια που έχουν συσσωρευτεί στις τράπεζες.
Μετά από αυτό, το παρόν πολιτικό και εκδοτικό σκηνικό θα έχει χάσει ένα πυλώνα, ίσως και τον τελευταίο που το διατηρεί όρθιο…
Αν αλλάξει η οικονομική βάση της χώρας οι πολιτική τάξη θα ακολουθήσει πάραυτα.
Οι εξελίξεις αυτές αν την περίοδο 2010-12 ή χώρα είχε καταρρεύσει και εκδιωχθεί από το Ευρώ θα είχαν συμβεί ακαριαία, μέσω ανεξέλεγκτων εξελίξεων. Για τους δικούς τους λόγους οι διεθνείς εταίροι κράτησαν τη χώρα όρθια, αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο χρέος στην ιστορία των χρεοκοπιών και μεθοδεύοντας την ομαλή αλλαγή του οικονομικού και πολιτικού σκηνικού.
Οι εξελίξεις αυτές θα έχουν σαν συνέπεια τεκτονικές αλλαγές στο τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Πολιτικά πρόσωπα που είναι σημεία αναφοράς θα εξαφανιστούν και νέα πρόσωπα θα εμφανιστούν. Καθ’ όλη αυτή τη περίοδο διάτονες αστέρες θα ανέρχονται ακαριαία στο στερέωμα και τα κατέρχονται το ίδιο γρήγορα. Οικονομικοί γίγαντες θα εξαφανιστούν, άλλοι θα προσαρμοστούν και άλλοι θα εμφανιστούν…
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου