Ορισμένοι θα διατυπώσουν δύο εύλογες απορίες:
- Kαι οι αποδοχές των Δ.Υ. μειώθηκαν σημαντικά
- Τι μπορούσε να γίνει
Για να φτάσουμε σε ασφαλές συμπέρασμα θα πρέπει να γνωρίζουμε τον αριθμό των Δημοσίων Υπαλλήλων. Στο apografi.gov είναι αναρτημένος ο συνολικός αριθμός των ΔΥ απο το τα τέλη του 2009 ως και τέλη 2012:
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα παραπάνω στατιστικά δεν περιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι σε Ν.Π.Ι.Δ. καθώς δεν έχει γίνει ακόμα ακριβής απογραφή τους.
(1) Πόσο μειώθηκαν οι αποδοχές των ΔΥ;
Στον προυπολογισμό του 2011 αναφέρονται με λεπτομέρεια οι αποδοχές των Δημόσιων Υπαλλήλων την κρίσιμη περίοδο 2009-2011:
Αφαιρουμένων των συντάξεων δημοσίου υπάρχει ένα έξοδο 18,07 δις € το 2009 και 15,79 δις € το 2010. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το 2010 περικόπηκαν ο 13ος και 14ος μισθός σε flat επίδομα 500 € (περικόπηκαν οριστικά το 2012)
Αν διαιρέσουμε το κονδύλι αποδοχών με τον αριθμό ΔΥ προκύπτει το εξής:
2009: 18,07 δις € / 907.351 υπαλλήλους = 19.914€ τον χρόνο για κάθε ΔΥ
2010: 15,79 δις € / 834.505 υπαλλήλους = 18.291€ τον χρόνο για κάθε ΔΥ
Συνεπώς στο τέλος του 2010, εν μέσω χρεοκοπίας, κάθε δημόσιος υπάλληλος κόστιζε στον Έλληνα φορολογούμενο μόλις 993€ ή 5% λιγότερα!
Το πάρτι στις ΔΕΚΟ ήταν ακόμα μεγαλύτερο από ότι στον στενό δημόσιο τομέα. Ενδεικτικά παραθέτω πίνακα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ για ορισμένες βασικές ΔΕΚΟ. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο τα έξοδα μισθοδοσίας κάλυπταν το 78% του κύκλου εργασιών τους με τον μέσος μισθό να ανέρχεται στα 40.772€ και τον καθαρό δανεισμό για να εξακολουθούν να λειτουργούν να εκτοξεύεται στα 11,98 δις €!
Η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνήθηκε να κάνει το αυτονόητο: Μαχαίρι άμεσο εντός 2 ετών στις δαπάνες του κράτους. Αντίθετα όταν απέτυχαν οικτρά διάφοροι απίστευτοι πειραματισμοί και ερασιτεχνικοί χειρισμοί κηπουρικής, επιδόθηκε σε ανελέητη αύξηση της φορολογίας.
Επιστέγασμα αυτής της πολιτικής ήταν η μετακύλιση της κρατικής χρεοκοπίας στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος είναι ο αιμοδότης του κράτους μέσω των φόρων. Ένας από τους κύριους μοχλούς αυτής της πολιτικής ήταν η επιβολή του χαρατσιού (ΕΕΤΗΔΕ) και της εισφοράς "αλληλεγγύης" (αλήθεια, προς ποιόν;)
(2) Ποια πολιτική έπρεπε να ακολουθηθεί;
Αντί της καθολικής μείωσης των εισοδημάτων σε όλους τους φορολογούμενους μέσω των προαναφερθέντων φορολογικών πολιτικών, και άρα αρνητικής επιρροής σε πολλούς σταθεροποιητές της οικονομίας και του ΑΕΠ, το κράτος όφειλε να περικόψει άμεσα το μέγεθος του:
Εντός 2 ετών έπρεπε να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι και να ελαφρυνθεί αντιστοίχως ο προυπολογισμός. Κατά αυτόν τον τρόπο το κράτος δεν θα χρειαζόταν επιβολή χαρατσιού και εισφορών για να επιπλεύσει.
Επιπλέον η επίπτωση της απόλυσης 200.000 ΔΥ μέσα σε 2 χρόνια θα είχε απείρως μικρότερη επίπτωση στην πορεία του ΑΕΠ και των δημοσιονομικών αποτελεσμάτων απο ότι η πολιτική που τελικά ακολουθήθηκε:
Πέραν των παραπάνω οι πρώην δημόσιοι υπάλληλοι αντί να συντηρούνται απο τα χρήματα των φορολογούμενων, σε βάθος χρόνου, θα ενσωματώνονταν στον ιδιωτικό τομέα εισφέροντας φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Πως τεκμαίρεται ότι έσοδα απο χαράτσι + εισφορά αλληλεγγύης = εξοικονόμηση χρημάτων μέσω απολύσεων;
Όπως προαναφέρθηκε, το 2010 το κονδύλι της μισθοδοσίας του στενού δημόσιου τομέα ήταν 18,07 δις €, δηλαδή 19.914€ ανά ΔΥ. Έστω λοιπόν ότι έμπαινε άμεσα πρόγραμμα εξυγίανσης του Δημοσίου και απολύονταν 100.000 ΔΥ το 2010 και 100.000 το 2011
Ετήσιο Δημοσιονομικό Όφελος
Οι 100.000 που έπρεπε να απολυθούν το 2010 (με τους αντίστοιχους μήνες προειδοποίησης που προβλέπει η εργατική νομοθεσία) είναι το 11% του κονδυλίου μισθοδοσίας του Δημόσιου, ήτοι όφελος 1,99 δις €.
Ετήσιο Δημοσιονομικό Κόστος
Ας υποθέσουμε ότι ο μέσος χρόνος προϋπηρεσίας είναι 10 χρόνια.
1) Κατά μέσο όρο ο απολυόμενος ΔΥ δικαιούται αποζημίωσης 5.000€ * 100.000 απολυμένους = 500 εκ €
2) Επίσης το κόστος από το επίδομα ανεργίας που θα πρέπει το κράτος να δώσει είναι 460€ * 100.000 =575 εκ €
3) Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών που χάνει το δημόσιο 20% του μισθού άρα κατά μ.ο. = 350 εκ €
4) Προσθέτουμε τώρα τον φόρο εισοδήματος που δεν θα εισπράττει το κράτος από αυτούς τους ΔΥ 25% του μισθού κατά μ.ο. = 400 εκ €
Σύνολο δημοσιονομικού κόστους (1+2+3+4) = 1,825 δις €
Με λίγα λόγια πάνω-κάτω ότι κερδίζει το κράτος από την απόλυση το χάνει ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Το όφελος αυξάνει κατά πολύ από τον 2ο χρόνο και μετά μιας και δεν λογίζεται πλέον η αποζημίωση και το επίδομα ανεργίας για τους πρώτους 100.000 ΔΥ.
(2) Ποια πολιτική έπρεπε να ακολουθηθεί;
Αντί της καθολικής μείωσης των εισοδημάτων σε όλους τους φορολογούμενους μέσω των προαναφερθέντων φορολογικών πολιτικών, και άρα αρνητικής επιρροής σε πολλούς σταθεροποιητές της οικονομίας και του ΑΕΠ, το κράτος όφειλε να περικόψει άμεσα το μέγεθος του:
Εντός 2 ετών έπρεπε να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι και να ελαφρυνθεί αντιστοίχως ο προυπολογισμός. Κατά αυτόν τον τρόπο το κράτος δεν θα χρειαζόταν επιβολή χαρατσιού και εισφορών για να επιπλεύσει.
Επιπλέον η επίπτωση της απόλυσης 200.000 ΔΥ μέσα σε 2 χρόνια θα είχε απείρως μικρότερη επίπτωση στην πορεία του ΑΕΠ και των δημοσιονομικών αποτελεσμάτων απο ότι η πολιτική που τελικά ακολουθήθηκε:
- Θα υπήρχε μικρότερη μείωση της κατανάλωσης,
- λιγότερα λουκέτα και άρα ανεργία,
- λιγότερα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Πέραν των παραπάνω οι πρώην δημόσιοι υπάλληλοι αντί να συντηρούνται απο τα χρήματα των φορολογούμενων, σε βάθος χρόνου, θα ενσωματώνονταν στον ιδιωτικό τομέα εισφέροντας φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Πως τεκμαίρεται ότι έσοδα απο χαράτσι + εισφορά αλληλεγγύης = εξοικονόμηση χρημάτων μέσω απολύσεων;
Όπως προαναφέρθηκε, το 2010 το κονδύλι της μισθοδοσίας του στενού δημόσιου τομέα ήταν 18,07 δις €, δηλαδή 19.914€ ανά ΔΥ. Έστω λοιπόν ότι έμπαινε άμεσα πρόγραμμα εξυγίανσης του Δημοσίου και απολύονταν 100.000 ΔΥ το 2010 και 100.000 το 2011
Ετήσιο Δημοσιονομικό Όφελος
Οι 100.000 που έπρεπε να απολυθούν το 2010 (με τους αντίστοιχους μήνες προειδοποίησης που προβλέπει η εργατική νομοθεσία) είναι το 11% του κονδυλίου μισθοδοσίας του Δημόσιου, ήτοι όφελος 1,99 δις €.
Ετήσιο Δημοσιονομικό Κόστος
Ας υποθέσουμε ότι ο μέσος χρόνος προϋπηρεσίας είναι 10 χρόνια.
1) Κατά μέσο όρο ο απολυόμενος ΔΥ δικαιούται αποζημίωσης 5.000€ * 100.000 απολυμένους = 500 εκ €
2) Επίσης το κόστος από το επίδομα ανεργίας που θα πρέπει το κράτος να δώσει είναι 460€ * 100.000 =575 εκ €
3) Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών που χάνει το δημόσιο 20% του μισθού άρα κατά μ.ο. = 350 εκ €
4) Προσθέτουμε τώρα τον φόρο εισοδήματος που δεν θα εισπράττει το κράτος από αυτούς τους ΔΥ 25% του μισθού κατά μ.ο. = 400 εκ €
Σύνολο δημοσιονομικού κόστους (1+2+3+4) = 1,825 δις €
Με λίγα λόγια πάνω-κάτω ότι κερδίζει το κράτος από την απόλυση το χάνει ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Το όφελος αυξάνει κατά πολύ από τον 2ο χρόνο και μετά μιας και δεν λογίζεται πλέον η αποζημίωση και το επίδομα ανεργίας για τους πρώτους 100.000 ΔΥ.
Η Έκτακτη Εισφορά Αλληλεγγύης και το Χαράτσι της ΔΕΗ αθροίζουν για το κράτος έσοδα ύψους περίπου 3 δις € τον χρόνο.
Τον πρώτο χρόνο το όφελος είναι ελάχιστο.
Τον δεύτερο χρόνο (2011 χρονιά επιβολής χαρατσιού-εισφοράς) θα υπήρχε ένα σημαντικό όφελος 2,155 δις € ενώ τον τρίτο χρόνο το όφελος εκτοξεύεται στα 3,23 δις.
Τουτέστιν όχι μόνο δεν θα πληρώναμε Χαράτσι και Εισφορά αλλά θα υπήρχε σημαντικότατο όφελος άνω των 3 δις € κάθε χρόνο υπολογίζοντας τις ετήσιες απώλειες λόγω μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών και μειωμένου φόρου εισοδήματος.
Όσο αυτοί οι ΔΥ θα έβρισκαν σιγά σιγά εργασία στον ιδιωτικό τομέα, τόσο θα γίνεται ποιο καθαρό το δημοσιονομικό όφελος για να καταλήξει τελικά σε άνω των 5 δις € κάθε χρόνο.
Επίλογος
Η παραπάνω ανάλυση είναι ένα απλό what if.
Τι θα συνέβαινε αν υπήρχαν πολιτικοί που να μην λογίζουν το "πολιτικό κόστος" αλλά να πράττουν άνευ ενδοιασμών το δέον για την οικονομία και την χώρα. Φεύ
Επίσης δείχνει τι συμβαίνει όταν δήθεν "οι άνθρωποι είναι πάνω απο τα νούμερα". Τα νούμερα ορμάνε και τσακίζουν
IL
Τον πρώτο χρόνο το όφελος είναι ελάχιστο.
Τον δεύτερο χρόνο (2011 χρονιά επιβολής χαρατσιού-εισφοράς) θα υπήρχε ένα σημαντικό όφελος 2,155 δις € ενώ τον τρίτο χρόνο το όφελος εκτοξεύεται στα 3,23 δις.
Τουτέστιν όχι μόνο δεν θα πληρώναμε Χαράτσι και Εισφορά αλλά θα υπήρχε σημαντικότατο όφελος άνω των 3 δις € κάθε χρόνο υπολογίζοντας τις ετήσιες απώλειες λόγω μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών και μειωμένου φόρου εισοδήματος.
Όσο αυτοί οι ΔΥ θα έβρισκαν σιγά σιγά εργασία στον ιδιωτικό τομέα, τόσο θα γίνεται ποιο καθαρό το δημοσιονομικό όφελος για να καταλήξει τελικά σε άνω των 5 δις € κάθε χρόνο.
Επίλογος
Η παραπάνω ανάλυση είναι ένα απλό what if.
Τι θα συνέβαινε αν υπήρχαν πολιτικοί που να μην λογίζουν το "πολιτικό κόστος" αλλά να πράττουν άνευ ενδοιασμών το δέον για την οικονομία και την χώρα. Φεύ
Επίσης δείχνει τι συμβαίνει όταν δήθεν "οι άνθρωποι είναι πάνω απο τα νούμερα". Τα νούμερα ορμάνε και τσακίζουν
IL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου