Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει το momentum...

Αμέσως μετά την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 4%, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2012, πολλοί θεώρησαν ότι το κόμμα του Αλ. Τσίπρα κατέλαβε τη θέση που είχε το ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα στην πολιτική σκηνή κι ότι κατοχυρώθηκε πλέον ως βασικός αντίπαλος του δεξιού πόλου. Η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με την Ν.Δ. διευκόλυνε αυτήν την προσέγγιση κι άφησε κενό στον κεντροαριστερό χώρο το οποίο θα μπορούσε να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κάλυψε; Οπως δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις, όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να επενδύει στην αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο και επέμεινε στον καταγγελτικό λόγο. Η υιοθέτηση των αιτημάτων όλων εκείνων που αντιτίθενται στην κυβερνητική πολιτική και η υπόσχεση ότι θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους και θα αναιρέσει όλες τις περικοπές, μπορεί να ηχούν θετικά στα αυτιά κάποιων από τους θιγομένους, δεν συνιστούν όμως πρόταση εξουσίας για τη μεγάλη πλειοψηφία.

Η μη επεξεργασία αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης δεν είναι τεχνικό ζήτημα. Αντανακλά τις έντονες αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιθέσεις αυτές δεν έχουν να κάνουν με τη διαφοροποίηση κάποιων μειοψηφιών από την επίσημη γραμμή, αλλά με την αντίληψη της πλειοψηφίας του κομματικού μηχανισμού, που είναι αντίθετος στη σοσιαλδημοκρατία και δεν επιθυμεί σε καμιά περίπτωση την υποκατάσταση του ΠΑΣΟΚ ούτε έναν πιο εκσυγχρονισμένο καπιταλισμό.
Αυτό αντικατοπτρίζεται και στις αποφάσεις του κόμματος. «Το ενιαίο, μαζικό, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα της Αριστεράς που ιδρύουμε επιδιώκει να συμπυκνώσει από τη σκοπιά του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των δυνάμεων της εργασίας και των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων» αναφέρεται στην απόφαση του Συνεδρίου για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Τα παραπάνω ικανοποιούν την πλειοψηφία των παραδοσιακών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως εκείνους που στράφηκαν προς το κόμμα του Αλ. Τσίπρα ως εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης. Σύμφωνα με έρευνα της MRB προ μηνών, το 48,9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αυτοχαρακτηρίζεται κεντροαριστερό και το 11,4% κεντρώο. Είναι προφανές ότι η παραδοσιακή αριστερή προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εκφράζει. Κάποια αποσπασματικά ανοίγματα από στελέχη όπως ο Γ. Σταθάκης και ο Γ. Δραγασάκης και μερικές ρεαλιστικές θέσεις που διατυπώνονται κατά καιρούς από τον πρόεδρο του κόμματος, δεν συνιστούν συνεκτική πρόταση που μπορεί να εκφράσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον να προσελκύσει νέους.

Η επιλογή του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τον έφερε σε ακόμη μεγαλύτερη αντίθεση με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον απομακρύνει ακόμη περισσότερο από τη σοσιαλδημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη και σήμερα εγκλωβισμένος στο σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, στην τήρηση εσωτερικών ισορροπιών και στην προβολή συνθημάτων παλιότερων εποχών και στερεότυπων, τη στιγμή που η συζήτηση έχει ήδη μετατοπιστεί στο πώς θα είναι η Ελλάδα «την επόμενη μέρα». Ο καιρός πέρασε, όμως ο Αλ. Τσίπρας προτίμησε να συνεχίσει τον ίδιο δρόμο που τον έφερε στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλάζοντας πολύ αργά ρότα, όταν όλα τριγύρω του άρχισαν να αλλάζουν πολύ γρήγορα.
Του Δημητρη Τσιόδρα από την Κ.