Η αλήθεια είναι ότι όποιος αγοράσει τώρα ελληνικά ομόλογα θα έχει κάποιο ρίσκο αλλά ταυτοχρόνως και «διόλου ευκαταφρόνητα κέρδη». Η αγορά αποτιμά το ρίσκο των ελληνικών ομολόγων χαμηλότερα απ’ ό,τι στην αποκορύφωση της κρίσης, αλλά πολύ υψηλότερα από τα ομόλογα των υπόλοιπων χωρών του Νότου. Η Ελλάδα μπορεί να βγει στις αγορές με υψηλό επιτόκιο 6-7%. Θεωρητικώς μπορούσε να βγει ακόμη και το 2010. Απλώς θα έπρεπε να πληρώσει επιτόκιο 30%. Αυτό ήταν απαγορευτικό· για την Ελλάδα, όχι για κάποιους τοκογλύφους που πιθανόν να έπαιρναν το ρίσκο.
Το να βγει κάποιος στην αγορά υποσχόμενος μεγάλα κέρδη είναι εύκολο· το κάνουν και όσοι δανείζονται από τοκογλύφους στην καθημερινή ζωή. Το να βγει κάποιος στην αγορά με συμφέρον γι’ αυτόν επιτόκιο είναι το δύσκολο. Και το επιτόκιο 6-7% είναι ασύμφορο για την Ελλάδα, από τη στιγμή που υπάρχει εκτός αγορών το 2% της τρόικας.
Υπολογίζαμε παλιότερα ότι «η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να πληρώσει επιτόκιο 3-5% ακριβότερο (σε σχέση με το επιτόκιο της τρόικας που είναι περίπου 2%) για βραχυπρόθεσμα δανεικά, μόνο και μόνο για να ανεβάσει την προεκλογική παράσταση ενός ψευδούς «success story». Το κόστος δεν είναι αμελητέο: η διαφορά 5 ποσοστιαίων μονάδων για ένα δάνειο 4 δισ. είναι 200 εκατ. ετησίως. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να σπαταλήσει έως και 1 δισ. ευρώ (αν τα ομόλογα είναι πενταετή με 7% επιτόκιο) προκειμένου να δείξει ότι δεν σπαταλά τα λεφτά των φορολογουμένων και μπορεί να βγει στις αγορές!» («Ακριβά δάνεια για αδιέξοδη παράσταση», «Καθημερινή» 31.1.2014)
Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κριτική στο πραγματικό γεγονός της κατασπατάλησης των χρημάτων των φορολογουμένων προς το θεαθήναι και μπαίνει στο ναρκοπέδιο της συνωμοσιολογίας με συνθήματα περί «μαϊμού εξόδου στις αγορές»; Γιατί δίνει πάσα στον αντίπαλό του για να βάλει γκολ σε λίγες μέρες, όταν η Ελλάδα θα βγει στις αγορές πληρώνοντας όμως αλμυρό αντίτιμο;
Ο λόγος είναι απλός: η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί στην αντιμνημονιακή ανοησία, κάτι που τον εμπόδισε και στο παρελθόν να κάνει ουσιαστική κριτική. Παλιότερα, αντί να παλέψει για να κατανεμηθούν δίκαια τα βάρη της κρίσης -όπως όφειλε ως αριστερό κόμμα- πάλεψε για να διατηρηθεί ανέπαφο το πελατειακό κράτος των άλλων· ακόμη και τους 16 μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής υπερασπίστηκε. Σήμερα βάζει τον εαυτό του στη γωνία: αντί να προστατεύσει τα λεφτά των πολιτών από την άφρονα έξοδο της κυβέρνησης στις αγορές, φτιάχνει θεωρίες συνωμοσίας. Πώς θα μπορούσε άραγε να πει ότι η τρόικα δίνει καλύτερο επιτόκιο και ότι θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε ένα δισ. ζητώντας από τους εταίρους την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού; Δεν μπορεί, γι’ αυτό και μεταφέρει τη συζήτηση στο επίπεδο της συνωμοσιολογίας. Στο τέλος, όμως, εμείς οι φορολογούμενοι θα πληρώσουμε τα σπασμένα μιας ακριβής κοκορομαχίας χωρίς πραγματικό αντικείμενο.
Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου