Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε από κάποια νεοφιλελεύθερου τύπου απορρύθμιση των αγορών αλλά από υπερρύθμιση των αγορών και φορολογική ασφυξία των υγιών δυνάμεων της οικονομίας με ταυτόχρονη ασυδοσία των υπολοίπων που σε διαπλοκή με το φοροεισπρακτικό μηχανισμό φοροδιαφεύγουν συστηματικά.
Το ελληνικό μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό μοντέλο χρεοκόπησε γιατί δεν είχε καμιά δόση κεντρώου φιλελευθερισμού, κεντροδεξιού οικονομικού πραγματισμού ή πατριωτικού νεοσυντηρητισμού. Είχαμε να κάνουμε (είτε εμφανιζόταν με δεξιό πρόσωπο είτε με αριστερό) με ένα κεντροαριστερό δημαγωγικό λαϊκισμό λατινοαμερικανικού τύπου.
Τα κόμματα της μεταπολίτευσης προτείνουν επί της ουσίας τα ίδια πράγματα, γιατί εκφράζουν το ίδιο οικονομικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας: Το κράτος των πελατών, των κομμάτων και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
Βασική πρόσοδος αυτού του οικονομικού μοντέλου, καθώς διαλυόταν ο μεταπολεμικός παραγωγικός ιστός, γίνονταν σταδιακά οι επιδοτήσεις και τα δανεικά.
Για να καταλάβει κάποιος πως όλα τα κόμματα ακολουθούν στην πράξη το ίδιο οικονομικό μοντέλο αρκεί να κοιτάξει την αντίληψη που έχουν για τη φορολογία τα δυο μεγαλύτερα κόμματα.
Η Νέα Δημοκρατία και ο έτερος πόλος, η μετάσταση του διεφθαρμένου και πελατειακού ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν την ίδια ακριβώς φορολογική πολιτική.
Tale quale
Ιδού πως θα φορολογηθούν τα εισοδήματα το 2014 επί τωρινής κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, υπό την επιτήρηση της Τρόικας. "Το ετήσιο εισόδημα των μισθωτών συνταξιούχων φορολογείται με κλίμακα τριών συντελεστών φόρου: 22% για τα πρώτα 25.000 ευρώ, 32% για τα επόμενα 17.000 ευρώ, από τις 25.001 έως τις 42.000 ευρώ, και 42% για το επιπλέον ποσό, πέραν των 42.000".
Πριν λίγες μέρες ο κ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ όρισε πως με συντελεστή 42% θα φορολογούνται τα εισοδήματα πάνω από 50.000 ευρώ. Τουτέστιν, οι αριστεροί και κομμουνιστές (αντιπολιτευτική αδεία) υπόσχονται ελαφρώς χαμηλότερη φορολογία από τους δεξιούς, τους κεντρώους και τους φιλελεύθερους.
Αν δεν τους βγαίνουν τα νούμερα, όπως και οι τωρινοί, δεν θα διστάσουν να την αυξήσουν μέχρι τελικής διάλυσης, ως συνηθίζουν όσοι έχουν προσβληθεί από κομμουνιστικές ιδεοληψίες.
Κι όμως η «παλαβή» αριστερά όπως και η αριστερά του εφάπαξ και της φοροδιαφυγής δεν διστάζουν να κατηγορούν για την ελληνική χρεοκοπία το νεοφιλελευθερισμό που δεν πέρασε πότε ούτε από τη γειτονιά της Ελλάδας...
Μια διαφορά
Μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ νεοφιλελευθέρων και αριστερών βρίσκεται στο ότι οι πρώτοι επινόησαν την έννοια του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και οι δεύτεροι του ανώτερου επιτρεπόμενου εισοδήματος με βάση τη χρήση της προκρούστιας ψαλίδας της εφορίας.
Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σαν όρος και έννοια διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον «Πάπα» του νεοφιλελευθερισμού τον Μίλτον Φρίντμαν, ενώ η αριστερά ακόμη και στις ήπιες δημοκρατικές εκδοχές της, έχει σαν μια από τις βασικές επιδιώξεις την θέσπιση ενός φορολογικού φραγμού στο επίπεδο του εισοδήματος πάνω από το οποίο θα είναι ασύμφορο να εργάζεται κάποιος. Αυτό προς όφελος της αναδιανομής πλούτου που κάνει το πολιτικό σύστημα μέσω της κρατικής γραφειοκρατίας.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, υπάρχει όμως υψηλός φορολογικός συντελεστής για εισόδημα που ξεκινά από αρκετά χαμηλά σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (τις 40-50.000 ευρώ). Κατ’ αυτήν την ουσιαστική έννοια η Ελλάδα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μια χώρα που εφαρμόζονται νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Μάλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια χώρα με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές σοσιαλιστικών οικονομιών, πολιτική στην οποία ταυτίζονται όλα σχεδόν τα κόμματα. Υψηλή φορολογία συν εκτεταμένη κομματοκρατία, όπου ούτε θυρωρός δεν γίνεσαι στο δημόσιο χωρίς κομματική πατρωνία, κάνουν τη χώρα να μοιάσει με κακέκτυπο σοβιετίας.
Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές και μεγάλη φοροδιαφυγή σημαίνει επίσης πως αυτοί που δεν μπορούν να αποφύγουν την φορολόγηση πληρώνουν ακόμη υψηλότερους φόρους.
Αρμενίζουμε στραβά
Στην Ελλάδα υπάρχουν επίσης 1,5 εκατ. άνεργοι και η χώρα παρουσιάζει την υψηλότερη ανεργία στη Ευρώπη. Η Ελλάδα κατά συνέπεια δεν έχει έλλειψη ανέργων έχει έλλειψη επιχειρηματιών και επενδυτών οι οποίοι θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα έχει ανθρώπινο δυναμικό με ικανές δεξιότητες, αλλά έλλειψη ικανών στελεχών με εμπειρία, γιατί όποιος αποκτήσει εμπειρία συμφέρει να εργαστεί στο εξωτερικό με καλύτερους φορολογικούς συντελεστές παρά στην Ελλάδα με το κράτος των άχρηστων πελατών συνέταιρο.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα χαμηλό ενιαίο συντελεστή φορολογίας ίδιο για επιχειρήσεις και ιδιώτες σταθμισμένο με συνταγματικά άρθρα για να μην αλλάζει κάθε τρεις μήνες ή τρία χρόνια.
Η φορολογική σταθερότητα είναι ακόμη πιο σημαντική και από το ύψος της φορολογίας. Γι΄ αυτό χρειάζεται μια διακομματική πολιτική συναίνεση για συνταγματική πρόβλεψη των βασικών κανόνων της φορολογίας.
Όταν υπάρχουν αποκλίσεις στα έσοδα λόγω κάποιας διεθνούς κρίσης ή ύφεσης της οικονομίας, θα πρέπει να προβλέπεται ποιες δαπάνες θα μειώνονται και με ποια προτεραιότητα, όχι ποιοι φόροι θα αυξηθούν αποκλειστικά.
Όταν πάλι η οικονομία πάει καλά και τα έσοδα αυξάνονται θα πρέπει να προβλέπεται εκ των προτέρων ποιες δαπάνες ή αποθεματικά για τους δύσκολους καιρούς θα αυξάνονται...
Όταν τεθούν αυτά τα ζητήματα θα μπορούμε να μιλάμε για νέα δεδομένα στην Ελλάδα και για οριστική έξοδο από την κρίση χρεοκοπία.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου