Είναι απλώς η ονείρωξη των εγχωρίων για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, που βέβαια το έλεγε η περδικούλα της και δεν έκανε «επανάσταση θερμοκηπίου», μέχρι που δολοφονήθηκε από το εξίσου υπαρκτό αντίπαλο άκρο των «Ελευθέρων Σωμάτων», που αποτέλεσαν τη μήτρα των εθνικοσοσιαλιστικών Ταγμάτων Εφόδου.
Οποιος ξεθάψει το κεφάλι του από την άμμο θα δει ότι μέσα και πέριξ της Κουμουνδούρου, εκτός μερικών επαγγελματιών αριστερών εκατομμυριούχων βουλευτών, κολλητών του Αλέξη, εκτός από τον Λαφαζάνη, τον Ησυχο και άλλους, που πιστεύουν σε κάτι με συνέπεια κι ας διαφωνούμε, εκτός από τον Σκουρλέτη, που είναι συνέχεια μες στην ξινίλα, λες και του 'φαγε ο γάιδαρος το ψωμί, υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν με συμπάθεια ή και με θαυμασμό τους τρομοκράτες ή δείχνουν ανοχή στους κουκουλοφόρους. Πρώτη το είπε η Αλέκα Παπαρήγα, θυμίζω, αφήνοντας σαν βρεγμένες γάτες τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και σύξυλο το πανελλήνιο, όταν από το βήμα κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει να χαϊδεύει τους κουκουλοφόρους. Τελευταίος το είπε ο Τατσόπουλος και μετά πήρε των ομματιών του.
Ακόμη κι αυτό είναι δικαίωμά τους, αρκεί να μένει στη γνώμη και να μη φτάνει στον εγκωμιασμό εγκλημάτων ή στην προτροπή σε τέλεσή τους. Εδώ άλλοι θαυμάζουν τον Στάλιν ή τον Χίτλερ, που στο κάτω κάτω ήταν πιο παραγωγικοί σε πτώματα από κάθε τρομοκρατική οργάνωση. Ομως, όταν τους δείχνουμε τον ελέφαντα που υπάρχει μέσα στο κόμμα του Αλέξη, μην υποκρίνονται τους οργισμένους και τους θιγμένους. Υπάρχουν οι πολλοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως ανακυκλωμένο ΠΑΣΟΚ, ανανεωτικοί αριστεροί με χαμηλά λιπαρά, αλλά υπάρχουν κι οι άλλοι, λίγοι μεν, προερχόμενοι από όλες τις παλαβές αριστερίστικες αιρέσεις, που αλληθωρίζουν προς το άλλο άκρο, του γνέφουν με συγκατάβαση, κάθονται απέναντί του και το κοιτάνε γοητευμένοι στα μάτια. Κι αυτό είναι πραγματικότητα, όχι «θεωρία». Μη δουλευόμαστε, ρε συντρόφια.
Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, είμαι κατά της απαγόρευσης οποιουδήποτε βιβλίου από οποιονδήποτε. Τα βιβλία πρέπει να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα, όποιος κι αν τα γράφει, όποιος κι αν τα εκδίδει, ό,τι περιεχόμενο ή σκοπό κι αν έχουν. Αμα σου τη δίνει και μόνο η κυκλοφορία κάποιων βιβλίων, αν θες να αποδοκιμάσεις τον συγγραφέα για Χ λόγους, δεν τα αγοράζεις, δεν τα διαβάζεις ή αν τα διαβάσεις και πάλι θέλεις να αποδοκιμάσεις το περιεχόμενο, τον συγγραφέα ή και τους δύο, γράφεις και δημοσιεύεις την κριτική σου. Μπορείς, αυτό που θα αγοράσεις εσύ με τα ωραία σου ευρώ, να το σκίσεις, άμα στη δώσει η ανάγνωσή του, να το κάψεις στο τζάκι ή να κόψεις τις σελίδες του για να τα κάνει η γάτα σου. Δικό σου είναι, γούστο σου και καπέλο σου. Πάντως, δεν έχεις δικαίωμα να απαγορεύσεις, να σκίσεις ή να κάψεις το βιβλίο που πιθανόν θέλει να διαβάσει κάποιος άλλος. Τα βιβλία δεν σκοτώνουν. Και θα σας πω μια σύντομη και αστεία ιστορία. Εψαχνα να βρω κάνα καλό βιβλίο για τον Νέστορα Μάχνο πριν από λίγα χρόνια, γιατί ήταν μια μυθιστορηματική προσωπικότητα και το κίνημά του έχει ιστορικό ενδιαφέρον, για όποιον θέλει να μελετήσει την εποχή. Βρήκα, λοιπόν, ένα με πολλές πληροφορίες, που ήταν έκδοση του Nosotros, του δημιουργήματος του Σκυφτούλη και κάποιων ομοϊδεατών του. Λοιπόν, δεν θα ήθελα κανείς να έχει απαγορεύσει την κυκλοφορία του, με την αιτιολογία ότι εκθείαζε έναν αναρχικό, που με το ιππικό του με τις μαύρες σημαίες σκότωσε κι αυτός, είχε το μερτικό του στο αίμα που έπνιξε τότε τη Ρωσία. Οπως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βρήκα την τελευταία βιογραφία της Ούλρικε Μάινχοφ ή πριν πάρα πολλά χρόνια την αυτοβιογραφία του Ζακ Μεσρίν, δολοφόνου, ληστή και μάστερ των αποδράσεων, του «υπ’ αριθμ. 1 δημόσιου κινδύνου» στη Γαλλία κάποτε.
Τα λέω αυτά γιατί βλέπω τη δημόσια κουβέντα να πηγαίνει από μερικούς σε άλλα μονοπάτια, ενώ η ουσία δεν είναι σε κανένα βιβλίο και την κυκλοφορία του, το οποίο εμμέσως διαφήμισαν τρελά οι επικριτές. Το μεγάλο ζήτημα για την κοινωνική ειρήνη και την αστική δημοκρατία, εκτός φυσικά από την υπονομευτική λειτουργία της διεύρυνσης της ανισότητας και της διαφθοράς, είναι ο ολοκληρωτισμός αλλά και η απανθρωπιά των μηδενιστών εχθρών της. Διότι μεγαλύτερος ολοκληρωτισμός και πιο απάνθρωπο από το να αποφασίσεις ποιος αξίζει να ζήσει ή να πεθάνει, ποιος διατηρεί την ιδιότητα του ανθρώπου και ποιος όχι, πιο βάρβαρο από το να παριστάνεις, μόνος σου ή με τη δράκα των φανατισμένων ομοίων σου, και τον δικαστή και το εκτελεστικό απόσπασμα, δύο σε ένα, δεν υπάρχει.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου