Εάν δεν αντιληφθούμε (με την σοβαρότητα που απαιτείται) ότι το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα είναι και στην Ευρώπη τόσο πολιτικό όσο είναι και στην Ελλάδα οι πιθανές δυσάρεστες εκπλήξεις μπορεί να συνδυασθούν και με τις μετεκλογικές εξελίξεις του 2014.
Η αναφορά μου στο θέμα έχει ως αφετηρία τους φόβους (όλων μας πιστεύω) ότι η γνωστή ελληνική προεκλογική υπερβολή σε συνδυασμό με τα εθνικιστικά από την μία και τα αριστερίστικα από την άλλη συνθήματα υποσχέσεων μέσα από την μονίμως ασύστολη γλώσσα της ψευδολογίας (που κυριαρχεί πάντα στις εκλογές) είναι πολύ πιθανό να δώσουν την ευκαιρία σε όσους υπονομεύουν την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη να ισχυροποιήσουν την θέση τους.
Έτσι άλλωστε ερμηνεύω και παρόμοιους προβληματισμούς συγκεκριμένων σχολιαστών της στήλης (με ενδιαφέρουσες επισημάνσεις), όπως του Schinias που προφανώς εκφράζει και θέσεις πολλών οι οποίοι θεωρούν ακόμη και σχεδιασμένη την έξοδό μας από το ευρώ.
Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες ενδείξεις εμφανίζονται κατά καιρούς (όπως και τον τελευταίο καιρό με αφορμή την γενική απορριπτική τακτική της Τρόικας) η Ελλάδα δεν έχει σταματήσει να είναι (για κορυφαίους τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης) το μαύρο πρόβατο που δεν πρόκειται να γίνει άσπρο αν δεν τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Αναφέρομαι στην γνωστή προτροπή του 2011 που όμως πηγαινοέρχεται και το 2013 με συνεχή προσθήκη επιχειρημάτων, τα τελευταία από τα οποία είναι ότι το πιθανό ντόμινο επιπτώσεων από την έξοδο της Ελλάδος περιορίζεται καθώς υπάρχει εμφανέστατο φως στο τούνελ του ευρωπαϊκού νότου που το έχουν ανάψει η Ισπανία και η Πορτογαλία ενώ και στον βορά η Ιρλανδία αφήνει ήδη πίσω της την κρίση.
Βεβαίως η εξέλιξη αυτή εξυπηρετεί και την Ελλάδα αφού μια πιθανή ευρωπαϊκή πολιτική λύση για την οικονομική κρίση στον νότο περιορίζεται τώρα σε μία ή δύο χώρες και άρα είναι περισσότερο συζητήσιμη.
Παραμένει όμως, παρ΄ όλα αυτά, ισχυρή και η θέση της άλλης πλευράς (των τεχνοκρατών) που θεωρούν ότι δεν επιτρέπεται να καθαγιασθούν οι αιτίες που προκάλεσαν και συντηρούν το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα όπως είναι οι μεταρρυθμίσεις και η ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία με μεθόδους απαράδεκτης γενικής συναλλαγής.
Ας σημειωθεί δε ότι οι επιμένοντες εισηγητές της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ υπολογίζουν σαφώς και στην θετική απήχηση προς την κοινή προτεσταντική γνώμη που είναι αυστηρότατη στην τήρηση της θρησκευτικής αρχή της τιμωρίας.
Πρόκειται για βαρύνουσα παράμετρο η οποία προφανώς θα έχει ταλανίσει ακόμη και την προτεστάντισσα κόρη πάστορα κ. Μέρκελ στην προσπάθειά της να προτάξει, στην υπόθεση της Ελλάδας, τα πολιτικά συμφέροντα της Γερμανίας έναντι των προτεσταντικών επιταγών της.
Έτσι το μέχρι στιγμής πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης (τόσο στο Βερολίνο όσο και στις Βρυξέλλες) μπορεί να εμφανίζεται με αρκετά θετικά στοιχεία για λύση στο ελληνικό πρόβλημα (με μια πιθανή εντυπωσιακή παράταση γενικής ρύθμισης των υποχρεώσεων μας) αλλά είναι λάθος να μένει απαρατήρητο ότι ταυτόχρονα προβάλλονται (μάλλον επιτακτικά) και οι υποχρεώσεις μας προς τις υποδείξεις της Τρόικας η οποία (εν τω μεταξύ) παραμένει σχεδόν αδιάλλακτη στις διαπραγματεύσεις.
Αυτό δείχνει ότι μια πιθανή πολιτική λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα θέλει πολλή δουλειά ακόμη.
Όταν όμως στην Ελλάδα συνεχίζουμε με τα «τρυκ» της κινητικότητας που κρύβουν προσπάθεια συντήρησης του πελατειακού κράτους που θα συμπληρωθεί από το 2014 με 5-7.000 προσλήψεις (δήθεν αξιοκρατικά) είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.
Όταν οι υποχρεώσεις μας στην φοροδιαφυγή περιορίζονται σε εντυπωσιακές ανακοινώσεις και στην ουσία φορολογούνται μόνο τα γνωστά υποζύγια μισθωτών, συνταξιούχων και ιδιοκτητών ακινήτων δίνουμε το δικαίωμα να μας λένε αναξιόπιστους πολιτικά.
Όταν οι συντεχνίες διαλύσουν την παιδεία, την υγεία, την παραγωγή και την κρατική μηχανή επιτρέπουμε στους τεχνοκράτες της Ευρώπης να ζητάνε από τους πολιτικούς τους να γλιτώσουν από τους Έλληνες.
Και τέλος όταν η υποψήφια για την εξουσία αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που θα είναι και συνομιλητής των Ευρωπαίων σε μια διετία) υπόσχεται επαναφορά της οικονομίας στις περιόδους (1980-2009 που προκάλεσαν τα προβλήματα) όπως η ανάθεση της βιομηχανικής παραγωγής στον λαό μέσω των συντεχνιών (προβληματισμός του πιθανού υπουργού Οικονομίας κ. Ι. Δραγασάκη), η επιστροφή του κράτους και των κρατικών υπαλλήλων στην προνομιακή κατάσταση του 2008 (υπόσχεση κ. Στρατούλη) και διωγμός των επενδυτών που δεν θα κάνουν το κράτος συνεταίρο (απειλή του υποψήφιου πρωθυπουργού Τσίπρα) είναι πολύ δύσκολο να ξεπερασθούν οι τεχνοκράτες για να δοθεί ευρωπαϊκή πολιτική λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Το οποίο έγινε τελικά πρόβλημα αποκλειστικά για τους μισθωτούς και τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα.
Του Γιώργου Κράλογλου από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου