Εθελοτυφλούσα κοινωνία ...

Ολα ξεκινούν από ένα λάθος. Χωρίς ανθρώπους που να έχουν ανάγκη νοσηλείας, η ύπαρξη των γιατρών θα ήταν περιττή. Το ίδιο ισχύει και για τα πανεπιστήμια και τους καθηγητές τους. Αν δεν υπήρχε η ανάγκη να μαθαίνουν γράμματα και τέχνες τα παιδιά μας, τότε θα ήταν εντελώς περιττά και η δημόσια στελέχωση των πανεπιστημίων και ο διορισμός και η μισθοδοσία χιλιάδων εκπαιδευτικών. Εντελώς περιττή θα ήταν και η ύπαρξη διοικητικών υπαλλήλων. Από αυτό το εσκεμμένο εν πολλοίς λάθος  αναδεικνύεται ως πρωτεύων παράγων οι γιατροί και οι δάσκαλοι, όπως και οι τοπικές κοινωνίες, οι οποίες απαιτούν την ίδρυση ΑΕΙ και ΤΕΙ σε κάθε γωνιά της χώρας για να συντηρούνται έτσι ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφετέριες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενυχτάδικα.

Τον χορό αυτής της στρέβλωσης από τη λογική προσέγγιση των κοινωνικών αναγκών στους τομείς Υγείας και Παιδείας σέρνουν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, με κύρια μέριμνα τις πελατειακές τους ανάγκες και τις επαναστατικές φαντασιώσεις τους, όπως και η ιδιαίτερη τάξη των συνδικαλιστών, που ασταμάτητα εκβιάζουν την κοινωνία με επίκληση του αντιδημοκρατικού επιχειρήματος ότι «νόμος είναι το δίκιο το δικό μου» και ας πάνε οι άλλοι να πνιγούν.


Ετσι φθάσαμε να έχουμε ουρές απελπισμένων ασθενών και οικονομικά ανημπόρων να αναζητούν μάταια ιατρική φροντίδα και φάρμακα, οι δε φοιτητές να χαζολογούν στους δρόμους και στις καφετέριες αναμένοντας να δουν πότε θα ευδοκήσουν ο υπουργός Παιδείας και η Δικαιοσύνη να επιβάλουν την επαναλειτουργία των πανεπιστημίων, οι δε πρυτάνεις να παύσουν να υπονομεύουν τον σχεδόν παμψηφεί εγκριθέντα νόμο για την ανώτατη παιδεία. Τελευταία μάλιστα γελοιοποιήθηκε το Καποδιστριακό από τον πρύτανή του επιδείξαντα το θεατρικό του ταλέντο εις Παρισίους φτύνοντας τις βωμολοχίες του στο αμήχανο ακροατήριό του.

Την παθογένεια αυτών των φαινομένων αποδεικνύει και η επικέντρωση στη φροντίδα και αγωνία όλων των πλευρών μήπως και χαθεί η εξεταστική περίοδος, αδιαφορώντας πλήρως αν όντως εκπαιδεύονται οι φοιτητές κατά τον καλύτερο τρόπο.

Το σκηνικό αυτού του θεάτρου του παραλόγου εμπλουτίζει και η στερούμενη κάθε εντιμότητας είσπραξη από τους καθηγητές των αποδοχών για τις μέρες που εκάστοτε απεργούν με τον διάτρητο ισχυρισμό ότι μπορεί να μην κάνουν μάθημα αλλά κατά τα άλλα συνεχίζουν τις έρευνές τους. Ανάλογης ανηθικότητας είναι και η πληρωμή των απεργούντων διοικητικών, επειδή δεν είναι εφικτό να διαπιστωθεί πόσοι πράγματι απεργούν και πόσοι εμποδίζονται από τους παρανομούντες περιφρουρητές της απεργίας τους που συχνά επιστρατεύουν και πρόθυμους για χαβαλέ και επαναστατική βία «γνωστούς-αγνώστους».

Και καθώς μόνιμη προσχηματική αξία για τους Ελληνες είναι η σοφία των αρχαίων προγόνων μας, να επισημάνουμε στους υπερμάχους του δημόσιου πανεπιστημίου ότι τα πρώτα επιστημονικά καθιδρύματα της χώρας μας υπήρξαν η Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, που ήταν βεβαίως ιδιωτικά πανεπιστήμια, και μάλιστα με δίδακτρα. Το ίδιο και τα πρώτα πανεπιστήμια στη Δύση, τα οποία ίδρυσαν κυρίως μοναχικά τάγματα.

Αλήθειες που αγνοούμε ή ιδιοτελώς συγκαλύπτουμε. Οι δε κυβερνώντες και η Δικαιοσύνη κλείνουν τα μάτια και παραβαίνουν το εκ του νόμου καθήκον τους, που συνιστά κακούργημα κατά τον Ποινικό Κώδικα.

Του Μεγάλου Γ. Μαρίνου από το Βήμα (08-12-13)