Παντού οι συνδικαλιστές αποτελούν μια μειοψηφία επαγγελματιών η οποία προωθεί και προασπίζει τα δικά της ίδια συμφέροντα, με προκάλυμμα τα συμφέροντα του κλάδου. Πολλάκις σε βάρος αυτών που εκπροσωπούν...
Αλλιώς πως εξηγείται ο αριθμός των ανοικτών καταστημάτων, το πλήθος του κόσμου στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους σε σύγκριση με το συνήθη αριθμό μερικών δεκάδων κακορίζικων κομματικών συνδικαλιστών που διαδήλωναν και έκλειναν τις εισόδους εμπορικών κέντρων.
Δεν πιστεύω πως με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές θα αυξηθεί ο τζίρος, τα κέρδη ενδεχομένως ναι... Λόγω της αποδοτικότερης εκμετάλλευσης παγίων.
Οι καταναλωτές αυτά που διαθέτουν αυτά θα ξοδέψουν. Το εγχώριο εισόδημα για κατανάλωση θα αυξηθεί με υγιή και βιώσιμο τρόπο, μόνο αν αυξηθούν οι εισροές χρημάτων προς τη χώρα με εξαγωγές, τουριστικές δαπάνες ξένων σ’ αυτήν και εισροές για επενδύσεις.
Με μη βιώσιμο τρόπο θα αυξηθεί, αν π.χ. μας διαγράψουν το χρέος και αρχίζουν να μας δανείζουν πάλι ανεξέλεγκτα.
Το ελεύθερο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων είναι θετικό γεγονός για τον ίδιο λόγο που είναι και η ελευθερία του λόγου, του σκέπτεσθαι και του επιχειρείν. Οι κοινωνίες που επιτρέπουν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας στα παραπάνω είναι περισσότερο ανεπτυγμένες και ευημερούσες κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά.
Ελευθερία σημαίνει αμφισβήτηση και η αμφισβήτηση είναι η μητέρα της καινοτομίας και της προόδου.
Οι μικροί
Αγωνιούν οι ιδιοτελείς συνδικαλιστές και οι πολιτικοί εραστές του τέλματος και της ακινησίας πως από την απελευθέρωση του ωραρίου θα πληγούν τα μικρά καταστήματα και θα ευνοηθούν οι μεγάλες αλυσίδες.
Η άποψή μου είναι πως τα μικρά καταστήματα μπορούν να ευνοηθούν και να επιβιώσουν από μέτρα πλήρους απελευθέρωσης του ανταγωνισμού. Ένα από τα πεδία αυτής της απελευθέρωσης είναι και το ωράριο λειτουργίας...
Στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομίας οι μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων μπορούν και προμηθεύονται σε τιμές πολύ χαμηλές λόγω του μεγέθους των παραγγελιών τους και των οικονομιών κλίμακος που διαθέτουν.
Στο πεδίο αυτό τα μικρά καταστήματα είναι αδύνατο να ανταγωνιστούν τις μεγάλες αλυσίδες.
Τα μικρά καταστήματα μπορούν να ανταγωνιστούν μόνο σε επιμέρους τομείς που αφορούν ενδιαφέροντα ειδικών κατηγοριών πελατών και ιδίως στο ωράριο λειτουργίας.
Υπάρχει κάποιος λόγος να είναι ανοιχτό ένα ποδηλατάδικο, ένα κατάστημα αντικών, ένα κατάστημα ενδυμάτων κ.ά. την Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη κλπ το πρωί και το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι των δυνητικών πελατών βρίσκονται στην εργασία τους; Είναι λογικό να είναι κλειστά υποχρεωτικά την Κυριακή που έχουν ελεύθερο χρόνο και μπορούν να συνδυάσουν τα ψώνια με οικογενειακό περίπατο;
Είναι λογικό στην πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις μιας χώρας με πληθυσμό 10 εκατ. και τουρίστες 17 εκατ. το χρόνο τις Κυριακές που το κέντρο είναι γεμάτο τουρίστες να είναι κλειστά τα καταστήματα;
Είναι παράλογο και ακόμη περισσότερο παράλογο είναι πως υπάρχουν έμποροι που φοβούνται τον ανταγωνισμό και μικροί έμποροι που φοβούνται την απελευθέρωση η οποία μπορεί να αυξήσει τα περιθώρια ευελιξίας τους.
Όπως πολλοί τομείς και τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, το πνεύμα της δημοσιοϋπαλληλίας έχει διαποτίσει τις περισσότερες πτυχές της. Υπάρχουν έμποροι που επιδιώκουν να ρυθμίζει το κράτος πότε θα ανοίγουν, πότε θα κλείνουν, σε ποιες τιμές θα πωλούν, όπως υπάρχουν «προοδευτικοί» που πιστεύουν πως εκχωρώντας στην κρατική γραφειοκρατία την ευθύνη για την υγεία, τη σύνταξη, την εργασία, η κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους ελευθερία είναι δεδομένη.
Είναι το τίμημα της σήψης που έχει επιφέρει στην κοινωνία μας η κυριαρχία της ολοκληρωτικής ιδεολογίας της αριστεράς, της ιδεολογίας του σοβιετικού ελέγχου. Το μόνο που δεν λαμβάνουν υπόψη είναι πως τα εμπορικά στη σοβιετία εκτός από αυστηρά ωράρια και τιμολόγια είχαν και άδεια ράφια. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο του τρόπου που λειτουργούσε η οικονομία...
Το άλλο επιχείρημα είναι η υπεράσπιση των εργασιακών συνθηκών των υπαλλήλων των εμπορικών. Κανείς δεν έχει αντίρρηση πως θα πρέπει να τηρούνται οι συνθήκες. Αντί να κάθονται την Κυριακή ας κάθονται τη Δευτέρα.
Επιπλέον, τόσα χρόνια το αυστηρό ωράριο δεν απέτρεψε τους κακούς εργοδότες να μην πληρώνουν υπερωρίες και ασφαλιστική κάλυψη.
Το πρόβλημα με τη μαύρη εργασία οφείλεται περισσότερο στις υψηλές εισφορές και φόρους που αντλεί το σπάταλο κράτος και όχι η απελευθέρωση του ωραρίου.
Ο Τόκβιλ έλεγε πως η μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία είναι ο φόβος για αλλαγές και στην Ελλάδα η απειλή αυτή είναι υπαρκτή.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου