Σ’ αυτή τη χώρα κάθε σοβαρό θέμα καταλήγει στον δημόσιο διάλογο μια απέραντη κολοκυθιά. «Γιατί να είναι δύο τα άκρα;» ρωτάει ο ένας. «Αμ, πόσα να ’ναι;». «Να ’ναι ένα». «Και γιατί να είναι ένα;».«Αμ πόσα να ’ναι;». «Να είναι πολλά. Τουλάχιστον τρία». Το τελευταίο δεν είναι ανέκδοτο. Με την οργουελιανή γλωσσοπλαστικότητά τους διάφοροι από τα αριστερά έφτιαξαν τον όρο «ακραίο κέντρο»· όπως ακριβώς στο «1984» το καθεστώς προπαγάνδιζε ότι «ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά» κ.λπ.
Επειδή όμως ασχοληθήκαμε υπερβολικά με τη «φύση των άκρων», ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική και συνεπώς το άκρο είναι ένα. Αυτό τι σημαίνει; Οτι εκείνοι που έβαλαν φωτιά στη MARFIN κι έκαψαν ζωντανούς τρεις ανθρώπους δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ για τις πράξεις τους; Ή μήπως οι κουκουλοφόροι στις Σκουριές, οι οποίοι έπιασαν ομήρους και πυρπόλησαν την ξένη περιουσία, είναι εκτός της επικράτειας του νόμου; Οι δράστες αυτών των επιθέσεων ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κινήτρων, μεταφυσικών πεποιθήσεων, πρέπει να λογοδοτήσουν στα δικαστήρια, ακόμη κι αν δηλώσουν ότι ανήκουν στο... «άκρο του Χριστιανισμού» ή στα «τάγματα εφόδου του Βουδισμού». Οπως θα έλεγε και ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, «άσπρα ποντίκια, μαύρα ποντίκια, πρέπει να τα πιάνει η γάτα».
Η πολιτική αντιπαράθεση όμως για το «άκρο» ή τα «άκρα» πρέπει να τελειώσει για έναν επιπλέον λόγο. Η πολιτική επιστήμη δεν είναι σαν τη γεωμετρία, οι ιδεολογικές πεποιθήσεις δεν κατηγοριοποιούνται σαν τις τις τομές. Οι ακαδημαϊκοί ψάχνουν ανεπιτυχώς για πολλά χρόνια την τομή Δεξιάς και Αριστεράς και θα ψάχνουν άλλα τόσα την ύπαρξη και τη φύση των άκρων. Στην πολιτική συζήτηση, όμως, αποσιωπάται ότι το ιδεολογικό φάσμα είναι συνεχές και πολλοί σπεκουλάρουν στις ακραίες εκφράσεις στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων· οι μεν για να αποδείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στεγάζει τρομοκράτες και οι δε να αποδείξουν ότι η Ν.Δ. έχει χρυσαυγίτες.
Η αλήθεια είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλοί που φλερτάρουν ή/και δείχνουν ανοχή στην (έστω μασκαρεμένη) ακροαριστερή βία και το Μέγαρο Μαξίμου στεγάζει αρκετούς που έχουν ακροδεξιές αντιλήψεις. Αυτά είναι πολιτικά ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν στις υπαρκτές τους διαστάσεις. Φυσικά δεν είναι ό,τι καλύτερο για μια χώρα να έχει μια κυβέρνηση που επηρεάζεται από ακροδεξιές αντιλήψεις και μια αξιωματική αντιπολίτευση από ακροαριστερές. Αυτό, όμως, είναι πολιτικό ζήτημα και δεν έχει να κάνει τίποτε με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ο κ. Δένδιας κάνει καλά τη δουλειά του, στοχεύοντας σε πράξεις και όχι ιδεολογίες, αλλά αυτό έχει διπλή εφαρμογή. Οπως δεν χαρίζεται σε όσους δηλώνουν «εθνικιστές» και μαχαιρώνουν κόσμο, έτσι οφείλει να μην επηρεάζεται από τις φωνές εκείνων που θεωρούν ότι όσοι δηλώνουν «επαναστάτες» μπορούν να καίνε μηχανήματα. Η τομή ιδεολογίας-παραβατικότητας είναι (σε αντίθεση με το συνεχές των πολιτικών πεποιθήσεων) διακριτή και απλώς το κράτος απλώς πρέπει να τιμωρεί την παράβαση του νόμου.
Του Πάσχου Μανδραβέλη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου