Νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα...

Αυτό που στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε «Μνημόνιο», είναι ίσως η μεγαλύτερη διακρατική παρέμβαση για να αποφύγει μια χώρα τη χρεοκοπία. Οι φορολογούμενοι κάποιων χωρών δανείζουν με το ζόρι (δίχως καν να ερωτηθούν) ένα κράτος που είναι αφερέγγυο. Το τελευταίο πιστοποιείται από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι ως μονάδες επ’ ουδενί δεν θα έμπαιναν στον κίνδυνο να το δανείσουν διά των καταθέσεών τους ή διά των ασφαλιστικών τους Ταμείων. Πώς προκύπτει λοιπόν αυτό που διαλαλεί διά των κοινωνικών δικτύων ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, ότι «Η Ν.Δ. (είναι) με τη Μέρκελ, τον νεοφιλελευθερισμό και το Μνημόνιο» (21.9.2013).

Κι εντάξει! Η Ν.Δ. μπορεί να είναι και με τη Μέρκελ και με το Μνημόνιο. Με τον νεοφιλελευθερισμό, όμως, τι σχέση έχει;
Στην οικονομία της αγοράς, όταν κάποιος οργανισμός χρεοκοπεί κατεβάζει ρολά και... γαία πυρί μειχθήτω. Οι πολικές και κοινωνικές επιπτώσεις της χρεοκοπίας μιας χώρας δεν απασχολούν, γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ τον βαφτίζει «ανάλγητο». Στον νεοφιλελευθερισμό κανείς δεν υποχρεώνεται να πληρώσει διά των φόρων του τις λανθασμένες επιλογές άλλων. Γι’ αυτό και πολλοί Αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι αρρωσταίνουν όποτε ακούν για τα ελληνικά προγράμματα διάσωσης. Θεωρούν σκάνδαλο ότι οι δικοί τους φορολογούμενοι υποχρεώνονται να πληρώσουν εισφορά στο ΔΝΤ, το οποίο με τη σειρά του δανειοδοτεί μια χώρα σαν την Ελλάδα, που έκανε κακές επιλογές.

Ενα άλλο πράγμα που χαρακτηρίζει το πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας είναι ότι προβλέπει πολλά αντινεοφιλελεύθερα μέτρα, όπως η αύξηση της φορολογίας σε ό,τι κινείται κι ό,τι ακίνητο υπάρχει. Βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού είναι η ελαχιστοποίηση της φορολογίας και η περικοπή των δημοσίων δαπανών. Βεβαίως, τα ελληνικά προγράμματα προβλέπουν και μείωση των δαπανών, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο ζημιογόνων και σκανδαλογόνων κρατικών αμυντικών βιομηχανιών. Αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη νεοφιλελεύθερο· είναι απόρροια της κοινής λογικής. Μην ξεχνάμε ότι η κυβερνώσα Ν.Δ. (η οποία σύμφωνα με τον κ. Παπαδημούλη είναι υπέρ του νεοφιλελευθερισμού) δίνει διαρκείς μάχες μην τυχόν και πειραχτεί η ιερή αγελάδα του Δημοσίου.

Το θέμα με την Αριστερά είναι ότι για μια ακόμη φορά ξοδεύει τις λέξεις χωρίς έρμα και προοπτική. Δηλαδή κάποια στιγμή μπορεί να έχουμε νεοφιλελεύθερη πολιτική και δεν θα ξέρουμε πώς θα την ονοματίσουμε. Θα βρεθούμε στη θέση εκείνου του βοσκού που φώναζε «νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα» και δεν τον πίστευε κανένας.

Οι λέξεις είναι εξαιρετικά πολύτιμο πράγμα για να συντάσσονται επιχειρήματα αντί για να αναλώνονται ως μικροπολιτικά πυροτεχνήματα. Χρησιμεύουν για να εξηγούν τον κόσμο και όχι να παραπλανούν τους πολίτες. Επιπλέον: σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί πρώην οπαδοί της Ν.Δ. που μετακινήθηκαν στη Χρυσή Αυγή και δεν νιώθουν άσχημα όταν κάποιος τους αποκαλέσει «φασίστες». Το έχουν συνηθίσει: φασίστες τους ονόμαζε η σταλινική αριστερά όταν ήταν στη Δεξιά, φασίστες τους λέει και τώρα. Γιατί να στεναχωρηθούν; Εχουν συνηθίσει αυτόν τον βαρύ χαρακτηρισμό. Ορθώς λοιπόν τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής: «Πρέπει να μάθεις και να σέβεσαι τις λέξεις (...) αν τις προδώσεις ξαφνικά / οι λέξεις γίνονται καρφιά / οι λέξεις γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε»...

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ