Και για να γίνω περισσότερο σαφής. Ας υποθέσουμε ότι μια από τις εκατό κορυφαίες πολυεθνικές της παγκόσμιας αγοράς δημιουργούσε έδρα και στην Ελλάδα και αναζητούσε Διευθύνοντα Σύμβουλο. Υπήρχε περίπτωση να επιλέξει για την θέση αυτή έστω και έναν (αριθμός 1) από τους 300 της ελληνικής Βουλής;
Υπήρχε περίπτωση να απασχολήσει έστω και στο τηλεφωνικό κέντρο των γραφείων της ένα Γενικό Γραμματέα ελληνικού υπουργείου; Υπήρχε περίπτωση να προσλάβει σε υπεύθυνη θέση σύμβουλο Έλληνα υπουργού;
Προσωπικά πιστεύω ότι θα αγνοούσε τελείως άτομα των «προδιαγραφών» των σημερινών, πολιτικών, των πολιτικών παραγόντων, των κομματικών παραγόντων, των τεχνοκρατών και των συμβούλων των υπουργών για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί στην πλειονότητά τους είναι ανεπάγγελτοι.
Δεύτερον γιατί εκτός από ανεπάγγελτοι είναι και άσχετοι τελείως με την ανάγκη μιας εκρηκτικής αναπτυξιακής πολιτικής και μιας πολιτικής τομών και νοικοκυριού στο κράτος.
Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και πλήρεις κυβερνήσεις ανεπάγγελτων, από πρωθυπουργό μέχρι και Γενικό Γραμματέα, έχουν στηθεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Γνωστοί ανεπάγγελτοι με πρώτο τους επάγγελμα υπουργός ή υφυπουργός ή Γενικός Γραμματέας ή σύμβουλος υπουργού.
Η λίστα, ακόμη και κορυφαίων ονομάτων, είναι τόσο μεγάλη που δεν την χωράει η στήλη.
Υπενθυμίζω επίσης την περίπτωση του προστάτη των κρατικών υπαλλήλων κ. Μανιτάκη και ερωτώ. Ακόμη και να μην είχε τις αριστερές του καταβολές ήξερε να χειριστεί το συγκεκριμένο αντικείμενο με αποτελεσματικότητα;
Ποιοι λοιπόν θα χειριστούν τα «εργαλεία» της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης για να επιτευχθεί ο διπλός στόχος της δημοσιονομικής προσαρμογής με ταυτόχρονη οικονομική ανάπτυξη;
Υπάρχουν στην κυβέρνηση ή και στην Βουλή, στα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, πρόσωπα ικανά να μας βγάλουν από την κρίση και να μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη;
Οι κομματικοί καθηγητές και οι πανεπιστημιακοί που έχουν εγκαταλείψει τις έδρες τους και περιφέρονται στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις απλώς μοιράζουν καραμέλες σωτηρίας της οικονομίας με κομματικό περιτύλιγμα.
Αλίμονο αν νομίζουμε ότι αυτά που λένε στα παράθυρα των καναλιών θα τα μεταφέρουν σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής χωρίς να υπάρξει εσωτερική κομματική επανάσταση για το πολιτικό κόστος.
Συνεπώς ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης και άλλων κοινωνικών ομάδων που επισημαίνει ο υπουργός Οικονομικών είναι περισσότερο από ορατός.
Κατ΄ αρχάς αυτήν την στιγμή είναι ήδη, (υπό κάποια έννοια), περιθωριοποιημένη η γιγαντιαία κοινωνική ομάδα των 1.500.000 ανέργων.
Ποιος όμως πραγματικά νοιάζεται σήμερα για τους άνεργους που θα φθάσουν τα 2.000.000 το 2014 όταν κανείς δεν μπορεί να τους υποσχεθεί συγκεκριμένα πράγματα για μια θέση εργασίας;
Σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη του διπλού στόχου της παραπέρα δημοσιονομικής προσαρμογής και της οικονομικής ανάπτυξης είναι (σύμφωνα και με τον κ. Σαμαρά και τον κ. Στουρνάρα) η κατάργηση μεγάλου μέρους του κρατικού τομέα και η προσέλκυση επενδύσεων με φορολογικά κίνητρα που θα πληρωθούν από τα κέρδη της διάλυσης μέρους του κράτους.
Όμως αντί να δούμε νοικοκυριό στο κράτος και εξοικονόμηση πόρων για ανάπτυξη βλέπουμε, τελείως αντίθετα, διόγκωση του μηχανισμού φορομπηχτικής πολιτικής και διατήρηση του κράτους στα ίδια μεγέθη.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Προφανώς γιατί στην κυβέρνηση κανείς δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει για την ανάπτυξη αλλά μόνο πως θα προστατέψουν τον κρατικό τομέα και πως θα εξοικονομήσουν πόρους μέσω φόρων.
Το χειρότερο όμως, ως προοπτική, είναι ότι και στην Βουλή εκτός από έλλειψη ατόμων με ικανότητα, λόγω ανυπαρξίας επαγγελματικών προσόντων και προϋπηρεσίας σε εργασία, λείπει και η πολιτική βούληση για νοικοκυριό του κράτους ώστε να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη.
Εάν λοιπόν το ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε τα εργαλεία της πολιτικής που θα φέρουν αποτέλεσμα στην ανάπτυξη ώστε να αποφύγουμε να περιθωριοποιήσουμε κοινωνικές ομάδες καλύτερα είναι να περιθωριοποιήσουμε τους ανεπάγγελτους της πολιτικής σκηνής και να χρησιμοποιήσουμε εκείνους που είναι ικανοί να το πράξουν και όχι αυτούς που μόνο το υπόσχονται για να εξασφαλίσουν πολιτική σταδιοδρομία.
Και αυτό δεν γίνεται ούτε με τους θεωρητικούς καθηγητές που διαθέτουμε, ούτε με τους πρώην εργατοπατέρες που σκαρφάλωσαν στα έδρανα της Βουλής, ούτε με τους ανεπάγγελτους που τους βάλαμε σε υπουργεία, ούτε με τους άχρηστους τεχνοκράτες που τους έχουμε βαφτίσει «σοφούς».
Του Γιώργου Κράλογλου από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου