Την βασική ιδεολογική θέση που – άγαρμπα και φαιδρά – προσπαθούν κατά καιρούς να εκμεταλλευτούν αντιπολιτευτικά διάφορα στελέχη της Αριστεράς, ότι δηλαδή τα παιδιά δεν μπορούν να είναι target group ενεργειών εμπορικής προώθησης, την ασπάζεται και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Μπορεί η επίκλησή της να φαίνεται υπερβολική σε περιπτώσεις χορηγιών, όπως πρόσφατα της Coca Cola, ή αθώων – χαριτωμένων διαγωνισμών, όπως αυτός της Google, αλλά η ηθικολογική της βάση παραμένει εν πολλοίς αδιαμφισβήτητη.
Εδραιώνεται στην υποφώσκουσα ηθική απαξίωση του κέρδους ως κερδοσκοπίας, του εμπορίου ως παρασιτικής μεσιτείας, και αναπόφευκτα της διαφήμισης ως ωφεμιλιστικού ψεύδους, που μας επέβαλε η αριστερά, βρίσκοντας βέβαια πάντα πρόσφορο έδαφος στον πατροπαράδοτο ιδεαλιστικό λογιωτατισμό και στην ορθόδοξη, παπαδίστικη ηθικολογία. Σε αυτήν βασίστηκαν νόμοι που απαγόρευαν τις διαφημίσεις παιχνιδιών σε ώρες «οικογενειακής» τηλεθέασης και πλείστες αποφάσεις του ΕΣΡ. Σε αυτήν βασίζονται και πολυάριθμες εκθέσεις ιδεών αριστερόστροφης (ή παπαδίστικης, το ίδιο κάνει) μπουρδολογίας κατά του «καταναλωτισμού», στην οποία ασκούν ιδεολογικά τα παιδιά μας τα μέλη της ΟΛΜΕ, ώστε όταν ενηλικιωθούν να μπορούν να συνεχίζουν να μηρυκάζουν αντικαταναλωτικά κλισέ στο Facebook.
Μέσα σε όλη αυτή την πολιτικά ορθή υποκρισία, υποκρίνονται και ότι αγνοούν ότι είναι ο υλικός μας πολιτισμός που που μας δίνει τον χρόνο και την σχετική άνεση να ασχολούμαστε με τον μη υλικό. Καμιά μαμά δεν θα μπορούσε να διαβάζει παραμύθια στο παιδί της αν έπρεπε να ξοδεύει για πλύσιμο, μαγείρεμα και ζεστό νερό τον χρόνο που ξόδευε η γιαγιά της. Και ξεχνούν ότι και ο μη υλικός πολιτισμός μας, με προϊόντα καταναλώνεται, που πωλούνται, προωθούνται, διαφημίζονται και αγοράζονται. Όπως τα βιβλία, οι δίσκοι ή το iTunes, η γνώση, που χάρη σε συστήματα όπως το Google είναι πια μόνο ένα φτηνό κλικ μακριά. Και ότι ο μη-υλικός μας πολιτισμός είναι πια φτηνός και προσιτός σε όλους ακριβώς επειδή είναι προϊόν μαζικής διανομής. Η γιαγιά της μαμάς του παραδείγματος, ούτε μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε αν θέλει να ακούει καλή μουσική ή να επισκέπτεται τα καλύτερα μουσεία του κόσμου με το κόστος μιας σύνδεσης ADSL.
Το θέμα δεν είναι να αποτρέπουμε τα παιδιά μας από το να είναι καταναλωτές. Είναι να τα εκπαιδεύσουμε να είναι σωστοί κριτικοί καταναλωτές. Ακόμα και αν όλες αυτές οι ρητορικές (και συχνά πρακτικές) αποστείρωσης του σχολείου από την μολυσματική αγορά είχαν αποτέλεσμα (που ευτυχώς δεν έχουν), δεν θα είχαμε πετύχει τίποτε περισσότερο από το να βγάλουμε στον ενήλικο κόσμο ενοχικούς ενηλίκους. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς.-
Του Γρηγόρη Φαρμάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου