Πολύ πριν η αριστερά γίνει η φωνή και το κίνημα της πιο αργόμισθης έκδοσης του δημοσίου τομέα, τα στελέχη και οι οπαδοί της είχαν σχέσεις με την παραγωγική διαδικασία. Εξάλλου η κεντρική ιδέα της τότε αριστεράς δεν ήταν ότι ο εργαζόμενος στον κομμουνισμό δεν θα εργάζεται, αλλά ότι ο καρπός της εργασίας του δεν θα ανήκει στον καπιταλιστή αλλά στο κοινωνικό σύνολο.
Η ιδέα της θεσμοθετημένης και κοινωνικά αποδεκτής αργομισθίας θα τρόμαζε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς ηγέτες της αριστεράς. Ο Καρλ Μαρξ γράφοντας για το καθεστώς του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, θα γράψει «Γι’ αυτό, μία από τις πρώτες οικονομικές πράξεις του, ήταν να ανεβάσει πάλι τις αποδοχές των υπαλλήλων στο παλιό τους επίπεδο και να δημιουργήσει καινούργιες αργομισθίες…». Αυτή η κοινωνική τάξη κατά τον Μαρξ ήταν ένα «φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σαν δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»
Κάποτε στην ΚΝΕ ακουγόταν το σύνθημα «Πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα». Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι μετέπειτα φουρνιές αριστερών, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, πέρασαν από τον Μαρξ στον Ανδρέα Παπανδρέου και την Ελλάδα της Αλλαγής. Την πάλη των τάξεων θα διαδεχθεί η παρεοκρατία των παρατάξεων.
Στο γνωστό βίντεο στο youtube με την συνέντευξη στην Άννα Παναγιωταρέα ο νεαρός Τσίπρας του 1990 μιλάει απταίστως την συνδικαλιστική του 80. Το να ενημερώνονται οι γονείς για τυχόν απουσία μαθητή από την τάξη συνιστά «υποβάθμιση της προσωπικότητας του μαθητή». Ο μαθητής λυκείου Τσίπρας θα πει τότε ότι «είναι δικαίωμα μας το να μπορούμε να κρίνουμε εμείς αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα.» Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ο μαθητής Τσίπρας καταχράστηκε αυτό το δικαίωμα, ιδιαίτερα δε όταν επρόκειτο για το μάθημα των αγγλικών.
Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα του βίντεο συμπυκνώνουν με μια καταπληκτική σαφήνεια την φιλοσοφία μιας εποχής εξόχως παρακμιακής. Ο μαθητής περνά τις τάξεις λόγω ηλικίας. Μπαίνει στο πανεπιστήμιο με ή χωρίς την βάση του 10 και παίρνει το πτυχίο με την συντροφική συμπαράσταση της φοιτητικής παρατάξεως. Μετά λόγω των εργασιακών δικαιωμάτων που έχει κατοχυρώσει διορίζεται στον δημόσιο. Η μισθολογική εξέλιξη του εκεί κρίνεται από τις γνωριμίες του, την ηλικία του, το φύλο του, την οικογενειακή του κατάσταση και πολλά άλλα εκτός φυσικά από την παραγωγικότητα του.
Η πολιτική φιλοσοφία του σχολικού ακτιβιστή που έγινε φοιτητικός συνδικαλιστής και μετεξελίχθηκε σε κομματικό στέλεχος (ο βίος του Αλέξη Τσίπρα) συμπυκνώνεται με ιδιαίτερη καθαρότητα και ακρίβεια στο γνωστό σε όλους μας «λεφτά υπάρχουν». Λεφτά υπάρχουν γιατί τα δανειζόμαστε, γιατί μας τα δίνουν, γιατί τους τα παίρνουμε, υπάρχουν όπως υπάρχουν τα δέντρα και τα βουνά, ο ουρανός και η θάλασσα. Υπάρχουν γιατί τα θέλουμε και τα χρειαζόμαστε. Ο πλούτος δεν παράγεται, δεν δημιουργείται, υπάρχει ως φυσικό φαινόμενο και η καλύτερη απόδειξη αυτής της αλήθειας είναι ότι για τριάντα και πλέον χρόνια τον κατευθύνουμε σε διορισμούς, επιδοτήσεις, ενισχύσεις, πρόωρες και απρόοπτες συντάξεις και όλα τα σχετικά χωρίς ποτέ να χρειαστεί να αναρωτηθούμε που στο διάολο βρίσκουμε και τα πληρώνουμε.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε στροφή τις τελευταίες εβδομάδες, απλά ακολουθεί πιστά τα βήματα κάθε πολιτικού που θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Θυμηθείτε μόνο τι έλεγε ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου για το μνημόνιο σχετικά πρόσφατα. Ο κ. Τσίπρας ως καθαρός και περήφανος κρατιστής καταλαβαίνει ότι το μνημόνιο μέχρι στιγμής είναι ο αποκλειστικός και ο τελευταίος χρηματοδότης του «λεφτά υπάρχουν». Είναι τσιγκούνηδες οι δάνειες δυνάμεις; Ναι. Θα έπρεπε να μας δίνουν περισσότερα; Ασφαλώς ναι, από την άλλη αν είσαι ο Τσίπρας που μπορείς να βρεις καλύτερη στήριξη στο «λεφτά υπάρχουν» υπό τις υπάρχουσες συνθήκες;
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μνημονίου με ελάχιστες μεταρρυθμίσεις, λιγοστές ιδιωτικοποιήσεις και μηδέν απολύσεις στο δημόσιο, οι φόροι στα ακίνητα έχουν αυξηθεί κατά 422% και οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν τριπλασιαστεί. Ένας άνεργος του ιδιωτικού τομέα που στο παρελθόν απόκτησε ένα «ακίνητο 80 τ.μ. και ένα αυτοκίνητο 1.440 κυβικών, με μηδενικό εισόδημα το 2012, θα πληρώσει φόρο 2.000 ευρώ» για να μπορεί να συνδικαλίζεται αγρίως ο Σταματόπουλος στο Μετρό και ο Φωτόπουλος στη ΔΕΗ. Από τον Ιούνιο του 2013 κάθε Έλληνας πολίτης θα είναι και δια νόμου υποχρεωτικά “δωρητής” οργάνων. Ανήκουμε πλέον ψυχή τε και σώματι στο κράτος.
Αν είσαι κρατιστής όπως ο κ. Τσίπρας είναι αναπόφευκτο να γίνεις μνημονιακός, όχι τόσο λόγω σκοπιμότητας αλλά ξεκάθαρα για λόγους ιδεολογικής συνέπειας. Το μόνο που πρέπει να φοβάται ο κ. Τσίπρας όταν κάποια μέρα γίνει πρωθυπουργός είναι αν θα έχει μείνει τίποτα να το φορολογήσει μέχρις θανάτου για το καλό του «λεφτά υπάρχουν.»
Του Ναπολέωντα Λιναρδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου