Είμαι βέβαιος, όμως, ποιος πρέπει να ηττηθεί: το κόμμα της δραχμής!
Ξέρω.
Κανένας κομματικός σχηματισμός με αυτήν την επωνυμία δεν μετέχει στην εκλογική αναμέτρηση. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι όλοι καταλαβαίνουμε για ποιους μιλάμε και όλοι αντιλαμβάνονται ποιους εννοούμε.
Μιλάμε για μια ακροαριστερή και ακροδεξιά ιδεοληψία που θέλει την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη διότι πιστεύει ότι έτσι θα την οδηγήσει ευκολότερα στον ολοκληρωτισμό - μαύρο ή κόκκινο, αδιάφορο…
Μιλάμε για έναν πολιτικό, επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό υπόκοσμο ο οποίος προσπαθεί να εκτροχιάσει τη χώρα για να σώσει το τομάρι του ή επειδή ελπίζει να φιγουράρει σε κάποιο καινούργιο «σύστημα εξουσίας» που θα προκύψει από την καταστροφή.
Μιλάμε, όμως, και για θυμωμένους ή απελπισμένους συμπολίτες μας που θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία που τους απέλπισε - κι ας καταστραφούν και αυτοί μαζί της!
Λυπάμαι αλλά, αν θέλουμε να σωθεί η χώρα, όλοι αυτοί πρέπει να ηττηθούν. Ο δρόμος στον οποίο μάς σπρώχνουν είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Μαζί τους, όμως, πρέπει να ηττηθεί και η κουτοπονηριά που αναρωτιέται: εντάξει το ευρώ, αλλά με κάθε θυσία;
Ε, λοιπόν, ναι. Με κάθε θυσία!
Διότι δεν πρόκειται για το ευρώ.
Αλλά για την Ευρώπη.
Διότι δεν συζητούμε μόνο για ανέργους ή λουκέτα. Αλλά για τη συνολική πορεία του τόπου.
Επειδή δεν είναι ζήτημα νομίσματος, ούτε οικονομικής πολιτικής. Αλλά θέμα ελεύθερης κοινωνίας και δημοκρατίας.
Κι όταν πρόκειται για τη συνολική πορεία του τόπου, τότε η μόνη μέθοδος είναι αυτή του Κυναίγειρου στον Μαραθώνα.
Αν απομακρύνεται η Ευρώπη, να την αρπάζουμε με το ένα χέρι. Κι αν μας το κόψουν, με το άλλο. Κι όταν το κόψουν κι αυτό, να την αρπάζουμε με τα δόντια - έως ότου μας πάρουν και το κεφάλι!
Προφανώς, δεν τρέφω καμία ψευδαίσθηση ούτε αυταπάτη.
Η ελληνική κοινωνία έχει κυριολεκτικώς διαλυθεί από την καταστροφική πολιτική των δυο τελευταίων ετών και από τις παθογένειες όλων των προηγουμένων. Συνεπώς, τα ανακλαστικά της έχουν αλλοιωθεί και τα κριτήριά της έχουν σκοτιστεί.
Την ίδια στιγμή καλείται να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της με την πιο απαξιωμένη και αδύναμη πολιτική ηγεσία της σύγχρονης ιστορίας της. Με ένα κομματικό σύστημα, δηλαδή, σε πλήρη αποσύνθεση.
Ολα αυτά, όμως, αφορούν τις 18 Ιουνίου.
Την Κυριακή 17 Ιουνίου, το ζητούμενο για τον μέσο ψηφοφόρο δεν είναι ποιος θα νικήσει. Αλλά αν θα ηττηθεί το κόμμα της δραχμής.
Και μετά, εδώ είμαστε!
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη Από τα Νέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου