Και μάλιστα με τον πιο βίαιο, απροκάλυπτο και κραυγαλέο τρόπο.
Ο βαρύς τραυματισμός του συναδέλφου φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου, ο προηγηθείς τραυματισμός του συναδέλφου Μανώλη Κυπραίου, που έχασε την ακοή του, οι απρόκλητες επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, φωτογράφων, κάμεραμεν δεν αποτελούν απλά περιστατικά βίας.
Εντάσσονται απολύτως στο προπαγανδιστικό αξίωμα της λογοκρισίας στην πηγή.
Σ’ αυτήν, η μετάδοση των πληροφοριών καταστέλλεται στην πηγή τους, εκεί δηλαδή που συμβαίνουν τα γεγονότα.
Η πρακτική αυτή συνοδεύεται και από μία άλλη προπαγανδιστική αρχή – αυτήν της καθυστέρησης.
Σ’ αυτήν, ανακοινώνεται ότι διεξάγεται έρευνα, γίνεται ΕΔΕ και στο μεσοδιάστημα αμβλύνεται το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, έως ότου η υπόθεση ξεχαστεί εντελώς και μείνουν να τραβιούνται μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και θιγόμενοι.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης, μετά τον τραυματισμό του Μάριου Λώλου, κάλεσε σε… αυτοσυγκράτηση.
Ποιους ακριβώς, άγνωστο!
Διότι από ό,τι ακούσαμε, αφέθηκε να διαρρεύσει πως αν και είχαν δοθεί σαφείς οδηγίες στα ΜΑΤ περί μη εμπόδισης του δημοσιογραφικού έργου, «η συγκεκριμένη διμοιρία δεν υπακούει στις εντολές»!
Αυτή τη μέγιστη βλακεία – την οποία ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, διαφορετικά θα έπρεπε να είχαν ήδη πάει στο σπίτι τους οι… ανυπάκουοι – την διοχέτευσαν στο πλαίσιο της ενημέρωσης στις ρίζες, μέσω των συντακτών που καλύπτουν το αστυνομικό ρεπορτάζ.
Μετά τον τραυματισμό του προέδρου των φωτορεπόρτερ, ο κ. Χρυσοχοΐδης έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί.
Δεν το έπραξε – ούτε του ζητήθηκε να το πράξει.
Μαζί του, έπρεπε να είχε πάρει και τον υφυπουργό Λ. Οικονόμου, που, για κάποιον λόγο για τον οποίο δεν καταλάβαμε, πήρε μαζί του επιστρέφοντας στο υπουργείο.
Διότι ο κ. Οικονόμου ήταν αρχηγός της ΕΛΑΣ και υποτίθεται ότι αυτήν την εμπειρία του ήθελε (λέμε τώρα) να αξιοποιήσει ο συνεχώς μετακινούμενος (μεταξύ… ανάπτυξης και ασφάλειας) πάντα απαραίτητος υπουργός.
Δεν φανταζόμαστε πως ο κ. Οικονόμου απέκτησε θώκο για να λαμβάνει μέρος (μαζί με τον άλλο απαραίτητο Π. Γερουλάνο) σε σεμινάρια… εκπαίδευσης των αρχαιοφυλάκων, ώστε να μην ληστεύονται τα μουσεία μας – κατόπιν ληστειών, βέβαια!
Υπό κανονικές συνθήκες, η ενημέρωση στις ρίζες δεν είναι εύκολο πράγμα.
Διευκολύνεται, όμως, όταν υπάρχει άφθονη αλαζονεία και υπέρμετρο θράσος.
Έτσι, στάθηκε δυνατόν οι κύριοι Μπεγλίτης και Κουκουλόπουλος να προβούν σ’ εκείνες τις απίστευτες δηλώσεις περί του ποιος έφαγε τα λεφτά του αυτόχειρα συνταξιούχου φαρμακοποιού – «ο ίδιος ή τα παιδιά του»! – και σχετικά με το πόσο χρήσιμος θα ήταν αν παρέμενε ανάμεσά μας για να μας… δώσει εξηγήσεις για την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης των τελευταίων ετών – αν και ο ατυχής είχε να περάσει κατώφλι φαρμακείου πάνω από δεκαπέντε χρόνια.
Χρειάζεται στ’ αλήθεια πολύ θράσος για να μην μπορείς να σταθείς με δέος μπροστά στον θάνατο.
Χρειάζεται επίσης πολύ θράσος για να εμφανίζεσαι σε δημόσια εκδήλωση και να δηλώνεις πως οι επικείμενες εκλογές αποτελούν το πρώτο βήμα για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Το είπε ο κ. Ραγκούσης, επίσης απαραίτητος, (έστω και διαρκώς υποβαθμιζόμενος), υπουργός, προφανώς θέλοντας να μας ενημερώσει ότι ο ίδιος αποτελεί μέρος της ανανέωσης, ενώ ευθύνεται για τα προβλήματα στον τουρισμό – όλοι θυμούνται ότι έκανε άνω-κάτω τη χώρα πέρσι το καλοκαίρι με την ιστορία των ταξί και όλοι γνωρίζουν πως ουδείς από εκείνους τους τουρίστες που τους βλέπαμε να σέρνουν τις βαλίτσες τους μέσα στο λιοπύρι θα επιστρέψει φέτος στην Ελλάδα.
Είναι δε βέβαιο ότι θα αποτρέψουν και όλους τους φίλους και τους γνωστούς τους από μια τέτοια επικίνδυνη συνάντηση με ένα μέλος της ολέθριας παρέας του Γ. Παπανδρέου.
Και το καταπληκτικότερο όλων: Ο κ. Ραγκούσης είπε πως «φθάσαμε εδώ που φθάσαμε γιατί χάθηκε το 2010»!
Συγγνώμη, αλλά ο ίδιος πού βρισκόταν καθ’ όλη την διάρκεια του 2010;
Θα υπάρξουν, βέβαια, κάποιοι που θα βρουν και αυτή την ομολογία πολύ χαριτωμένη και ειλικρινή.
Όπως χαριτωμένη και ειλικρινή βρήκαν κάποιοι την ομολογία Χρυσοχοΐδη ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο ή την ομολογία Κατσέλη πως δεν είχε στη διάθεσή της πάνω από τρεις ώρες για να το διαβάσει.
Όπως χαριτωμένες και ειλικρινείς βρήκαν κάποιοι δηλώσεις του τύπου «καταστρέψαμε τη χώρα», «κάναμε εγκλήματα», «καθυστερήσαμε» και τα λοιπά.
Δεν γνωρίζω αν η ειλικρίνεια είναι η αρετή που καθαγιάζει τα πάντα και δίνει συγχωροχάρτι για όλα τα αμαρτήματα.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αφορά οτιδήποτε άλλο, πλην της πολιτικής.
Υ.Γ. Βλέποντας αυτό το… κύμα ειλικρίνειας, αποφάσισε να προσχωρήσει και σε αυτόν τον θίασο ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης. Τον άκουσα με τα αυτιά μου να λέει στον Real Fm και στον Σεραφείμ Κοτρώτσο (6/4/12) πως αν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» λάβουν μέρος σε μετεκλογικές συνεργασίες με τις οποίες διαφωνεί, θα παραιτηθεί – αν έχει εκλεγεί, φαντάζομαι – και θα παραδώσει την έδρα του.
Μετά το ξανασκέφτηκε και… διόρθωσε. Είπε πως θα παραδώσει την έδρα του μόνο αν το επεισόδιο δεν συμβεί στο μέσον της… θεατρικής σεζόν. Αν, όπως είπε, η διαφωνία του επέλθει μήνα Δεκέμβριο (που όλα τα θεατρικά σχήματα έχουν κλείσει), τότε θα ανεξαρτητοποιηθεί και θα παραδώσει την έδρα στο τέλος της (θεατρικής) σεζόν, διότι, όπως είπε, δεν είναι χαζός να μείνει χωρίς δουλειά στη μέση της (θεατρικής, επαναλαμβάνω) σεζόν!
Απίθανα πράγματα. Τα οποία ενδέχεται να συμβούν – όπως πάντα με την ψήφο του ελληνικού λαού, που καλείται να εκτιμήσει και την ειλικρίνεια του ηθοποιού.
Προφανώς, ο άνθρωπος βλέπει τη Βουλή ως θέατρο, την βουλευτική έδρα ως μέσο επαγγελματικής διασφάλισης και την κοινοβουλευτική περίοδο ως… θεατρική σεζόν.
Και όλους εμάς ως… νούμερα επιθεώρησης!
Πηγή : www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου