Κάποιες αυτονόητες σκέψεις

Καθώς αναμένομε αυτό που θα προκύψει αυτή την κρίσιμη εβδομάδα, θεωρώ αναγκαίες μερικές απλές σκέψεις.
Πώς φθάσαμε στο σημερινό κατάντημα; Καταναλώναμε περισσότερα από όσα επέτρεπε το εισόδημά μας ως κράτος (όπως άλλωστε και ως άτομα), δανειζόμενοι για να καλύψουμε τη διαφορά. Ετσι έφθασε το δημόσιο χρέος σε επίπεδα που δεν μπορούσαμε να το εξοφλήσομε και περιήλθαμε σε ουσιαστική πτώχευση.
Αρνούνται πια οι δανειστές μας να μας δανείζουν (εκτός αν πληρώνουμε εξοντωτικά επιτόκια, όπως δέχονταν οι απελπισμένοι που έπεφταν στα δίχτυα των συμμοριών τοκογλύφων της Θεσσαλονίκης). Για να αποτραπεί η επίσημη πτώχευση, που θα σήμαινε πλήρη ένδεια κράτους και πολιτών, προσφύγαμε ικέτες στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν ήλθε από μόνο του το ΔΝΤ για να μας επιβάλει τα σκληρά μέτρα του. Εμείς το καλέσαμε να μας σώσει.
Και ξέραμε πολύ καλά τις συνταγές του, λιτότητας και περιορισμών. Κι εκείνο δέχθηκε μαζί με την ΕΕ φροντίζοντας να μας επιβάλουν όρους ώστε να μη χάσουν αυτή τη φορά τα λεφτά που θα μας δανείσουν. 
Γιατί δανεικά μας δίνουν και όχι δωρεά. Και επειδή δεν θέλομε να καταλάβουμε αυτά τα απλά πράγματα, επειδή δεν μας αρέσει να αμφισβητούν την αξιοπιστία μας, το ρίχνουμε στις ύβρεις, παίζοντας τη δημοφιλή συνταγή των κλεφτών που φωνάζουν για να μην ακουσθεί ο νοικοκύρης.

Αν έχετε κάποιο σπίτι και το νοικιάζετε σε κάποια οικογένεια ή σε φοιτητές στην επαρχία ή δανείζετε σε κάποιο φίλο ή συγγενή σας κάποια χρήματα, δέχεσθε να μη σας πληρώνουν; Και θα ανεχόσαστε να σας βρίζουν και από πάνω ότι είστε ανάλγητοι και εκμεταλλευτές που ζητάτε πίσω τα χρωστούμενα;

Ακριβώς έτσι θα πρέπει να δούμε τη σχέση της χώρας μας με τους δανειστές της. Και ακριβώς γι' αυτό θα δείξουμε κατανόηση στη δανείστρια τρόικα, που για να μας δώσει και το νέο δάνειο των 130-150 δισεκατομμυρίων ευρώ, επιδιώκει αυτή τη φορά (καθώς κάηκε από την ασυνέπεια και τα ψέματά μας) να μας επιβάλει όρους που θεωρούμε ταπεινωτικούς.
Απαράδεκτα ταπεινωτικές θα ήταν οι σημερινές απαιτήσεις της αν δεν ήμαστε ασυνεπείς οφειλέτες κι αν δεν παραβιάζαμε συστηματικά τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει κατά την πρώτη δανειακή σύμβαση. 
Αφού ψηφίζουμε νόμους, που αρνούμεθα εν συνεχεία να εφαρμόσουμε, αφού στέλνουμε δεσμευτικές επιστολές και μετά δεν σεβόμαστε τις ίδιες τις υπογραφές μας, γιατί περιμένουμε να μας πιστέψουν στις νεότερες υποσχέσεις μας; Ετσι προέκυψε και η επιδίωξή τους να τοποθετηθεί κάποιος κοινοτικός επίτροπος, που θα ελέγχει το αν διαχειριζόμαστε με συναλλακτική εντιμότητα τα λεφτά που μας δανείζουν. Γνωρίζετε να υπάρχουν ζητιάνοι που δεν έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους εκλιπαρώντας βοήθεια σε κάθε γωνιά της Αθήνας;

Κι επειδή οι περισσότεροι αγνοούμε την πραγματική ιστορία της χώρας μας, ας θυμίσουμε ότι και μετά την πτώχευση Τρικούπη στα τέλη του 19ου αιώνα μάς επεβλήθη διεθνής οικονομικός έλεγχος με αυστηρούς όρους, που όμως μας βγήκαν σε καλό.
Αφού έτσι και παρά τον ολέθριο πόλεμο του 1897, νοικοκυρεύτηκαν κάπως τα δημόσια οικονομικά μας και μπόρεσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετά το 1909 να αναγεννήσει τη χώρα και να την υπερδιπλασιάσει απελευθερώνοντας τη Βόρεια Ελλάδα και την Κρήτη από τους Τούρκους. Ανάλογος έλεγχος υπήρξε μετά την κατοχή από τους Αγγλους και τους Αμερικανούς για τη διαχείριση της δικής τους βοήθειας.

Κι έτσι μπόρεσαν οι κυβερνήσεις Πλαστήρα, Παπάγου και κυρίως Καραμανλή να εξυγιάνουν την οικονομία μας και να συμβάλουν στο οικονομικό θαύμα της περιόδου 1953-1963 το οποίο δυστυχώς έχει και αυτό λησμονηθεί και ας μην υπήρχε τότε καμία ξένη βοήθεια ή οι δωρεάν παροχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα.