Μόνοι άρχοντες ήσαν, στα καθεστώτα εκείνα, οι πολιτικοί κομισάριοι και οι «εκπρόσωποι» οργανωμένων ομάδων, επαγγελμάτων και περιοχών. Μια απίθανη κρατικοδίαιτη και κομματική γραφειοκρατία, που αφαιρεί, κατατρώγει και μοιράζεται ένα απίθανα σημαντικό μερίδιο του δημιουργούμενου προϊόντος με μοναδικό ρόλο να διατάσσει και να ρυθμίζει περιορισμούς στη ζωή και τη δημιουργικότητα όλων των άλλων.
Ιδιαίτερα μάλιστα εργαζομένων και επιχειρήσεων που ξεχωρίζουν. Στην προσπάθειά τους αυτή έχουν άμεσο συμπαραστάτη τους πολιτικούς και των δύο μεγάλων κομμάτων, ο καθείς με τον τρόπο του. Επειδή, προφανώς, οι πολιτικοί «ηγέτες» εξαρτώνται, με κρυφούς τρόπους αλλά σίγουρα σε απελπιστικό βαθμό, από την αλληλοκάλυψη συνδικαλιστών, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε δραστήριους λομπίστες και αποτελεσματικούς ομαδάρχες ψήφων. Και στις δύο πλευρές: εργατική και εργοδοτική.
Μια ακόμη απόδειξη προέκυψε αργά το βράδυ της Τετάρτης, με τη μυστικώς εξυφασμένη συμφωνία μεταξύ τριών γραφειοκρατών της εργοδοσίας (κ.κ. Δασκαλόπουλος, Κορκίδης και Ασημακόπουλος), ενός της εργατικής γραφειοκρατίας (κ. Παναγόπουλος), υπό την υψηλή εποπτεία της υπουργού Εργασίας κ. Κατσέλη. Συμφωνία η οποία επιδιώκει να εμπεδώσει συνθήκες καρτέλ σε ό,τι αφορά το κόστος εργασίας και να εμποδίσει την ελεύθερη προσαρμογή των επιχειρήσεων στις νέες συνθήκες που διαγράφονται στους αμέσως επόμενους μήνες, ρίχνοντας στην ανεργία πολλές χιλιάδες εργαζομένους, με ταυτόχρονη εμπέδωση ανασφαλέστερων συνθηκών απασχόλησης.
Με δύο λόγια, το παραπάνω σύνολο προτίθεται να ζητήσει την ψήφο της Βουλής προκειμένου να επιβληθεί με νόμο στην οικονομία οριζόντια μείωση των αποδοχών κατά 12%, από το τρέχον επίπεδο των κλαδικών συμβάσεων, πολλές από τις οποίες δεν ισχύουν πλέον. Το εγχείρημα ενδύεται καλών προθέσεων στο όνομα της αποφυγής «άνισου ανταγωνισμού» και της παρεμπόδισης «ασύδοτης» μείωσης των αποδοχών την οποία (sic!) υποτίθεται ότι θα επιχειρούσαν «άσπλαχνοι εργοδότες». Ο τραγέλαφος, αφού οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές εμμέσως πλην σαφώς αποδέχονται όψιν «καρχαριωδών» για τα μέλη τους, συντηρώντας έτσι την «αριστερή» μυθολογία, που ισχυρίζεται πως η επιχείρηση «θέλει το κακό» των εργαζομένων, είναι ότι η συμφωνία κορυφής θα επιβληθεί με «αντάλλαγμα» την απαγόρευση των απολύσεων. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προβάλλει το «επιχείρημα» πως κάποιες (κακές) επιχειρήσεις θα μειώσουν «αγρίως» την αμοιβή των εργαζομένων και θα αποκτήσουν «συγκριτικό πλεονέκτημα», έναντι άλλων (καλών) επιχειρήσεων. Η «παιδική» αφέλεια του επιχειρήματος αγνοεί ότι όσες επιχειρήσεις διατηρήσουν, σε μια ανοικτή αγορά εργασίας, συγκριτικά καλύτερες αμοιβές, ευκολότερα θα προσελκύσουν ικανότερους εργαζόμενους, αυξάνοντας έτσι την αποτελεσματικότητα της επιχείρησης. Προφανώς αυτό είναι που επιχειρεί να απαγορεύσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία υπό την μπαγκέτα της κυρίας υπουργού. Εκείνοι που δεν τολμούν να εκτεθούν στον διεθνή ανταγωνισμό, επιδιώκουν να εμποδίσουν την ανάδειξη πρωταθλητών μέσα από την κρίση. Θέλουν να κρατήσουν τα πράγματα όπως πριν. Οταν, οι ίδιοι, με τις ίδιες πρακτικές, γονάτισαν τη χώρα.
Tου Mπαμπη Παπαδημητριου από την Καθημερινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου