Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που κατατέθηκε στη Βουλή στοχεύει στη δημιουργία «ενιαίου, κοινωνικά δίκαιου καθεστώτος συνταξιοδότησης, με κοινές προϋποθέσεις και όρους για όλους τους ασφαλισμένους». Δυστυχώς δεν πρόκειται να πετύχει αυτόν τον στόχο, διότι διατηρεί την προνομιακή μεταχείριση κάποιων συντεχνιών με ισχυρά ερείσματα στο πολιτικό σύστημα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το νομοσχέδιο έχει πολλά θετικά στοιχεία εφόσον περιλαμβάνει διατάξεις που θα συμβάλουν αποφασιστικά στη βιωσιμότητα του συστήματος, όπως προβλέπει το Μνημόνιο ΔΝΤ - Ε. Ε. Τέτοιες διατάξεις είναι η αύξηση του ορίου ηλικίας στα 65 χρόνια και ο περιορισμός ειδικών ρυθμίσεων που μειώνουν σημαντικά τη μέση ηλικία συνταξιοδότησης (μητέρες ανηλίκων, «βαρέα & ανθυγιεινά», συντάξεις αναπηρίας κ. λπ.). Το σύστημα γίνεται επίσης πιο στοχευμένο προς όσους έχουν πραγματική ανάγκη με τη μετατροπή της 13ης και 14ης σύνταξης σε επίδομα για τους χαμηλοσυνταξιούχους, την εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων στην παροχή συντάξεων στις ανύπαντρες θυγατέρες και την επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης στις υψηλές συντάξεις. Επίσης θετική είναι η δημιουργία ενιαίου κέντρου ελέγχου και πληρωμής των συντάξεων και ενιαίου φορέα διαχείρισης των αποθεματικών, που μπορούν να περιορίσουν σημαντικά το διοικητικό κόστος. Ο κατακερματισμός του σημερινού συστήματος εκτρέφει την αδιαφάνεια και επιτρέπει τη διατήρηση προνομίων των λίγων εις βάρος των πολλών, που αδικούνται συστηματικά.
