της
Αλεξίας Π. Μπακογιάννη
Ετούτη την ώρα, που τελείωσαν ουσιαστικά 32 χρόνια πορείας της Ντόρας Μπακογιάννη στη Νέα Δημοκρατία, έχω –εκτός από την πολιτική ανάλυση, που την αφήνω σε πολλούς άλλους- κάποιες σκέψεις επί προσωπικού…
Έχω τη διάθεση να θυμηθώ ότι δεν είμαι παρά 35 χρονών εγώ η ίδια και ότι η ζωή μου ολόκληρη κινούνταν έμμεσα ή άμεσα γύρω από το κόμμα αυτό. Θυμάμαι τις μεγάλες –τότε- συγκεντρώσεις του 85, που ήμουν νομίζω 9 χρονών και που τραγουδούσα με πάθος τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς. Τα είχα μάθει απ’ έξω και σαν να βλέπω το επικριτικό ύφος του πατέρα μου στο «Μύρισε θυμάρι και βασιλικός» ή στο «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Τώρα που γράφω τούτες τις λέξεις συνειδητοποιώ ότι ακόμα ξέρω απ’ έξω όλους τους στίχους… Τα παιδικά τραγούδια τα ξεχνάς δύσκολα, όσο κι αν μεγαλώνοντας αρχίζεις και ακούς τα λόγια κι ανασυντάσσεσαι.
Κάπου εκεί παρακάτω, ο αδερφός μου...
...ο Κώστας, είχε φάει αποβολή γιατί είχε κατεβάσει στο δημοτικό τους ΜΑΚΙ (απαγορεύονταν οι πολιτικές παρατάξεις στα μαθητικά συμβούλια). Λόγια η μάννα μου με τον διευθυντή ατέλειωτα. Ανένδοτος εκείνος, διήμερη. Το σχολικό μας άφηνε Ρηγίλλης και Βασ. Γεωργίου, περνούσαμε από το 18 με τη σάκα, «μαμά έλα, πάμε σπίτι να φάμε».
Ύστερα ήρθε η προεκλογική εκστρατεία του πατέρα μου στην Ευρυτανία. Χωριό, χωριό, καφενείο, καφενείο, «γεια σας, είμαι ο Παύλος ο Μπακογιάννης ο γιος του Πάπα-Κώστα και κατεβαίνω με τη Νέα Δημοκρατία…» . Κι εγώ μαζί, να χαμογελάω και να κουνάω σημαίες, να μοιράζω αυτοκόλλητα και αφίσες, να ακούω συζητήσεις που τα μισά δεν τα καταλάβαινα αλλά μου φαινόντουσαν σπουδαία. Εκείνη την εποχή έμαθα και την έκφραση «επί προσωπικού». Γινόταν μια κουβέντα στη Bουλή όπου αναφέρθηκε το όνομά του, και ζήτησε το λόγο. Εγώ που τότε παρακολουθούσα και το πως ανέπνεε, ζήτησα αμέσως διευκρινίσεις για το «επί προσωπικού»… Μου εξήγησε. Ήταν τότε που η Νέα Δημοκρατία και εκείνος μαζί θα άλλαζαν τα πάντα. Δεν πρόλαβε. Στην κηδεία του είχε σημαίες ελληνικές και της Νέας Δημοκρατίας, και στην προκήρυξη του καταλόγιζαν, μεταξύ άλλων, την κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
