Δεν μπορεί να γίνει σοβαρότερο το ξεδιάντροπο. Μια απάντηση στον κ. Μπάμπη Παπαδημητρίου.

Το σενάριο περί κυβερνητικής συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας – Χρυσής Αυγής, είναι πολιτικά απρεπές και πολιτικά αφελές, ακόμη και ως υπόθεση εργασίας. Δεν θα άξιζε καν να συζητηθεί, αν δεν ήταν – σε ένα δεύτερο, διαφορετικό επίπεδο ανάγνωσης – πολιτικά επιτήδειο.

Είναι πολιτικά απρεπές διότι μόνο ως απρέπεια μπορεί να θεωρηθεί ότι ένα κόμμα στην ιστορία του οποίου πρέπει να πιστωθεί η θεμελίωση της Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας θα μπορούσε, μόνο χάριν μιας κυνικής τακτικής εξασφάλισης της εξουσίας να απεργάζεται οποιαδήποτε κυβερνητική συνύπαρξη με ένα ναζιστικό έκζεμα που θέτει σε κίνδυνο και τις δύο αυτές αξίες. Και γινεται ακόμη περισσότερο απρεπές όταν ο αρχηγός του κόμματος αυτού, λίγες ημέρες μόλις πριν, είχε δημόσια καταδικάσει την ύπαρξη του εκζέματος με τον μόνον χαρακτηρισμό που του αξίζει: Ναζί.


Αλλά είναι και πολιτικά αφελές, ακόμη κι αν ξεπεράσει κανείς την απρέπεια. Η Νέα Δημοκρατία, παρά τις όποιες εθνικιστικές κορώνες επιλεγμένου ακροατηρίου στα δεξιά της, ξέρει πολύ καλά ότι η εμπιστοσύνη που της έδειξε το εκλογικό σώμα ήταν ακριβώς για την διαφύλαξη της ιστορικής Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Αυτή ήταν η διαφορά ανάμεσα στις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, διαφορά που έγινε συμβολικά απτή ακόμη και με την αλλαγή της προεκλογικής της ρητορικής. Αντιστρόφως, η Χρυσή Αυγή είναι έως του μυελού των οστών αντιευρωπαϊκή, αντιμνημονιακή και περιχαρακωμένη. Περισσότερες ομοιότητες θα βρει κανείς στην ρητορική της με αυτήν των κομμάτων του «αντιμνημονιακού μετώπου» παρά με της Νέας Δημοκρατίας. Το ευφάνταστο νοητικό κατάσκευασμα που διατύπωσε ο κ.Παπαδημητρίου στο άρθρο του όπου προσπάθησε να δικαιολογήσει δήθεν ορθολογικά την απρέπεια με αφέλεια, δεν αντέχει ούτε στην πρώτη βάσανο ορθολογισμού: ότι τάχα η Χρυσή Αυγή θα στήριζε μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με σκοπό το να παραμείνει η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό χώρο και να μην διολισθήσει σε αριστερές περιπέτειες. Αυτή είναι μία υπόθεση με όρους αντικομμουνισμού της εποχής του Μεσοπολέμου. Δεν είναι καν ιστορικός αναχρονισμός. Είναι διαστροφή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Θα μπορούσε κανείς να ξεπεράσει την απρέπεια και την αφέλεια αγνοώντας τες απαξιωτικά όπως θα τους άξιζε, αν το σχόλιο – συμπεριλαμβάνοντας τον προσδιορισμό «σοβαρότερη» – λες και θα μπορούσε ποτέ να ήταν σοβαρότερο ένα πολιτικό μόρφωμα από γελοιωδέστατα σε σημείο χλευασμού πρόσωπα – αλλά και το άρθρο – μιλώντας αυτό για εθνικισμό και όχι ναζισμό – δεν ήταν επιτήδεια σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Μιλώ για την παγίδα της χρήσης του όρου «εθνικισμός». Δεν θέλω να μπω στην συζήτηση περί της απαξίας του εθνικισμού αυτού καθ’ εαυτού. Ως φιλελεύθερο, ο εθνικισμός μου είναι απεχθής και τα αποτελέσματά του ιστορικά επιβεβαιωμένα. Όμως, ο εθνικισμός δεν παύει να είναι το δήθεν πατριωτικό άλλοθι των ναζιστών στα μάτια των αδαών, που δεν έχουν πάντα την πολυτέλεια ή την έφεση να ασχολούνται με τις λεπτές διαφορές των εννοιών.

Πρόσφατα, στις διακοπές μου, όπου είχα την ευκαιρία να εμπλακώ σε πολιτικές συζητήσεις σε μια περιοχή της Ελλάδας όπου η Χρυσή Αυγή χαίρει ως φαίνεται ιδιαίτερης συμπάθειας, η τυπική απάντηση που έπαιρνα κάθε φορά που μιλούσα για τους Ναζί ήταν: «Δεν είναι Ναζί, είναι εθνικιστές». Με τον ίδιο τρόπο αποκρούουν τον Ναζισμό δημόσια και οι ίδιοι. Αυτό είναι επιτήδειο και επικίνδυνο. Επιτήδειο γιατί δίνει στους Ναζί το αναγκαίο άλλοθι που χρειάζονται για να ξεπεράσουν την ίδια τους την εγγενή αντίφαση: σε αυτήν την χώρα, που είναι στάθηκε με τίμημα που προκαλεί δέος στο πλευρό των συμμάχων για την ελευθερία, δεν μπορείς να είσαι και πατριώτης και Ναζί. Αυτή η αντίφαση φαίνεται στα μάτια και του απλοϊκού ανθρώπου που ο πατέρας του ή ο παππούς του έζησε τον Ναζισμό. Και επικίνδυνο γιατί η επίκληση του εθνικισμού – ως πατριωτισμού στον υπερθετικό – όχι μόνον αίρει αυτή την αντίφαση στα μάτια των ανθρώπων που συγχέουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, αλλά και κάνει την ρητορική τους ελκυστική σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος που αν ήξερε να ξεχωρίζει θα τους είχε ήδη απορρίψει με σιχαμάρα.

Έτσι λοιπόν η υπόθεση εργασίας περί δήθεν «σοβαρότερης, εθνικιστικής έστω Χρυσής Αυγής» δεν είναι παρά η κομψευόμενη επαναδιατύπωση της κύριας ρητορικής άμυνας των Ναζί. Και η απάντηση στο «αν είναι ντροπή ο Εθνικισμός» δεν μπορεί να είναι παρά «δεν είστε καν εθνικιστές, είστε Ναζί, και αυτό, ναι, είναι ξεδιάντροπο».
Πηγή gregoryfarmakis