Η δημοκρατία στο απόσπασμα ...

Την περίοδο των πιο κρίσιμων αποφάσεων διερχόμαστε με κομμένη την ανάσα, καθώς κι αν ακόμη τα βρήκαν(;) μεταξύ τους οι τρεις συγκυβερνώντες, και συμφωνήσει και η τρόικα, απομένει το κρίσιμο ερώτημα: Θα εγκρίνει και η Βουλή το νέο αυστηρότατο μνημόνιο; 

Και αν όχι, πράγμα που δεν αποκλείεται, τι θα επακολουθήσει; 

Εν πρώτοις η ματαίωση της χορήγησης της δόσεως των 31,5 δισ. ευρώ του τριμερούς δανείου. Αλλά τότε αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η παύση όλων των πληρωμών του Δημοσίου, συνεπώς και μισθών και συντάξεων. Τότε όχι μόνο θα πεινάσουμε, όπως λέει ο κ. Στουρνάρας, αλλά θα επακολουθήσει και χάος. Γιατί αναπόφευκτη θα είναι η πτώση της κυβέρνησης και η αδυναμία σχηματισμού άλλης, οπότε θα πρέπει να επακολουθήσουν εκλογές. Και τότε θα ανακαλύψουμε ότι και στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. 

Πώς θα διεξαχθούν εκλογές όταν δεν λειτουργεί το κράτος που έχει παραλύσει; Ποιος θα αντιμετωπίσει την κοινωνική εξέγερση; Και ποιος θα αναλάβει ή θα καταλάβει την εξουσία;

Αλλά και αν η Βουλή εγκρίνει τα συμφωνηθέντα, προϋπόθεση για να δοθεί η δόση είναι η άμεση εφαρμογή των προβλεπομένων από το μνημόνιο. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστες ημέρες θα πρέπει να γίνουν όσα επί δυόμισι χρόνια αρνείται η πολιτική ηγεσία να εφαρμόσει. Ακόμη και η σημερινή τριμερής κυβέρνηση αντιστέκεται στην εκπλήρωση των δεσμεύσεων που έχουν εγκριθεί από τη Βουλή. 

Κάνουν ότι ξέχασαν π.χ. ότι με έγκριση και της Βουλής ρητά έχουμε δεσμευθεί ότι «αναστέλλονται οι διατάξεις του νόμου και των συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν αυτόματες αυξήσεις μισθών, περιλαμβανομένων και εκείνων περί ωριμάνσεων». Και ειδικότερα: «Πάγωμα της ωρίμανσης που προβλέπεται από τον νόμο και στις συλλογικές συμβάσεις μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%» («Καθημερινή», 17/10).

Συνεπώς όλες αυτές τις ημέρες παίζεται εν μέρει θέατρο με την αγανάκτηση που προβάλλεται κατά των πράγματι σκληρών απαιτήσεων της τρόικας από πολιτικούς και απληροφόρητα (ή ψευδόμενα) τηλεοπτικά και ιντερνετικά δίκτυα. Η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη, αλλά πολλά από αυτά έχουν ήδη συμφωνηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και έχουν εγκριθεί από τη Βουλή. 

Αρα είναι πολύ αργά και έπρεπε η ηρωική αντίσταση πολιτικών και συνδικάτων να είχε εκδηλωθεί προτού δεσμευθούμε απέναντι στην τρόικα. Και δεν είναι ελαφρυντικό ότι δεν ήξεραν επειδή δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο. Ας πρόσεχαν.

Μπορεί να φαίνεται παρήγορο ότι η δόση των 31,5 δισ. ευρώ θα μας δοθεί αν τελικά αποδεχθούν και η κυβέρνηση και η Βουλή το νέο μνημόνιο, όμως η κρίση είναι πολύ βαθιά, ακόμη κι αν κάποιο ρευστό χρήμα πέσει στην αγορά, αφού μόλις 1,5 δισ. ευρώ λέγεται ότι θα διατεθεί, αν διατεθεί, για εξόφληση χρεών του Δημοσίου έναντι των οφειλομένων 8 δισ. ευρώ (προς εργολάβους, φαρμακοβιομηχανίες, φαρμακοποιούς, προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία και πολλούς άλλους ματαίως αναμένοντες να πληρωθούν επί μήνες ή και χρόνια). Διότι αν δεν προχωρήσουμε αμέσως στις αλλαγές για τις οποίες έχουμε δεσμευθεί και αν επιτραπεί να κατισχύσουν και πάλι τα διαπλεκόμενα και εν πολλοίς άνομα συμφέροντα (π.χ. του καρτέλ των υγρών καυσίμων) και οι πανίσχυρες και εντός Βουλής συντεχνίες των προνομιούχων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα υπέρ των οποίων δίνουν τα ρέστα τους όλα τα κόμματα (ακόμη και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ) τότε δεν υπάρχει ελπίς. 

Πολύ περισσότερο, αφού οι νέες επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση όχι μόνο δεν επιδιώκονται αποτελεσματικά, αλλά και αποτρέπονται με κάθε τρόπο από τα θιγόμενα τοπικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, την επιχειρηματική και φορολογική ανασφάλεια, από την προσκόλληση προς το μίζερο σήμερα, την ευτελή ψηφοθηρία των αντιμνημονιακών κομμάτων και τον αντιδημοκρατικό λαϊκισμό των περισσότερων ΜΜΕ, και ιδιαίτερα του Διαδικτύου.

Του ΜΕΓΑΛΟΥ Γ. Μαρίνου από το Βήμα...