Αυτά που ακούσθηκαν (από Τραπεζίτες και επιχειρηματίες) στην προχθεσινή ημερίδα του ΣΕΒ και θα τα θυμηθούμε πολλές φορές στο μέλλον, τα ξανακούσαμε το 1975 από τον Α. Αγγελόπουλο της Εθνικής και το 1981 από την Διοίκηση της ίδιας Τράπεζας και αφορούσαν (τότε) 250 δισ. δραχμών, 43 επιχειρήσεις και 30.000 εργαζόμενους. Κανείς τότε δεν έδωσε σημασία για μια οκταετία.
Αλλά το 1983, με ένα σχεδιασμένο πολιτικά (διαχρονικό από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) μεγάλο κόλπο περί εξυγίανσης των προβληματικών τα 250 δισ. δραχμών έγιναν 1 τρισ. δραχμές και τα πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Οι 30.000 εργαζόμενοι έμειναν στον δρόμο. Και η Ελλάδα πέρασε στους μικρομεσαίους της Ευρώπης.
Σήμερα η Ελλάδα με σχεδόν ανύπαρκτη (με παραγωγικό αποτέλεσμα και όχι με δυναμικότητα) την βαριά βιομηχανία, με πλήρη απουσία ξένου κεφαλαίου (εκτός των υπηρεσιών), με μετρημένες πλέον τις μεγάλες και μεσαίες βιομηχανίες, και τις μικρομεσαίες σε προοπτική λουκέτου έχει πάλι συσσωρευμένο (στις Τράπεζες) χρέος κοντά στα 100 δισ. ευρώ από τριπλές (σε σχέση με το 1975) σε αριθμό επιχειρήσεις αλλά με την τελευταία μάζα 10.000 εργαζόμενων στον τομέα της μεταποίησης και του εμπορίου.
Σήμερα όμως δεν είναι το 1981 με τις αρπαχτές στους πόρους της ΕΟΚ και με ανοικτές τις αγορές για δανεικά.
Σήμερα ο ιδιωτικός τομέας έχει στην πλάτη του και το κράτος που ελέγχει την οικονομία στο μεγαλύτερο μέρος και πρέπει να θρέψει στρατούς κρατικών υπαλλήλων.
Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σηκώσει και τα βάρη των ανίατα προβληματικών ιδιωτικών επιχειρήσεων της οικονομίας.
Από την άλλη μεριά ανάμεσα στις επιχειρήσεις αυτές υπάρχει και ο σκελετός στον οποίο μπορεί να στηριχθεί η σάρκα και τα υπόλοιπα οστά μιας νέας, αναγεννημένης, οικονομίας.
Πως θα χωρίσεις όμως τα νεκρά και χωρίς ίχνος ζωής μέρη του ασθενούς σώματος των ιδιωτικών επιχειρήσεων από το υγιές μέρος ώστε να να μην φθαρούν αυτά που θεραπεύονται;
Η ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να μετατρέψει οριστικά την Ελλάδα στην χώρα του συρτάκι ντανς, του φραπέ και του σουβλάκι με γύρο... έχει ήδη οπλισθεί από το 2009 και μετά που ο ιδιωτικός τομέας γενικά ανέλαβε να πληρώσει και τα χρέη του σπάταλου και άχρηστου κράτους.
Βόμβα βεβαίως (μέσα στο γενικότερο σκηνικό της οικονομίας) είναι και οι καθ΄ υπολογισμό απατεώνες επιχειρηματίες που έστησαν επιχειρήσεις με δανεικά και τις λειτούργησαν μόνο με κρατικές δουλειές.
Αυτοί δηλαδή που έγιναν μέρος τους συστήματος της διαπλοκής που έστησαν επίτηδες οι πολιτικοί με τον τίτλο «νέα τζάκια», υπολογίζοντας στις μίζες και στις πάσης φύσεως «χορηγίες».
Όλο αυτό το καρκίνωμα μαζί όμως και με τις περιπτώσεις που μπορούν να θεραπευθούν αποτελούν την νέα πρόκληση της πολιτικής και των πολιτικών της εξουσίας.
Αλλά πως θα αφοπλισθεί η ωρολογιακή βόμβα;
Με τις προτάσεις των απατεώνων του συνδικαλισμού που έχουν ήδη πλησιάσει και την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ και σιγοψιθυρίζουν προτάσεις για κοινωνικοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων μέσω εξαγορών από τις ΔΕΚΟ; Έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον ότι οι συνδικαλιστές είναι η βόμβα της κοινωνίας που ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως θα σκάσει.
Με τα «προγράμματα» πάνω στο γόνατο των «σοβιετικών» του ΣΥΡΙΖΑ για έλεγχο των επιχειρήσεων μέσω των εργαζομένων που θα αποτελέσουν τους νέους μετόχους; Πρόκειται για καραγκιοζιλίκια που ακόμη και στο σοβιέτ να τα πρότεινες (την επόμενη της επανάστασης) θα σε έστελναν στα Γκουλάγκ.
Με την επίσημη κρατικοποίηση των Τραπεζών και την υποχρέωσή τους από το κράτος να απορροφήσουν τα κόκκινα δάνεια για να δείξουμε κοινωνικοποιημένη την οικονομία και να μην αυξήσουμε την ανεργία; Μα αυτό έκανε το 1983 ο Ανδρέα Παπανδρέου και κέρδισε μεν τις επόμενες εκλογές αλλά χάσαμε εμείς αυγά και πασχάλια.
Με την «επενδυτική πολιτική» της σημερινής κυβέρνησης από την οποία απουσιάζουν οι επενδυτές; Ας το ξεχάσουμε γιατί η κατάσταση είναι σοβαρή.
Είναι βαριά κουβέντα να πει κανείς καλά να πάθουμε και ας έλθουν και τα χειρότερα αφού μόνοι μας, πολιτικοί και λαός, βγάζουμε τα μάτια μας γκρεμίζοντας, σαράντα χρόνια, την οικονομία και την κοινωνία για να χτίσουμε ένα κράτος απατεώνων, κοινών κλεφτών, άχρηστων και ανίκανων με μοναδικό σκοπό την αρπαχτή και τον εύκολο πλουτισμό. Αξίζουμε άλλη μία ευκαιρία. Και για να την έχουμε θα πρέπει να αφαιρεθεί το νέο καρκίνωμα της οικονομίας εδώ και τώρα. Μετά τις εκλογές οι βόμβες μόνο σκάνε. Δεν αφοπλίζονται.
Του Γιώργου Κράλογλου Απο το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου