Υπάρχει, μάλιστα, μια φράση σε γνωστή βρετανική τηλεοπτική σειρά που χρησιμοποιεί ένας κυνικός εκδότης εφημερίδας « Τα γεγονότα τα καταγράφει η ιστορία. Εγώ δουλεύω για τις ειδήσεις»!
Θέματα που αφορούν την προσωπική ζωή των πολιτικών ή τις προσωπικές τους συνήθειες τα συναντούσες σε μονόστηλα μεγάλων εφημερίδων, συνήθως ως πληροφορίες του αρθρογράφου, ενώ δεν υπήρχε περίπτωση να τις ακούσεις σε κεντρικό δελτίο.
Όσον αφορά τη Γαλλία, βέβαια, είναι γνωστό τοις πάσι ότι η προσωπική ζωή των πολιτικών καλυπτόταν – με ευλάβεια και αφοσίωση από τους δημοσιογράφους εποχής – με πέπλο μυστηρίου. Ούτε και αυτό ήταν σωστό. Τα δημόσια πρόσωπα, και ειδικότερα όταν κρατούν επιτελικές θέσεις, θεωρητικά δεν πρέπει να κρύβουν τίποτα. Ούτε καν την προσωπική τους ζωή.
Αυτό, όμως, απέχει μακράν από το να γίνεται η προσωπική ζωή ενός ηγέτη πρωτοσέλιδο ή βασική είδηση για μέρες σε μεγάλα έντυπα και ιστοσελίδες αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο το ποιόν του ανδρός. Αν ο Ολάντ δε φέρθηκε καλά στις συντρόφους του είναι θέμα το οποίο επιδέχεται μεγάλης κοινωνικής κριτικής. Αλλά δεν τον κάνει αυτόματα καλό ή κακό ηγέτη.
Υπήρχαν προσωπικότητες της Πολιτικής, των Γραμμάτων και των Τεχνών που άφησαν μεγάλο έργο και έδωσαν το στίγμα τους στην εποχή τους, εμφανίζοντας πολύ άσχημη συμπεριφορά στους οικείους τους και, κυρίως, στους συντρόφους τους…
Η ευρωπαϊκή δημοσιογραφία ποτέ δεν ασχολήθηκε περισσότερο από όσο αναλογούσε με την προσωπική ζωή κάποιας προβεβλημένης προσωπικότητας, εκτός αν υπήρχε λόγος σοβαρός. Όπως εκβιασμός ή δολοφονία.
Κάποτε μού ζητήθηκε να πάρω συνέντευξη από διευθυντή μεγάλης γερμανικής εφημερίδας που είχε βρεθεί στην Ελλάδα ως επίτιμος προσκεκλημένος μιας εκδήλωσης…
Όταν τον ρώτησα, μήπως θυμάται να μου πει αν είχε παραιτηθεί ποτέ από εφημερίδα που εργαζόταν και για ποιο λόγο, μου είπε « Nαι. Επειδή με ανάγκασαν να αποκαλύψω μία ερωτική ατασθαλία πολιτικού προσώπου»…
Στις ΗΠΑ, βέβαια, η αντίληψη γύρω από τα προσωπικά ζητήματα ήταν ανέκαθεν διαφορετική. Η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας κυριαρχούσε στα αμερικανικά Μέσα, με αποκορύφωμα την υπόθεση Λεβίνσκι πριν από 15 χρόνια. Έχει περάσει στην ιστορία η τηλεοπτική δίκη Κλίντον για τον γνωστό λεκέ της Μόνικα. Για τουλάχιστον μία εβδομάδα η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούσε ζωντανά τον εξευτελισμό ενός προέδρου που έκανε ό,τι κάνουν συνήθως οι περισσότεροι άνδρες του πλανήτη, μετά από κάποια χρόνια γάμου…
Η ευρωπαϊκή δημοσιογραφία για χρόνια αψηφούσε τις «Σειρήνες» της δοκιμασμένης « κίτρινης» συνταγής, μέχρι τη στιγμή που η κρίση ηθών και αξιών μετατράπηκε σε οικονομική με αποτέλεσμα να καμφθούν και οι τελευταίες αντιστάσεις.
Όταν μεγάλες εφημερίδες με διεθνή αντίκτυπο, όπως η «Λιμπερασιόν» και η Ελ Παΐς αντιμετωπίζουν τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, όταν μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης η εύκολη λύση είναι η δοκιμασμένη: κλειδαρότρυπα, ίντριγκα, συνωμοσία.
Αν και αυτή η συνταγή περιλαμβανόταν πάντα στο μενού της παγκόσμιας δημοσιογραφίας ποτέ πριν δεν είχε γίνει η μοναδική ουσιαστική είδηση…
Και αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο. Ελλείψει ουσιαστικών ειδήσεων ή πολιτικών πρωτοβουλιών, ακόμα και σοβαρών προσωπικοτήτων που θα εργαστούν για την έξοδο από την παγκόσμια οικονομική κρίση, η δημοσιογραφία σε παγκόσμιο επίπεδο αποκαλύπτει το χειρότερο πρόσωπό της, αξιολογώντας ως πρώτη και απόλυτα σημαντική την ερωτική ή σεξουαλική προτίμηση και το προσωπικό γούστο, ενώ πιθανολογεί, εκτιμά και διαμορφώνει άποψη χωρίς να διασταυρώνει.
Η κόκκινη γραμμή μεταξύ κίτρινου και ενημερωτικού Μέσου έχει παραβιαστεί καταλυτικά με απρόβλεπτες συνέπειες για την αξιοπιστία και, κυρίως, για την αξιοπρέπεια των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης…
Της Ιουλίας Βελισσαράτου Από το Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου