Τον τελευταίο καιρό – και με την ευκαιρία της διελκυστίνδας περί τα μέτρα - καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να επιβληθεί η άποψη περί «
υποκλοπής» της ψήφου των Ελλήνων με υποσχέσεις που δόθηκαν (προεκλογικά) από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Καταβάλλεται δηλαδή προσπάθεια να επιβληθεί η άποψη ότι οι Έλληνες, μέσα στο γενικό χάος που επικρατούσε εκείνη την μακρά προεκλογική περίοδο στη χώρα, ψήφισαν με βάση τα 18, τα 8 ή δεν ξέρω πόσα σημεία προέβαλαν τα κόμματα ως μετεκλογικά προγράμματα.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως το βασικό, το κορυφαίο ερώτημα με το οποίο πήγαμε στις εκλογές ήταν η παραμονή ή όχι στο ευρώ.
Εκεί έγινε η κόντρα.
Οι μεν έλεγαν πως ενδεχόμενη
καταγγελία του μνημονίου και στάση πληρωμών,
θα οδηγούσε σε διακοπή της χρηματοδότησης, έξοδο από το ευρώ και άτακτη χρεοκοπία.
Οι δε υποστήριζαν πως η στάση πληρωμών
θα γινόταν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και σε συνεννόηση με τους εταίρους.
Δεν είχαν, όμως, απάντηση στο ερώτημα τι θα γινόταν στην (βέβαιη) περίπτωση που οι δανειστές δεν δέχονταν τέτοιου είδους συνεννοήσεις.
Για την ακρίβεια, η απάντηση ήταν κάθε φορά διαφορετική και εντελώς ασαφής – δεν θα το κάνουν, θα διαλυθεί η ευρωζώνη, δεν τους συμφέρει, δεν υπάρχει νομική διαδικασία εκδίωξης από το ευρώ και τελικά… θα ζήσουμε μ’ αυτά που βγάζουμε!
