Η ταπείνωση, το αλαλούμ και η μεγάλη σπουδή (ήδη από το 2015)

Καθώς η συζήτηση για την αναβάθμιση των F-16 φουντώνει – και πριν μπούμε σε λεπτομέρειες – πρέπει να γίνει κατανοητό κάτι στο οποίο κατά τη γνώμη μου δεν έχει δοθεί η δέουσα σημασία και δεν έχει αξιολογηθεί.

Πρόκειται για ζήτημα πραγματικής πολιτικής ουσίας: Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, πραγματοποιώντας επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ και διεξάγοντας επίσημες συνομιλίες και κοινή συνέντευξη με τον Αμερικανό Πρόεδρο, υπέστη μία πρωτοφανή ταπείνωση:

Άκουσε τον Αμερικανό Πρόεδρο να μπαίνει σε λεπτομέρειες εξοπλιστικού περιεχομένου, με αναφορά σε συγκεκριμένα νούμερα, αλλά και στη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έλεγε δηλαδή κατάμουτρα στον κ. Τσίπρα πως την ώρα που η χώρα του (του Τσίπρα) λιώνει στην ανεργία, η δική του χώρα (του Τραμπ) θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας με λεφτά των χειμαζομένων Ελλήνων.

Φυσικά, δεν χρειαζόταν να μπει σε τέτοιες λεπτομέρειες και να κάνει τέτοιες αναφορές. Ούτε έχει γίνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Πάντα γίνονται γενικόλογες αναφορές του τύπου «συζητήσαμε σημαντικά αμυντικά, ενεργειακά και εμπορικά θέματα».

Είναι προφανές ότι άλλος ήταν ο σκοπός. Δηλαδή, η ταπείνωση.

Τι έκανε ο παππούς σου στον Εμφύλιο;

Θα είναι λάθος για την ΝΔ να θέσει στον λαό το δίλημμα «αριστερά ή δεξιά». Επειδή σε αυτή την περίπτωση θα χάσει! Να μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία στην Πειραιώς γι' αυτό. Το σωστό ερώτημα αφορά την Ελλάδα της μιζέριας ή την Ελλάδα της ευημερίας. Όποιος νομίζει ότι βρήκε την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία, απλά γεμίζει με νερό τον μύλο του Τσίπρα.

Ο κ. Τσίπρας και η Αριστερά έχουν υποστεί μία ιστορική και ταπεινωτική ήττα. Έχουν υποχρεωθεί να γλύφουν εκεί που έφτυναν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον αντιαμερικανισμό τους που συνετρίβη στην συνάντηση με τον Τραμπ; Τα «σκισμένα μνημόνια», τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων; Όπου κι αν κοιτάξει ένας αριστερός, η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ τον πληγώνει. Κι εκεί που τον είχαμε να λέει ότι «δεν είναι αυτή η Αριστερά», του δίνουμε τώρα την ευκαιρία να δραπετεύσει, ρωτώντας τον αν ο παππούς του που βγήκε στο βουνό ήταν ένας «προδότης συμμορίτης». Να με συγχωρείτε, αλλά αν κάποιος με ρώταγε εμένα κάτι αντίστοιχο θα έλεγα κι ένα «άει στον διάολο».