Και η Δεξιά συμπεριλαμβάνει και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας. Λαϊκοί και Φιλελεύθεροι, ΕΡΕ και Ενωση Κέντρου ταυτίζονταν στο κοινωνικό καθεστώς και μόνο «διαχειριστικές» διαφορές είχαν. Να μπούμε στον Α΄ Π.Π. ή να μην μπούμε; Πού σταματά η εξουσία του ανώτατου άρχοντα;
Κι αν αναρωτηθούμε ποιοι ήταν πιο αδιάλλακτοι στην αντιπαλότητα τους στην Αριστερά, θα έλεγα ότι το Κέντρο παίρνει τα εύσημα. Ποιος ήταν πιο αντικομμουνιστής και εθνικά σκεπτόμενος από τον πρωθυπουργό, που το 1944 τολμούσε να κουνάει το δάχτυλο από το μπαλκόνι σε πλήθος ένοπλων κομμουνιστών, αυτόν που κράτησε γερά στον άγριο Δεκέμβρη κι έστειλε αργότερα μεραρχία στην Κύπρο; Η μεγάλη Δεξιά είναι Κεντροδεξιά γιατί περιλαμβάνει και το Κέντρο, όλους όσοι πιστεύουν στο αστικό κοινωνικό καθεστώς και στην ιδέα του έθνους.
Πρώτο μεγάλο λάθος της Δεξιάς, ότι έκρυψε τις ιδέες της. Σαν να ντρεπόταν γι’ αυτές. Μπέρδεψε τη μετριοπάθεια, εκ των αρχών της παράταξης, με την ενοχική ανοχή στους μηδενιστές. Κι η ανοχή εξελίχθηκε σε συνενοχή. Η Αριστερά δεν «εκτίμησε», φυσικά, την υποχώρηση. Ορθά εξέλαβαν ότι η Δεξιά έσκυψε το κεφάλι. Καβάλησαν στον σβέρκο της. Διότι αυτοί δεν είναι μετριοπαθείς. Κατά βάθος γι’ αυτούς όλοι είμαστε «φασίστες». Η επιθετική ρητορική και η πρακτική της Αριστεράς καλά κρατούν, διότι τα γιαχωβίτικα αναλυτικά εργαλεία της δεν της επιτρέπουν τέτοιες διακρίσεις. Απλά δεν είναι αδαείς και μπρούτοι σαν τους χρυσαυγίτες, που το γράφανε στις μπλούζες, μπρος και πίσω, στο τζόκεϊ, μόνο στο κούτελο δεν το είχαν, μη τυχόν και χάσουν τα εύσημα του τσαμπουκά. Οι άλλοι, επειδή ακόμη φυσάνε τον χυλό του ’49, έχουν καταλήψεις, στέκια, «αντιεξουσιαστές», χίλια πλοκάμια «μετωπικές» και κρυφοσυνιστώσες για τις βρομοδουλειές, ώστε να αρνούνται τη βία, στην οποία κλείνουν το μάτι.
Δεύτερο λάθος ήταν ότι μερικοί δικοί μας είχαν γίνει μπλε ΠΑΣΟΚ στη νοοτροπία. Η πεπατημένη του συχωρεμένου Κινήματος στους διορισμούς και στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος ακολουθήθηκε με τα ίδια βλαπτικά αποτελέσματα στο δημόσιο συμφέρον. Εγινε σε πολύ μικρότερη κλίμακα, αλλά έγινε. Διότι όταν ξεκινάς από μη ιδεολογικά κίνητρα, χρησιμοθηρικά και φοβικά, πέφτεις στην απλή διαχείριση και έχεις ραντεβού με τη λαμογιά. Διότι κάτω από πλαστικές άχρωμες σημαίες τέτοιοι μαζεύονται.
Τρίτο λάθος, ότι η ιδεολογική μάχη είχε αντικατασταθεί από τη διαχείριση, ενώ τα στεγανά οδήγησαν στον εξουσιαστικό ιδρυματισμό. Είχαμε χάσει την επαφή με την κοινωνία και είχαμε εγκαταλείψει τον ιδεολογικό αγώνα. Στεκόμασταν σούζα στα απολιθώματα του σταλινισμού και του αριστερισμού. Αντί να προβάλλουμε με τόλμη τις ιδέες μας, αντί να σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες μας, τις υποστέλλαμε για να μη μας πουν… δεξιούς! Δεν ήταν της μόδας, ρε παιδί μου.
Ετσι επιτρέψαμε στην Αριστερά να καταλάβει σταδιακά τον δημόσιο λόγο, την παιδεία, τα ΜΜΕ, την τέχνη. Αναγνωρίσαμε στο αντεστραμμένο είδωλο του ναζισμού, την Αριστερά, μια ανύπαρκτη αγιότητα. Τους κάναμε τόπο να διαβούν και να διαλύσουν τη γλώσσα, να υπονομεύσουν την ελληνική ταυτότητα, να κοπρίζουν στα παιδιά τις ιδεοληψίες τους, κακοποιώντας την Ιστορία, φτύνοντας πάνω στα σύμβολα και στους ήρωες του έθνους μας, πάνω στην ίδια την έννοια του έθνους.
Τα ράκη των προκατακλυσμιαίων ιδεών τους πλημμύρισαν ακόμη και την κρατική τηλεόραση. Τα πανεπιστήμια των μεγάλων εθνικών ευεργετών έγιναν γκουλάγκ εκφασισμού, ιδεολογικής και σωματικής τρομοκρατίας, άντρα μισελληνισμού.
Και σε όποιον διατύπωνε αντίλογο και αμφισβητούσε τα πεπραγμένα των συμμοριών του μηδενισμού και της βλακώδους ψευτοπροόδου ορμούσαν σαν ύαινες οι φουλαράτοι «διανοούμενοι», οι… αγωνιστές, οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι των μπετατζήδων.
Η Δεξιά ντρεπόταν που νίκησε και δεν άφησε τη χώρα να γίνει χοιροστάσιο του «υπαρκτού».
Η Δεξιά είχε βάλει τις σημαίες και τις ιδέες της στη ναφθαλίνη. Ετσι το σαράκι δούλευε.
Επόμενο μεγάλο λάθος, η διστακτικότητα. Διστάζαμε να συντρίψουμε την ανομία, να εφαρμόσουμε το κράτος του νόμου στα Εξάρχεια, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους και στις πλατείες. Αυτά, ευτυχώς, τέλειωσαν.
Δεν φτάσαμε τυχαία σε αυτό το χάλι. Φτάσαμε γιατί μεριάσαμε να διαβούν.
Καταντήσαμε έτσι γιατί εμείς, από την πολλή πολιτική μετριοπάθεια, αποϊδεολογικοποιήσαμε τόσο την πολιτική μας, που έγινε σαν ξεθυμασμένη κόκα κόλα αφημένη στον ήλιο. Προς Θεού, μη μας πουν και δεξιούς!
Και για την οικογενειοκρατία τι να πω και τι να μολογήσω; Φυσικά, δεν αφορά μόνο τη Δεξιά. Και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά υπάρχουν τα «τζάκια». Αλήθεια, θα πάρουν επίδομα θέρμανσης κι οι γόνοι; Ομως εμένα δεν με νοιάζει τι κάνουν στο ΠΑΣΟΚ ή στον ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία/Και ποιος ξέρει τι άλλο. Αφού εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς, γιατί να κάνουμε τα ίδια;
Πολλά άλλαξαν. Οι ιδέες μας είναι πάλι εδώ. Οι σημαίες μας ανεμίζουν και πάλι. Τσαλακώνουμε την ανύπαρκτη «αγιότητα» της μηδενιστικής Αριστεράς κι ανατρέπουμε τη δικτατορία της στον δημόσιο λόγο. Ομως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Θα τον περπατήσουμε ως το τέλος.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου