Όταν πήρε τον λόγο μέσα σε τρία λεπτά, με τον γνωστό του τρόπο, απέδειξε πώς ένας μικροεπιχειρηματίας με κέρδη 30.000 ευρώ, στο τέλος, μετά την επιδρομή του βρωμερού και τρισάθλιου Ελληνικού Δημοσίου, θα πρέπει να ζήσει με 300-400 ευρώ τον μήνα.
Και τότε είπε πως «πρέπει να στήσουμε το μνημείο του αγνώστου επιχειρηματία.» Μέσα στο κατάμεστο αμφιθέατρο έγινε χαμός. Ας σημειωθεί πως το ακροατήριο δεν ήταν κομματικό.
Μετά την εκδήλωση, κατηφορίζοντας προς το κέντρο της πόλης, σκέφτηκα πόσο διδακτική θα ήταν η ανέγερση αυτού του μνημείου. Τι μήνυμα θα έστελνε στην κοινωνία. Με πίκρα παραδέχτηκα, σε αυτόν τον διάλογο με τον εαυτό μου, πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί στην Σοβιετική Ελλάδα, καθώς αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις είτε είναι πορφυρογέννητοι είτε πανεπιστημιακοί. Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους δεν είναι βιωματικές, αλλά διαισθητικές. Και αν βρέθηκε ένας άνθρωπος από την πολιτική τάξη της πατρίδας μας να τιμήσει τον άγνωστο επιχειρηματία, αυτό έγινε γιατί δούλεψε σκληρά στον ιδιωτικό τομέα για να ζήσει την ζωή του. Αν του δώσεις ένα φύλλο επιταγής ή ένα γραμμάτιο, γνωρίζει πώς θα το συμπληρώσει, δεν θα το κοιτάζει αμήχανα.
Αλήθεια, σκέφτομαι πόσοι επιχειρηματίες, ανεξαρτήτως μεγέθους, έχασαν την ζωή τους από την πίεση και το άγχος της δουλειάς; Πόσοι επιχειρηματίες δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί δεν γνωρίζουν τι τους ξημερώνει; Πόσοι επιχειρηματίες καταστράφηκαν και το βρωμερό και τρισάθλιο Ελληνικό Δημόσιο δεν τους δίνει δεύτερη ευκαιρία; Πόσοι επιχειρηματίες ανοίγουν το πρωί την επιχείρηση τους και δεν ξέρουν αν θα βγάλουν τα έξοδα τους; Πόσοι επιχειρηματίες έχουν ιδρώσει κι έχει στεγνώσει το στόμα τους για να πάρουν τις ενημερότητες; Όλα αυτά δεν έχουν τελειωμό, όπως δεν έχουν και ανταμοιβή.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας και η σοβιετοποιημένη ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους ως κλέφτες, απατεώνες, στυγνούς εκμεταλλευτές. Αντί να αποτελούν ένα κοινωνικό πρότυπο γιατί επιχειρούν, γιατί ρισκάρουν, γιατί δημιουργούν θέσεις εργασίας, γιατί πληρώνουν φόρους, γιατί πέφτουν και ξανασηκώνονται, γίνονται ο μόνιμος στόχος των φορολογικών επιδρομών, στιγματίζονται ηθικά από ανεπάγγελτους πολιτικούς και από έναν εσμό κρατικών λειτουργών που, επιπροσθέτως, βάζουν κάθε είδους εμπόδια στην επιχειρηματική τους δράση.
Η πατρίδα μας θα αλλάξει μόνον αν η κοινωνία συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί πως το κέρδος, η παραγωγή πλούτου και συνακόλουθα η επιχειρηματικότητα, αποτελούν αξίες απαραίτητες για την ευημερία της. Όταν το κλίμα μέσα στην κοινωνία θα είναι τέτοιο που ένας νέος, αντί να εκλιπαρεί για μια θέση στο Δημόσιο, να ξεκινά, με όλα τα ρίσκα, μια δική του δουλειά-- γιατί θα γνωρίζει πως θα υπάρχει ανταμοιβή και θα υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία αν κάτι δεν πάει καλά—τότε θα αρχίσουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της ανάπτυξης.
Μέχρι να συμβούν όλα αυτά, ας λάβουμε πολύ σοβαρά υπ΄όψη την πρόταση του Α.Γεωργιάδη.
Στο κάτω-κάτω φτιάξαμε μνημείο για τους «νεκρούς» της ΕΡΤ, γιατί να μην τιμήσουμε και τον, πραγματικά, ηρωικό ανώνυμο επιχειρηματία;
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου