Ήρθε όμως η Τρίτη Διεθνής του κομμουνιστικού κινήματος το 1924 και το έθεσε σε άλλη βάση. Στην βάση της ύπαρξης μακεδονικής εθνότητας, με την δική της ταυτότητα και γλώσσα, που απαιτούσε την απόκτηση εδάφους για να συγκροτηθεί ως κράτος.
Και αυτή ακριβώς ήταν η διακύβευση του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Συνεπώς, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως το Μακεδονικό ζήτημα ήταν, εν πολλοίς, δημιούργημα της Αριστεράς. Και λύθηκε επειδή ηττήθηκε η Αριστερά.
Σήμερα όμως το πρόβλημα με την FYROM δεν αφορά την Ιστορία. Αφορά την πολιτική. Δηλαδή τον συσχετισμό των δυνάμεων.Και στο πολιτικό επίπεδο, πάντα ο ισχυρότερος επιβάλλει τις απόψεις του, εν όλω ή εν μέρει. Ανάλογα με τα συμφέροντα του.
Στην περίπτωση μας με την FYROM θα είμαστε το μοναδικό παράδειγμα στην παγκόσμια ιστορία, όπου ο ισχυρός έκανε τις περισσότερες παραχωρήσεις προς τον αδύναμο. Γιατί η εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία», αποτελεί εθνική ήττα γοήτρου και ισχύος στην περιοχή. Μια εθνική ήττα με πολλά παρεπόμενα προβλήματα
που θα προκύψουν μετά την συμφωνία—αν τελικά επιτευχθεί—και θα αφορούν δύο θέματα.
Πρώτον: την καταβολή αποζημιώσεων σε όσους έχασαν τις περιουσίες τους λόγω του εμφυλίου πολέμου. Κάτι ανάλογο με την περίπτωση των Τσάμηδων, αλλά σε μεγαλύτερη έκταση, γιατί θα αφορά εκτάσεις που ανήκουν σε τρεις Ελληνικούς νομούς.
Δεύτερον: Είναι πολύ λογικό, εφ΄όσον με την δική μας υπογραφή αναγνωρισθεί πως υπάρχει και μια άλλη Μακεδονία, η κρατική υπόσταση της οποίας θα ονοματισθεί με έναν προσδιορισμό, τότε αυτή η άλλη Μακεδονία να ζητήσει να θέτουμε κι εμείς έναν ανάλογο προσδιορισμό στην εσωτερική χρήση της ονομασίας «Μακεδονία.»
Στην αρχή αυτή η απαίτηση θα αφορά ονομασίες δημόσιων φορέων ( Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Αεροδρόμιο Μακεδονίας, κόκ.), αργότερα μπορεί να επεκταθεί και σε ετικέτες ιδιωτικών συμφερόντων.
Επαναλαμβάνω, πως η απαίτηση τους αυτή θα είναι εύλογη και δικαιολογημένη, αν συναινέσουμε σε λύση με το όνομα «Μακεδονία». Προφανώς για τους αριστερούς τύπου Βούτση και κάποιους ροζέ αριστερούληδες αυτά είναι «ψιλά γράμματα.» Λύση νάναι κι΄ό,τι νάναι. Από την δεκαετία του 90—θλιβερή μειοψηφία—αυτά πιστεύουν.
Το Σκοπιανό πρόβλημα πολύ δύσκολα μπορεί να επιλυθεί θετικά για τα Ελληνικά συμφέροντα. Γι΄αυτό άλλωστε και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις τελικά το έβαζαν στο «ψυγείο». Το δόγμα «η μη λύση είναι προτιμότερη από μια κακή λύση», είναι σοφό.
Άλλωστε την FYROM δεν την απασχολεί η αναγνώριση της από τις λοιπές χώρες του πλανήτη μας, αλλά η αναγνώριση της από την Ελλάδα. Γι΄αυτό και Ζάεφ δήλωσε πως η συμφωνία με την πατρίδα μας θα είναι για την FYROM το «τέταρτο Ιλιντεν».
Όταν όμως οι κυβερνώντες και όχι μόνον, ασπάζονται τις θέσεις των γειτόνων μας, πολύ δύσκολα θα εκμεταλλευθούμε αυτό το άγχος τους και την ανάγκη τους να τους αναγνωρίσουμε.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου