Πώς είναι σε στιγμές ανέλπιστης χαράς, που χίλια πράγματα όλα μαζί σού έρχονται στη σκέψη και στα χείλη; Ετσι ακριβώς νιώθω με την επιστροφή Κουβέλη σε θέση αναπληρωτή υπουργού και μάλιστα του Καμμένου. Τι θεία έμπνευση ήταν αυτή! Τι διεστραμμένος συνδυασμός!
Καμμένος με Κουβέλη· θα ζήσουμε αξέχαστες στιγμές. Το ξέρω, το νιώθω μέσα στο μεδούλι των οστών μου. Επομένως, ας μου επιτραπεί, από τη θέση του επαγγελματία, να ευχαριστήσω τον πρωθυπουργό για την εξαίρετη εκλογή του.
Αφού άφησα τον ενθουσιασμό μου να ξεθυμάνει, επιστρέφω στην ψυχρή θέαση των πραγμάτων, για να παρατηρήσω το εξής: μένω άναυδος με τη σκληρότητα που μπορεί να δείξει ο Τσίπρας εις βάρος του Κουβέλη. Εδώ βλέπουμε ένα συνδυασμό σκληρότητας και σαρδόνιου χιούμορ, που θυμίζει μία από τις πιο χαριτωμένες στιγμές του Στάλιν. Το 1937, όταν διάβαζε την υπαγορευμένη ομολογία του στρατάρχη Τουχατσέφσκι (την πιτσιλισμένη με αίμα, όπως αποκαλύφθηκε όταν άνοιξαν τα αρχεία...) είπε δυνατά για να ακούσουν οι γύρω του: «Πω πω! Ωστε είναι αλήθεια...».
Κατάλαβα όμως και κάτι για τον μπαρμπα-Φώτη: ο άνθρωπος είναι μαζοχιστής. Οχι στο σεξ, μαζοχιστής στην πολιτική. Τραβάει ο οργανισμός του τον εξευτελισμό και την ταπείνωση. Από τα σχετικά σχόλια, το γελοιωδέστερο προερχόταν φυσικά από δημοσιογράφο, που ήθελε την επιλογή Κουβέλη να συνιστά «άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ». Σε ποιον, αλήθεια; Πέραν του ιδίου του Κουβέλη, ασφαλώς.
Κατά τα λοιπά, μόνον ο διορισμός του Βίτσα στη θέση του Μουζάλα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ειδάλλως, σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι ο πρωθυπουργός αντικατέστησε το τίποτα με το τίποτα και κάλυψε τα κενά με τα κενά, ώστε τα πράγματα να μείνουν κατά το δυνατόν ως είχαν. Αυτά για τον ανασχηματισμό και πάμε παρακάτω...
Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου