Κανείς όμως δεν είχε σκεφθεί, όταν ξεκίνησε η κρίση, ότι σε μια τόσο δύσκολη καμπή για ολόκληρη την Ευρώπη, τη δική μας χώρα θα οδηγούν πολιτικοί χωρίς καμία διοικητική εμπειρία, με συγκεχυμένες απόψεις για τον κόσμο, την κοινωνία και, το χειρότερο, την οικονομία.
Κομματικά στελέχη που μιμούνται συμπεριφορές ακραίου λαϊκισμού, με την ελπίδα να συγκρατήσουν όσους περισσότερους ψηφοφόρους μεταξύ εκείνων που πίστεψαν ανεδαφικές υποσχέσεις λύτρωσης από τις συνταγές της ευρωπαϊκής λιτότητας.
Τίποτε από όλα αυτά δεν ταράζει τα σχέδια του άρχοντος της οικονομικής πολιτικής, τον οποίο άλλωστε ακολουθούν χωρίς πολλά πολλά όλα τα μέλη της Ευρωομάδας. Στη συνεδρίαση αυτής της εβδομάδας και αυτός θα είναι ο κανόνας τους επόμενους μήνες, όλα τα κράτη αυτού του ισχυρότατου κύκλου αποφάσεων, είχαν συνταχθεί πίσω από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας. Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν σύμμαχο. Η κατάσταση είναι χειρότερη ακόμη και από την αποξένωση που αντιμετώπισε η χώρα όταν οι εταίροι εγκατέλειψαν τη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, τον Νοέμβριο 2014.
Ο κ. Σόιμπλε δεν βιάζεται. Αν κάτι τον πιέζει αυτό δεν είναι η Αθήνα και οι τρέλες της. Θέλει να δει το ΔΝΤ να υπογράφει το ελληνικό πρόγραμμα βάζοντας νέα κεφάλαια. Αν όμως δεν τα καταφέρει, θα δεχθεί το Ταμείο σε ρόλο επόπτη, με την προϋπόθεση όμως ότι θα συνυπογράψει την έκθεση των τεχνοκρατών (Staff Level Agreement) ώστε να έχει κάτι χειροπιαστό να δείξει στους Γερμανούς βουλευτές.
Το ίδιο το Ταμείο θα προτιμούσε να μείνει εκτός, αλλά θα συμβιβαστεί, όπως έκανε το 2015, στον ρόλο του εξειδικευμένου... παρατηρητή. Με μια προϋπόθεση όμως: να πιστεύει στην ορθότητα του προγράμματος, ακόμη κι αν χρειαστεί να υπολογιστούν κάποια «νούμερα» σε ύστερη φάση. «Δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη. Η Ελλάδα χρειάζεται άφεση χρέους, ρηξικέλευθες αλλαγές στις προτεραιότητες του κράτους, άμεση ρύθμιση των “κόκκινων” δανείων και πλήρες άνοιγμα των αγορών, ειδάλλως οικονομία και κοινωνία θα πνιγούν στον βούρκο της στασιμότητας», εξηγούν.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι έχει πιαστεί στην τανάλια της σκληρής πραγματικότητας. Οταν, το καλοκαίρι 2015, το κυβερνητικό τιμ υποσχέθηκε ότι το 2018 θα είναι σε θέση να καλύπτει τους τόκους του χρέους. Που σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα αφήνει πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ ή 5,5-6 δισ. ευρώ. Τώρα που πρέπει να περιγράψει με ποιον ακριβώς τρόπο θα συμβεί αυτό, αρνείται να το πράξει.
Ο κ. Σόιμπλε δεν βιάζεται. Οσο ο κ. Τσίπρας αφήνει το θέμα ανοικτό, τόσο μεγαλώνουν οι δυνατότητες του Γερμανού πολιτικού να μετατρέψει την Ελλάδα σε «Ιφιγένεια» για να γεμίσουν τα πανιά της Χριστιανοδημοκρατίας όταν θα έχουν φανεί οι μεγάλες δυσκολίες της εκλογικής μάχης στη Γερμανία. Αν και, προσωπικά, πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα κάνει τελικά το επόμενο βήμα και θα κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση με όποιο κόστος, προτού φτάσουμε σε αυτό το σημείο απόγνωσης.
Του Μπ. Παπαδημητρίου στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου