Μερικοί από μας, που είχαμε σπουδάσει στην Γερμανία, είχαμε επισκεφθεί τους κοντινούς μας «παράδεισους». Ζήσαμε την Ουγγρική εξέγερση ή την Άνοιξη της Πράγας. Ήταν καλό εμβόλιο αυτό, που μας καθιστούσε απρόσβλητους στον δογματικό μαρξισμό.
Όμως με τους παλιούς μας Γαλλοσπουδαγμένους φίλους ήταν πια αδύνατο να συζητήσουμε. Το ίδιο πρόβλημα συναντούσαν και όσοι είχαν φοιτήσει σε Αγγλικά και Αμερικανικά Πανεπιστήμια.
Ακόμα το 1980 οι Γαλλικές εγκυκλοπαίδειες δεν είχαν αναφορές στον Καρλ Πόππερ. (Έγραψε το σημαντικότερο έργο του το 1935). Τα βιβλία του μεγαλύτερου σύγχρονου φιλόσοφου της επιστήμης άρχισαν να μεταφράζονται στα Γαλλικά με καθυστέρηση πενήντα ετών.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 μίλαγα σε Γάλλους φίλους μου για το Ιντερνέτ και μου απάντησαν: «Και τι είναι το Ιντερνέτ; Εμείς έχουμε το mini-tel!». (Ήταν ένα είδος τηλεφωνικού ευρετηρίου).
Όπου και η πικρόχολη παρατήρηση του Νίκολας Νεγκροπόντε: «Οι Γάλλοι έχουν δυσκολία να αποδεχθούν οτιδήποτε δεν έχουν εφεύρει οι ίδιοι».
Με αυτά και με αυτά έμειναν αθεράπευτα πίσω. Προσπαθούν τώρα απελπισμένα να εκσυγχρονιστούν.
Όμως κληροδότησαν σε μας τα απομεινάρια της σκέψης τους. Οπαδούς του Μπωντριγιάρ, του Ντελέζ, του Αλτουσέρ… (Ούτε στην Γαλλία δεν διαβάζεται πια ο Αλτουσέρ!).
Κι έτσι επέπεσε εφ’ ημών Μπαλτάς. Πάμε πενήντα χρόνια πίσω! Έλεος!
Του Ν. Δήμου από το Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου