Μόνον με αυτή την λέξη μπορούν να περιγραφούν τα όσα ζούμε όλες αυτές τις μέρες, με αφορμή πρώτα την εξαφάνιση του νεαρού Βαγγέλη από την Κρήτη και μετά την τραγική του κατάληξη.
Επίσημοι, ημιεπίσημοι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι και μαζί όλοι εμείς στα μέσα ενημέρωσης κλαίμε , φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε. Ανακαλύπτουμε «την Αμερική». Ξαφνιαζόμαστε. Κανεις δεν ήξερε τίποτε. Ούτε για όλα όσα όπως φαίνεται γινόταν στην Γαλακτοκομική σχολή των Ιωαννίνων, ούτε για όλα όσα συμβαίνουν σε όλη την χωρά σε σχολειά, πανεπιστήμια αλλά και στην καθημερινή ζωή.
Μεγάλα λόγια αρμόδιων που τώρα δηλώνουν πως θα γίνουν επιτροπές, θα ενισχύσουν τις υπάρχουσες δομές, θα ψαχτούν όλα, θα…θα…θα…
Τώρα ανακαλύπτουμε ότι σε κάθε σχολείο πρέπει να υπάρχει υπεύθυνος για την σχολική βία καθηγητής και να ασχολείται με το θέμα.
Τώρα «ανακαλύπτουν» οι επίσημοι ότι δεν υπήρχε στην συγκεκριμένη σχολή φύλαξη.
Τώρα όλοι θυμούνται πως υπάρχουν ευθύνες , ανακαλύπτουν ξαφνικά πως στην κοινωνία μας υπάρχει εκφοβισμό.
Τώρα αρχίζουν κάποιοι να λένε πως υπάρχουν «μάγκες», πως ομάδες μικρών και μεγάλων σε όλες τις δομές της κοινωνίας, επιβάλλουν τις απόψεις τους , πως η ελληνική κοινωνία έχει γίνει ένα είδος κοινωνίας όπου άλλοι με την βία των χεριών και άλλοι με την βία των κολλητών, κάνουν ότι θέλουν. Βγάζουν στο περιθώριο όποιους θέλουν. Όποιους δεν είναι ίδιοι με αυτούς.
Είμαστε όλοι υποκριτές, γιατί ενώ όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, κάθε μέρα, κάθε ώρα, εμείς κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε αν δεν μετέχουμε σε κάποια από αυτά.
Και τώρα όλοι, με την δημοσιότητα που πήρε η τραγική κατάληξη ενός παιδιού, τα «είδαμε» όλα. Και όπως ακούω παντού να λένε «ευαισθητοποιηθήκαμε».
Κι όμως , κανένας δεν ευαισθητοποιήθηκε. Όλα αυτά είναι υποκρισίες. Υποκρισίες από όσους επισήμους αποφάσισαν να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες στο Ρέθυμνο για την κηδεία.
Από τους αρμοδίους της εκπαίδευσης που αποφάσισαν τώρα να «ευαισθητοποιηθούν» και να έχουν λέει τις σημαίες στα σχολειά μεσίστιες. Κι όμως , είναι βέβαιο ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα δικά τόπος σχολεία συμβαίνουν μικρά και μεγάλα τέτοια περιστατικά, τα οποία τα αφήνουν να περάσουν. Για να μην θίξουν τα δεδομένα.
Από τα μέσα ενημέρωσης που κλαίμε μέσα από κείμενα και μέσα από τον φακό της κάμερας που καταγράφει τον πόνο που «πουλάει».
Και είναι υποκρισία όχι γιατί δυστυχώς όλο αυτό , από τόση περισσότερους δεν είναι ειλικρινές αλλά «αναγκαστικό λογω του κλίματος». Γιατί αν ήταν πραγματικό, θα είχαμε ήδη , ως κοινωνία και ως «θεσμοί» αντιδράσει πολλές φόρες εδώ και χρόνια, σε κάθε είδους μικρό εκφοβισμό που υπάρχει σε όλη την κοινωνία.
Και υποκρινόμαστε γιατί , από την άλλη πλευρά , οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνον δεν αντιδρούμε σε αυτές τις παρέες, τις ομάδες των τύπων που το παίζουν μάγκες, αλλά πολλές φόρες τους ζηλεύουμε κιόλας.
Και μάγκες, δεν υπάρχουν μόνον στα σχολειά και τα πανεπιστήμια. Μάγκες υπάρχουν και στην κοινωνία, στην κάθε δουλεία, στην πολιτική, στον συνδικαλισμό Παντού.
Υποκρινόμαστε τέλος γιατί σε λίγα εικοσιτετράωρα όλα θα έχουν ξεχαστεί Και οι μάγκες θα συνεχίσουν, σε όλα τα επίδενα της μαγκιές τους. Το ξέρεις ποιος είναι εγώ δηλαδή…
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου