Το μέρος που έχει δίκιο αφορά το πολιτικό σφάλμα, ή αν- θέλουμε να το εξειδικεύσουμε- το κομματικό σφάλμα. Είναι αληθές ότι «ο κ. Αντώνης Σαμαράς κρύφτηκε πίσω από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου» για να μην πράξει το εθνικό του καθήκον.
Πράγματι «ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε αυτός και το ΠΑΣΟΚ μόνοι τους την ευθύνη για τη διάσωση της χώρας» και ακόμη χειρότερα: η τότε κυβερνώσα παράταξη φορτώθηκε όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της καταστροφικής πενταετίας 2004-2009. Αληθές είναι επίσης ότι τότε, με την υπερψήφιση του μνημονίου, παίχθηκε το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και «η παράταξη ανέλαβε δυσανάλογα μεγάλο βάρος», που λέει και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, που έγινε ακόμη βαρύτερο από τους χουλιγκανισμούς διάφορων «Αγανακτισμένων» ακροαριστερής και ακροδεξιάς κοπής που κυνηγούσαν τους βουλευτές και τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ από συγκέντρωση σε συγκέντρωση.
Γιατί όμως είναι και «ιστορικό λάθος»; Επειδή η χώρα στάθηκε όρθια, έστω από 155 βουλευτές; Επειδή δεν χρεοκοπήσαμε και αποφύγαμε τις ουρές στα σούπερ-μάρκετ όπως γίνεται τώρα στη Βενεζουέλα, ή τους περιορισμούς στις αναλήψεις όπως έγινε στην Κύπρο; Κι ας υποθέσουμε ότι ο κ. Παπανδρέου ασπαζόταν τη φαεινή ιδέα του κ. Βενιζέλου να υπερψηφιστεί η σύμβαση από 180 βουλευτές, κάτι που φυσικά θα βόλευε το ΠΑΣΟΚ, αφού θα μοιραζόταν το βάρος των -ομολογουμένως δύσκολων- μέτρων με τη Ν.Δ. Κι αν γινόταν η στραβή, και δεν υπερψηφιζόταν; Ποιος θα είχε την ευθύνη αυτού του εγκληματικού τυχοδιωκτισμού; Δεν θα έπρεπε -δικαιολογημένα αυτή τη φορά- να λιθοβολούμε τον κ. Παπανδρέου που έπαιξε στα ζάρια τη χώρα, για να αποφύγει ολόκληρο το πολιτικό κόστος;
Υπάρχουν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ που υπολογίζουν ότι τελικώς ο κ. Σαμαράς θα ενέδιδε και δεν θα άφηνε τη χώρα να χρεοκοπήσει. Οτι τελικώς θα συνομολογούσε στην υπογραφή του μνημονίου και η πολιτική ιστορία του τόπου θα ήταν διαφορετική, αφού θα υπήρχαν ευρύτερες συναινέσεις και δεν θα ζούσαμε τα αίσχη της περιόδου 2010-2012. Μπορεί... Αλλά το «μπορεί» δεν πρέπει να είναι αρκετό για κανέναν πολίτη, πόσω δε μάλλον για έναν πολιτικό, όπως ο κ. Γιώργος Φλωρίδης. Το στοίχημα παραήταν μεγάλο για μικροκομματικά παιχνίδια και για να μετράμε κουκιά. Εξάλλου είδαμε στην τελευταία (αν και λιγότερο κρίσιμη) καμπή, τη σοφία του πολιτικού συστήματος. Και στις 29 Δεκεμβρίου του 2014, πάλι 180 βουλευτές χρειαζόταν για πάει η χώρα στις κάλπες συντεταγμένα. Κι όμως! Παρά την πενταετή κρίση, παρά το γεγονός ότι είδαμε τι έγινε στην Κύπρο, παρά το γεγονός ότι διαλύθηκαν οι μύθοι της εναλλακτικής χρηματοδότησης της χώρας (από Ρωσία, Υπερδνειστερία κι αλλαχού) το μικροπολιτικό παιχνιδάκι παίχθηκε μέχρι τέλους και τώρα κανείς δεν ξέρει αν θα έχουμε τους επόμενους μήνες τα λεφτά για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας.
Βέβαια, πολλοί πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με τη χώρα. Αν πιστέψουμε αυτήν την εξίσωση, τότε ναι: το πολιτικό λάθος του κ. Παπανδρέου να μην ζητήσει υπερψήφιση του Μνημονίου από 180 βουλευτές, είναι και ιστορικό λάθος.
Του Π. Μανδραβέλη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου