Αναφέρω την αντίδραση διότι θεωρώ ότι αποκαλύπτει με ευκρίνεια την υποκριτική στάση μας απέναντι στα γεγονότα εκείνα. Τα σημερινά κόμματα, διότι σ’ αυτά αναφέρθηκε ο Θεοδωράκης, ως ιδιοκτήτες, λόγω χρησικτησίας του κοινοβουλευτισμού μας, θεωρούν ιδιοκτησία τους και το γεγονός που συνέβη πριν από 41 χρόνια και προετοίμασε, έστω εξ αντανακλάσεως, την πορεία προς τη δημοκρατία.
Η όλη υπόθεση έχει αποχυμωθεί από την ουσία της εδώ και χρόνια. Προχθές έγραφα για τον αναχρονισμό του «ψωμί–παιδεία–ελευθερία». Να υπενθυμίσω ότι μόνον σαλοί θα τιμούσαν τη μνήμη της Επανάστασης του ’21 φωνάζοντας ρυθμικά στη Σταδίου «Ελευθερία ή Θάνατος»– αφήστε που αυτό το δεύτερο έδωσε τον εσωτερικό ρυθμό στη συλλογική συνείδηση του Εθνους, προτάσσοντας την ελευθερία ως το σημαντικότερο αγαθό.
Και για να ολοκληρώσω τον επικήδειο, δικαιούμαι νομίζω να αναρωτηθώ σε ποιο ακριβώς πολιτικό ζήτημα του καιρού μας αναφέρεται η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία; Μήπως στον πόλεμο κατά της τζιχάντ; Διότι η διαφορά Πολυτεχνείου και λοιπών εθνικών εορτών υποτίθεται πως είναι η επικαιρότητα του πρώτου, εξ ου και ο εορτασμός της με κοκτέιλ μολότοφ – μέχρι και οδηγίες προς τους διαδηλωτές εξέδωσε χθες η «Αυγή», με συνωμοτικές, νομικές και ιατρικές συμβουλές.
Πλην όμως, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ακόμη και αν δεν διεκδικούν δάφνες ηρώων, γνωρίζουν πως τα κόμματα της Αριστεράς τον Νοέμβριο του 1973 σύρθηκαν στο Πολυτεχνείο, σαν να έπεφταν από τον ουρανό. Να θυμίσω την έκδοση της προσκείμενης στο ΚΚΕ παράνομης «Πανσπουδαστικής», η οποία αναφερόταν στους φοιτητές που είχαν ήδη κλειστεί μέσα στο Πολυτεχνείο ως «τριακόσιους προβοκάτορες». Να καταθέσω και την προσωπική μου εμπειρία, όταν άκουσα τη δήλωση του γραμματέα του ΚΚΕ Εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλου: «Σκοτεινές δυνάμεις υποκινούν τους φοιτητές». Σπούδαζα ήδη στο Παρίσι –ναι, εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι ανήκω στους ελάχιστους δύο-τρεις που το βράδυ εκείνο δεν ήμασταν στο Πολυτεχνείο– και δύο μέρες μετά, σοκαρισμένοι από τη δήλωση του Δρακόπουλου, μια ομάδα μελών του ΚΚΕ Εσωτ., με επικεφαλής τον μακαρίτη Αγγελο Ελεφάντη, αποχωρήσαμε από τις οργανώσεις του. Γραφική λεπτομέρεια: θυμάμαι τη συνεδρίαση στα υπόγεια μιας εκκλησίας στο 18ο διαμέρισμα, της οποίας ο παπάς ήταν τροτσκιστής. Ο Ηλίας Ηλιού, πάντως, είχε αποδεχθεί τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου, το πολιτικό σχέδιο μετάβασης στη δημοκρατία με τον Μαρκεζίνη, το οποίο ανέτρεψε το Πολυτεχνείο.Τότε ήμουν έτοιμος να τον καταδικάσω. Εκ των υστέρων αναρωτιέμαι μήπως κατ’ αυτόν τον τρόπο είχαμε γλιτώσει την Κύπρο. Ομως, με τα «αν» δεν φτιάχνεται Ιστορία. Και για να κλείσω το περί κομμάτων: τη σημαία του Πολυτεχνείου την έχει στα χέρια της η νεολαία του ΠΑΣΟΚ, κόμμα το οποίο τότε δεν υπήρχε αφού ιδρύθηκε μετά την πτώση της χούντας, ως γνωστόν. Σχήμα ηρωικόν πρωθύστερον θα μου πείτε.
Ποιον ωφελεί η μυθοποίηση του Πολυτεχνείου, ποιον οι αναχρονισμοί; Και δεν εννοώ τους μπαχαλάκηδες, οι οποίοι έχουν οικειοποιηθεί τη γιορτή. Αυτοί δεν είναι σε θέση να παράγουν μύθους. Μόνο να σπάνε και να καίνε ξέρουν. Αναφέρομαι στη δημοκρατία μας και στους θεματοφύλακες των συμπλεγμάτων της, στον χάρτινο ηρωισμό της πολιτικής υποκρισίας που παλεύει να καλύψει τη γύμνια της. Ελλείψει πολιτικής προοπτικής, κάθε χρόνο τέτοια εποχή δανειζόμαστε ηρωισμό από το πρόσφατο παρελθόν.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου από τυν Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου