Πρόκειται μια αμβλύνοια αν συνυπολογίσει κάποιος τα δεδομένα.
Τι είδους μικροπολιτική σκοπιμότητα είναι να ποντάρει κάποιος αν η δημοσιονομική κατάρρευση, η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, ή το bail in θα γίνει επί της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου ή μια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Το να πιστεύει κάποιος πως η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει τα χειρότερα με βάση την εξέλιξη των οικονομικών δεδομένων είναι σαν να πιστεύει στα θαύματα. Το 2010 ή έστω το 2012 ίσως…
Πριν λίγες μέρες το Bloomberg είχε άλλη μια εκτενή ανάλυση για την ελληνική περίπτωση. Δεν έλεγε τίποτα παραπάνω από όσα είναι γνωστά, εκτός από κάποιες φυσιολογικές αποκλίσεις στα νούμερα. Κατά το δημοσίευμα λοιπόν στην ελληνική πραγματικότητα φαίνεται πως υπάρχει μια «τρύπα» 164 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ιδιωτικές επισφάλειες.
Ξεχάστε λοιπόν το χρέος των 300 δισ. ευρώ, αυτό οι ξένοι θα αναγκαστούν να το «λουστούν». Δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε ούτε τη τρύπα των 164 δισ. ευρώ. Αυτή τη φορά ποιος θα βάλει το χέρι στη τσέπη.
Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στις ελληνικές τράπεζες έχουν φτάσει σχεδόν τα 80 δισεκατομμύρια ευρώ. Τον Αύγουστο μόνο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο έφτασαν τα 69 εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι καθυστερήσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν υπερβεί τα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ….»
Οι τράπεζες έχουν ένα μαξιλάρι 11 δισ. ευρώ για ανάγκες περαιτέρω ανακεφαλαίωσης και μαλώνουν με το κράτος ποιος θα το πρώτο χρησιμοποιήσει.
Και τα τριπλά να διέθεταν, το πρόβλημα θα ήταν εκεί.
Νοικοκυριά και επιχειρήσεις αθροίζουν κόκκινα δάνεια περί τα 80 δισ. ευρώ. Ο τρόπος που θα αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα προδιαγράφει και τις πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονται ποιος θα χαρίσει τα περισσότερα σε όποιους νομίζει πως λόγω οφέλους θα τους ψηφίσουν.
Η δουλειά των τραπεζών είναι να συγκεντρώνουν καταθέσεις από ιδιώτες και επιχειρήσεις και να δανείζουν ιδιώτες και επιχειρήσεις. Αν οι τελευταίοι δεν πληρώσουν το 50% των δανείων που έχουν λάβει οι πρώτοι θα χάσουν το 50% των καταθέσεων.
Αγώνας υπέρ της ολιγαρχίας…
Α)Μια επιχείρηση που χρωστά και δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της πρέπει να περνά στα χέρια της τράπεζας και να πωλείται σε νέο ιδιοκτήτη ή να εκποιούνται τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου η τράπεζα να πάρει πίσω όσα περισσότερα μπορεί από τα κεφάλαια που την έχει δανείσει.
Η διοίκηση ή ο ιδιοκτήτης που έκανε λάθος υπολογισμούς και χρεοκόπησε την επιχείρηση, (μια επιχείρηση που δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη είναι χρεοκοπημένη) πρέπει να τιμωρείται σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς και τη θέση του λαμβάνουν άλλοι επιχειρηματίες, πιο αποδοτικοί. Αυτός είναι ο νόμος της δημιουργικής καταστροφής του καπιταλισμού. Ο δρόμος της προόδου και της ευημερίας...
Ένας ιδιώτης αγόρασε ένα σπίτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσε να πληρώσει. Το αγόρασε με δανεικά τις καταθέσεις κάποιου που, αντί να αγοράσει σπίτι, αποταμίευε. Αν του χαριστούν τα δανεικά για να κρατήσει το σπίτι ο καταθέτης θα χάσει τα λεφτά. Είναι δηλαδή σαν να παίρνεις το σπίτι από τον συνετό και να το χαρίζεις στον ασύνετο...
Όποιο οικονομικό σύστημα πριμοδοτεί τους τεμπέληδες και τους ασύνετους αντί των συνετών και εργατικών πτωχεύει και εξαφανίζεται.
Όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνωστίζονται να μην αλλάξουν χέρια ή να κλείσουν επιχειρήσεις ή να μην γίνουν πλειστηριασμοί κατοικιών αυτό δεν είναι μια απόφαση χωρίς συνέπειες σε κάποιους άλλους...
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται «κούρεμα» των χρεών κατά 20,30 ή 50% επί της ουσίας μιλάει για ανάλογο «κούρεμα» των καταθέσεων.
Όταν μιλάμε για οριζόντιο «κούρεμα» των χρεών των επιχειρήσεων επί της ουσίας μιλάμε πως όσοι χρεοκόπησαν τις επιχειρήσεις πρέπει να συνεχίσουν να τις ελέγχουν.
Αν θέλουν οριζόντια «κουρέματα» στα στεγαστικά σημαίνει πως θα «κουρέψουν» ανάλογα και τις καταθέσεις.
Αν θέλουν «κουρέματα» στα επιχειρηματικά σημαίνει πως θέλουν να κρατήσουν στη ζωή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις με τα λεφτά των καταθετών, όπως κράτησαν στη ζωή τις τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων.
Αν το 2010 οι δανειστές, για να μην καταρρεύσει το σύστημα επέβαλαν την ανακεφαλαίωση των τραπεζών με μελλοντικό δανεισμό από τους φορολογούμενους, δεν προβλέπεται να γίνει το ίδιο και στο μέλλον.
Αν από το 2010 και μετά είχαν εφαρμοστεί επαναστατικές μεταρρυθμίσεις και η Ελλάδα βρισκόταν σήμερα σε μια θέση ανάλογη με την Ιρλανδία, ίσως οι καταθέσεις να ήταν ασφαλείς στο μέλλον. Αυτό γιατί οι τράπεζες να είχαν τα περιθώρια να ρυθμίσουν τα κόκκινα δάνεια με επιμηκύνσεις και άλλους τρόπους κατά περίσταση.
Κατά συνέπεια εσείς σε ποιο συμπέρασμα καταλήγετε;
Οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει μια πολιτική σταδιακή αφαίμαξης των καταθέσεων μέσω υπερφορολόγησης. Κάποια στιγμή τα 69 δισ. θα γίνουν 100 και θα προκύψει δημοσιονομική κατάρρευση με ανεξέλεγκτες συνέπειες στην οικονομία και τις τράπεζες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ταχύτερη κατάρρευση. Αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ τους.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου