Εγεννήθη ημίν συγγραφεύς...

Ορισμένοι θεωρούν πως η θορυβώδης και θεαματική σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας είναι προσπάθεια αντιπερισπασμού της προσοχής της κοινής γνώμης από την αποτυχία των αρμοδίων υπηρεσιών να συλλάβουν τον ειδεχθή κρητικό κροκόδειλο. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει το ουσιώδες. Ο Μαζιώτης συνελήφθη, ο Σήφης όμως εξακολουθεί να κολυμπάει ελεύθερος απειλώντας την πανίδα του έθνους. Γι’ αυτό και δικαιολογημένα η εφημερίδα «Αυγή» κράτησε χαμηλά τους τόνους της ενημέρωσης αναφέροντας πως «συνελήφθη ο κατηγορούμενος για τον Επαναστατικό Αγώνα Νίκος Μαζιώτης», ενώ ιστότοπος της καθ’ ημάς Αριστεράς των προοδευτικών ριζοσπαστών ξεκινούσε την περιγραφή του γεγονότος μιλώντας για «αιματηρή αστυνομική επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας». Ο κύριος Γιώργος Καραμέρος, αντιπεριφερειάρχης της κυρίας Δούρου, πέρασε στο αμέσως επόμενο στάδιο του ριζοσπαστισμού, καταγγέλλοντας πως «η αστυνομία άνοιξε τυφλό πιστολίδι στην πιο πολυσύχναστη τουριστική περιοχή της πρωτεύουσας». Του ξέφυγε η χειροβομβίδα που η αστυνομία, με την προκλητική της στάση, δεν επέτρεψε να σκάσει. Οφείλω να ομολογήσω πως τώρα καταλαβαίνω γιατί η κ. Δούρου ζήτησε από τους αντιπεριφερειάρχες της να κάνουν βήματα πίσω για να βγουν από το εκλογικό ταμπλό βιβάν.



Μου έκανε, όμως, εντύπωση με πόσο κοντόφθαλμο τρόπο αντιμετωπίζουμε το γεγονός και για ποιον λόγο, ίσως επειδή είναι καλοκαίρι και το καλοκαίρι δεν βοηθάει τη σκέψη, δεν βρέθηκε κανείς ώς σήμερα να το εντάξει στην πραγματική του προοπτική. Διότι η σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη, στην πραγματικότητα, έχει να κάνει με το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας. Σκεφτείτε μόνον ότι αν ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είχε συλληφθεί και καταδικαστεί, εάν ελεύθερος συνέχιζε να βγάζει από τη μέση όποιον δεν γούσταρε να βλέπει μπροστά του, δεν θα είχε βρει τον χρόνο να γράψει το «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», το οποίο απασχόλησε τη λογοτεχνική κοινότητα της χώρας φέτος τον χειμώνα. Δεν θα είχε ανοίξει αυτός ο δημόσιος διάλογος για το αν είναι ηθικό ένας συγγραφέας, προκειμένου να διαβαστεί, να σκοτώσει μερικούς για να προσελκύσει αναγνώστες ούτε θα ακούγαμε όλα αυτά τα ωραία που ακούσαμε για την ελευθερία του λόγου. Ως και αυτό κατάφερε ο πολιτισμός της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας, να κάνει θέμα τα απομνημονεύματα ενός σίριαλ κίλερ ο οποίος έμαθε να γράφει διαβάζοντας Αρλεκιν και έγραψε τη σαπουνόπερα της τρομοκρατίας. Σκεφθείτε ότι αν δεν είχε συλληφθεί ο Κουφοντίνας, δεν θα είχε γίνει εκείνη η, εμβληματική για τον ελληνικό πολιτισμό εκδήλωση στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής, όπου παρέστη κάποιος Τουπαμάρος, κάποιος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και μίλησε και ο ίδιος ο δημιουργός μέσω Skype. Είχαν πολλά να πουν γι’ αυτό και η συζήτηση κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα.

Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να σπεύσει ώστε να μην παρέλθει για μία ακόμη φορά το 18μηνο και πάρει τους δρόμους ο μελλοντικός συγγραφέας. Το γνωρίζω εκ πείρας. Οταν ξεκινάς να γράψεις ένα βιβλίο, ο κόπος που σε περιμένει δημιουργεί παρορμήσεις φυγής, εξόδου από τον χώρο δουλειάς και γενικά χαλάρωσης. Ο Νίκος Μαζιώτης θα πρέπει να βοηθηθεί ώστε να καταπολεμήσει όλες αυτές τις παρορμήσεις και να στρωθεί το συντομότερο δυνατόν στη δουλειά. Εχει, εξάλλου, τόσα να μας πει για την κοινωνική δικαιοσύνη και για την εν γένει φιλοσοφική στάση του απέναντι στα πράγματα, αν μάλιστα διδαχθεί από το γλαφυρό ύφος του δασκάλου Κουφοντίνα, είμαι σίγουρος ότι τα απομνημονεύματα του Νίκου Μαζιώτη θα αφήσουν εποχή. Γιατί εδώ που τα λέμε, τίποτε δεν αξίζει όσο η βιωματική λογοτεχνία. Και μια φιλική συμβουλή: δεν πρέπει να βιαστεί. Να μην ξεχνάει πως η λογοτεχνία είναι έργο μακράς πνοής και η σκέψη του Μαζιώτη ανήκει στο μέλλον.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου από την Κ.