Τελικά, η «δημοσκόπησή» μου μετατράπηκε σε αναζήτηση αγνοουμένων του Μικρασιατικού. Θυμάστε προ δεκαετιών την καταθλιπτική και ιστορικά διδακτική ραδιοφωνική εκπομπή αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού; Ακουγες, π.χ., «αναζητείται ο Ευάγγελος Χ. του τάδε. Τελευταία φορά εθεάθη στην υποχώρηση από το Τουμλού Μπουνάρ. Τον αναζητεί η αδερφή του» κ.λπ. Πενήντα χρόνια μετά, το 1970! Κάπως έτσι ψάχνω ματαίως.
Οι δημοσκόποι πού τους βρίσκουν τόσο εύκολα; Ισως έχουν καλύτερη πρόσβαση στη χώρα του Μονόκερου, του Φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του και του Δράκου που φτύνει φλόγες. Εκεί είναι κρυμμένοι οι χαρωποί ψηφοφόροι του απίθανου θιάσου που μάζεψαν, μπας και παραμυθιάσουν κάναν ψηφοφόρο με τη μεταμφίεση. Χτυπάει συνθηματικά την αόρατη πύλη στο Da Capo ο δημοσκόπος, του ανοίγει ο Γκάνταλφ κι εκεί, δίπλα από τα Ορκ, τα δέντρα που περπατάνε και τα ξωτικά, βόσκουν κι οι ανυπόμονοι ψηφοφόροι του υποψήφιου ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη. Μιλάμε, δεν κρατιούνται.
Τι να κάνουν κι οι εναπομείναντες σύντροφοι; Μεροδούλι, μεροφάι στο ψυχαναγκαστικό προτσές, είπανε να κάνουν εκλογικό Τριώδιο φορώντας μάσκα. Και καλά «δεν είμαστε εμείς, είμαστε άλλοι». Με τον μεταλλαγμένο πράσινο ήλιο φάτσα κάρτα, το πολύ πολύ οι υποψήφιοι να μάζευαν τίποτε ψιλά, ίσα για μια πορτοκαλάδα με 42 καλαμάκια.
Φανταστείτε, βλέποντας σήμερα αυτούς τους τύπους, ότι μιλάμε για το κόμμα που είχε κάποτε στην πρώτη γραμμή του τον ευπατρίδη Σάκη Πεπονή, έναν αληθινό κεντρώο, όχι «μεσαιοχωρίτη», υπόδειγμα πολιτειακού άνδρα (statesman), συναγωνιστή κατά την Κατοχή στον Εθνικό Σύνδεσμο Ανωτάτων Σχολών του δολοφονημένου από την ΟΠΛΑ Κίτσου Μαλτέζου, τελευταίου άρρενα απογόνου του Μακρυγιάννη. Ο Πεπονής διετέλεσε και πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΚ, του κόμματος του Μαύρου Καβαλάρη. Κάποτε δε, προδικτατορικά, ως πρόεδρος του ΕΙΡ κάλεσε μια ψυχή που πρόφερε στον αέρα τις ξένες λέξεις, π.χ. «μοντάζ», όπως σήμερα η Γιαννακάκη. Τελειώνοντας την ορθή παρατήρησή του να τις προφέρει στρωτά και με ελληνική προφορά, χωρίς να πουλάει κωμικά μούρη ότι έχει πάρει το «σορμπόν», του είπε με χιούμορ που έσφαζε: «Αγαπητέ μου, αυτός είναι γλωσσικός δωσιλογισμός». Αφησε κληρονομιά, εκτός από το πατριωτικό ηθικό ανάστημά του, το ΑΣΕΠ, με το οποίο χιλιάδες νέα παιδιά βρήκαν δουλειά χωρίς να φιλήσουν την κατουρημένη ποδιά κανενός κοπρίτη πολιτευτάκια, πράσινου ή μπλε.
Μιλάμε για το κόμμα που για χρόνια πρώτος στους πρώτους στην Κεντρική Επιτροπή έβγαινε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, τίμιος αρχιμάστορας της ελληνικής σκέψης κι από τους καλύτερους αναλυτές του ελληνικού προβλήματος. Πολλούς, κι εκτός ΠΑΣΟΚ, μέσα από τα γραπτά του, τις ομιλίες του και την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, μας δίδαξε την ενότητα εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων, ζώντας ο ίδιος, ως και σήμερα, μια παραδειγματικά λιτή ζωή, με συνέπεια στις ιδέες του. Αναζητήστε στο YouTube την προφητική ομιλία του στο Συνέδριο του1996, όταν το ΠΑΣΟΚ πήγαινε χαρωπό στην αγκαλιά του Σημίτη. Θα σας κρεμάσει το σαγόνι. Οδηγήθηκε στην έξοδο, κατά την επέλαση του «εκσυγχρονισμού» με το βρόμικο μάτι, όπως κι άλλοι.
Μπορούμε να κάνουμε μια χρήσιμη παρατήρηση αποτιμώντας την καθοδική πορεία παρακμής του ΠΑΣΟΚ ως την επερχόμενη συντριβή του. Εχουν τεράστιες ευθύνες οι ηγεσίες του για τη διάλυση της παραγωγικής βάσης, τον υπερδανεισμό της χώρας, τη γιγάντωση του κράτους και την ανορθολογική και αναποτελεσματική οργάνωσή του, την καταστροφή της κουλτούρας εργασίας των Ελλήνων, τη διάχυση της διαφθοράς ως την τελευταία γειτονιά και την επέλαση των μηδενιστών στην παιδεία, στα ΜΜΕ κι εν γένει στον δημόσιο λόγο.
Οικοδομήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου πάνω στα πρότυπα ενός μικροαστικού ΕΑΜ, για να λεηλατήσει τις αριστερόστροφες ψήφους, αλλά, λόγω εθνικού, πατριωτικού περιχύματος, να προσελκύσει κι αυτές των παραδοσιακών κεντρώων. Ως γνωστόν, ανακύκλωσε ακόμη και χουντικούς, που είδαν το φως το αληθινό ακολουθώντας τον άνεμο της Μεταπολίτευσης, π.χ. φοιτητές που έκαναν προπαγάνδα υπέρ της «επαναστάσεως» σε ομάδες στα χωριά και με άρθρα ή συνομιλητές του Ιωαννίδη και παρ’ ολίγον υπουργούς του.
Το εισιτήριο για τον επιθανάτιο πολιτικό ρόγχο το ΠΑΣΟΚ το αγόρασε όταν, πέραν της διαφθοράς, του ξαχαρβαλώματος της κοινωνίας και της οικονομίας, ακόμη και του νοήματος των λέξεων, απομόνωσε και εξοβέλισε τον όποιο πατριωτικό χαρακτήρα είχε ή έστω καπηλευόταν. Στην πορεία της σταδιακής μετάλλαξής του σε γραφειοκρατικό καθεστώς και ειδικότερα μετά το 1996 έγινε κυριολεκτικά επέλαση. Μερικοί πρωτοκλασάτοι έγιναν νταραβεριτζήδες ομίλων με γυαλιστερά κοστουμάκια. Κι όταν ήρθε στον εξαπατημένο λαό το 2010 ο λογαριασμός της λεηλασίας και της κακοδιαχείρισης δεκαετιών, άρχισαν οι καλπάζουσες μεταστάσεις, που στις 25 Μαΐου θα καταλήξουν στο πολιτικά μοιραίο.
Ετσι, στις 26 Μαΐου, θα προκύψουν ζητήματα επαγγελματικής αποκατάστασης για μερικούς/ές. Τους έχω κρατήσει χρήσιμη αγγελία: «Πωλείται ντέφι και μαϊμού…»
Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου