Αν κάποιος δεν έχει ρισκάρει να επιχειρήσει ποτέ στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να γνωρίζει πως όσο πιο εύκολες είναι οι απολύσεις, τόσο πιο εύκολες είναι οι προσλήψεις. Ο καγκελάριος Σρέντερ το ανακάλυψε πριν 10-15 χρόνια όταν είδε πως η μακροχρόνια ανεργία στη γερμανική οικονομία ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή της αμερικανικής και προσπάθησε να το διορθώσει... Κάτι κατάφερε...
Όσοι δεν έχουν επιχειρήσει ποτέ στον ιδιωτικό τομέα μακριά από «μιλημένες» συμβάσεις του δημοσίου, δεν γνωρίζουν πως όσο πιο δύσκολο κάνεις το κλείσιμο μιας επιχείρησης, τόσο πιο δύσκολο κάνεις και το άνοιγμα μιας άλλης.
Όσο πιο δύσκολη κάνεις τη μεταφορά της έδρας μιας ελληνικής επιχείρησης στο εξωτερικό τόσο πιο δύσκολη κάνεις τη μεταφορά μιας επιχείρησης από το εξωτερικό στην Ελλάδα.
Όποιος μπαίνει κανείς σε ένα χώρο για πρώτη φορά το πρώτο που προσέχει είναι να διαπιστώσει που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου, για αν είναι έτοιμος αν χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσει.
Πριν πολλά χρόνια κάποιος που διέθετε μια μονάδα στη Βόρεια Ελλάδα έλεγε σε μια ομάδα δημοσιογράφων πως αν ο νόμος ήταν πιο ελαστικός με τις απολύσεις θα ρίσκαρε να επενδύσει και σε μια δεύτερη μονάδα που αν πήγαινε καλά θα απασχολούσε άλλους 300 ανθρώπους...
Το πρόβλημα βρισκόταν πως αν δεν πήγαινε καλά και σταματούσε την παραγωγή της δεύτερης μονάδας θα χρειαζόταν να απολύει το 10% κάθε μήνα και για μήνες θα έπρεπε να πληρώνει ανθρώπους που δεν θα ανταπέδιδαν την αμοιβή με παραγωγή...
Με απλά λόγια θα έβαζε σε κίνδυνο και την πρώτη μονάδα που δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα. Ποτέ δεν ρίσκαρε την δημιουργία της δεύτερης μονάδας και έτσι επιπλέον 300 άνθρωποι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να κερδίσουν με τίμιο τρόπο τα προς το ζειν (γεγονός που ίσως συνέβαλε να υποκύψουν στα πελατειακά κελεύσματα κάποιοι για μια θέση αργομισθίας στο κράτος της ευημερίας με δανεικά).
Κι όμως λίγοι αντιλαμβάνονται στην κυρίαρχη από τη σοβιετική ιδεολογία Ελλάδα πως η απελευθέρωση των απολύσεων μπορεί να συμβάλει στην αύξηση της απασχόλησης και στη μείωση της ανεργίας.
Όπως λίγοι αντιλαμβάνονται πως η προσπάθεια της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς να εμποδίσει τη μεταφορά της έδρας της Holding ενός ομίλου με πολλές μονάδες στο εσωτερικό οι οποίες θα παραμείνουν στο εσωτερικό, τελικά μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη καταστροφή από τα πιθανά και αμφισβητούμενα οφέλη.
Ο όμιλος όπως και πολλοί άλλοι ασφυκτιούν μεταξύ άλλων από τα υψηλά επιτόκια που συνοδεύουν το ρίσκο του γεγονότος πως η έδρα του είναι στην Ελλάδα, μια χώρα χρεοκοπημένη. Κρίνει πως αν μεταφέρει την έδρα του ομίλου στο εξωτερικό θα μπορεί να δανείζεται φθηνότερα για να συνεχίζει να τροφοδοτεί τις θυγατρικές με ρευστότητα για τις ανάγκες τους...
Με απλά λόγια η μεταφορά της έδρας σημαίνει τη μεταφορά μερικών δεκάδων θέσεων εργασίας στο Βέλγιο για να μπορέσουν να διατηρηθούν μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Αν δεν μεταφέρει την έδρα και δεν βρει πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό αυξάνει την πιθανότητα να βάλει λουκέτο σε μερικές ή όλες τις μονάδες και να στείλει όλο τον κόσμο στην ανεργία και τις φθισικές ελληνικές εξαγωγές ακόμη χαμηλότερα...
Ο κ. Σαμαράς θεώρησε μεγάλη επιτυχία την απόφαση της κινέζικης ΖΤΕ να επενδύσει στην Ελλάδα και να δημιουργήσει 400-600 νέες θέσεις εργασίας. Είναι μεγάλη επιτυχία, αλλά η κινέζικη εταιρεία δεν θα ερχόταν αν έπρεπε να χρηματοδοτήσει την επένδυσή της με ελληνικά τραπεζικά επιτόκια. Έχει αλλού την έδρα όπου δανείζεται και επενδύει στην Ελλάδα.
Στην περίπτωση της Βιοχάλκο και της δημόσιας πρότασης γίνεται προσπάθεια να αποτρέψουν την μεταφορά έδρας για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας και η καταστροφή που ήδη κάνουν και ενδέχεται να ολοκληρώσουν για τη χώρα μπορεί να γίνει ανυπολόγιστη.
Όλο αυτό γιατί δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται.
Γιατί η πολιτική γενιά που μας κυβερνά είναι μια γενιά που το μόνο που έχει μάθει να κάνει είναι ρουσφέτια προς πελάτες και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Αυτός είναι ο λόγος που αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση χρεοκοπίας. Αδυνατούν γιατί δεν καταλαβαίνουν ούτε τι συμβαίνει και ποια είναι τα αίτια, ούτε τι πρέπει να γίνει.
Φοβούνται την οικονομική ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα μακριά από το κράτος γιατί η εξουσία ως μεσάζοντες θα μειωθεί.
Στραγγαλίζουν την Βιοχάλκο (μια από τις ελάχιστες βιομηχανίες που έχουν απομείνει στη χώρα) για λόγους εντυπώσεων και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Όπως έκαναν με την NAMKO, την Pirelli, την Good Year και εκατοντάδες άλλες βιομηχανίες...
Αφού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν χαμηλά επιτόκια στις λίγες βιομηχανίες που έχουν απομείνει οι ίδιοι θα έπρεπε να τις συμβουλεύουν να μεταφέρουν την έδρα για να εξασφαλίσουν φθηνά δάνεια να συνεχίσουν να επενδύουν μέσα...
Στραγγαλίζουν την τελευταία βιομηχανία γιατί φοβούνται ή γιατί δεν ξέρουν...
Του Κ. Στούπα από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου